Najnowsza recenzja redakcji

Zanim bohaterowie spróbują przekroczyć granicę, muszą uporać się nie tylko z zakładniczką porwaną w trakcie napadu na bank, ale również z żoną Setha. Widzimy więc rozbudowaną scenę w motelu, która krok po kroku tłumaczy nam, co tak naprawdę się tam wydarzyło (w filmie obserwujemy tylko efekt końcowy), oraz coraz głębiej wchodzimy w świat paranoi Ritchiego. W międzyczasie otrzymujemy kolejne rewelacje na temat tego, dlaczego Jacob opuścił kościół, a Federico coraz bardziej zagłębia się w historię wierzeń Majów, by móc złapać braci Gecko.

Po raz kolejny twórcy próbują rozbudować postać Carlosa (granego przez Wilmera Valderrama), niemniej jednak odnoszę wrażenie, że dorabianie historii postaci, która w oryginale nie miała "większego" znaczenia, jest zupełnie bezcelowe. Dowiadujemy się, że jest "kreaturą" na usługach Satanico Pandemonium, a jego imperium opiera się w dużej mierze na składaniu ofiar z porwanych kobiet. Nie jestem do końca przekonana, czy rozwój postaci w tym kierunku oraz nieustanne sugerowanie, że celowo kieruje braci do Titty Twister, było naprawdę konieczne. Oczywiście dzięki niemu dostajemy parę krwawych ujęć, ale to jednak za mało, by zatrzeć niesmak, który pozostawia jego bohater.

Całe show kradnie po raz kolejny Zane Holtz w roli psychopatycznego Ritchiego. Z każdym kolejnym odcinkiem staje się coraz bardziej interesującą postacią, którą pokochałam miłością bezgraniczną. W oryginale z 1996 roku twórcy zaserwowali nam scenę w motelu, która w idealny sposób pokazuje, jak odrażającym potworem jest główny bohater. Fani filmu powinni więc być usatysfakcjonowani tym, że powraca ona również w serialu, w dużo bardziej niepokojącej wersji. Widzimy więc, jak umysł Ritchiego bawi się z nim przy pomocy tajemniczych wizji, oglądamy sceny między nim a Monicą, by w końcu zobaczyć efekt finałowy pracy naszego bohatera, który jest niepokojący, a zarazem niesamowicie fascynujący. Sposób postrzegania Ritchiego przez widza potęguje jego relacja z bratem. Widzimy, jak Seth troszczy się o niego, ale co najważniejsze, zaczynamy zdawać sobie sprawę z faktu, dlaczego nie może go opuścić.

O ile twórcy nie próbują skupiać się w tym odcinku na rodzinie Fullerów, to dalej jestem zdania, że wątek z ich udziałem jest nie tylko irytujący, ale sprawia też, że coraz mniej obchodzą mnie losy i back story poszczególnych jej członków. Mam nadzieję, że gdy połączą siły z braćmi Gecko, coś w tej kwestii się zmieni, choć jestem przekonana, że wtedy widz będzie bardziej skupiony na czymś zupełnie innym aniżeli rozwoju postaci. Biorąc pod uwagę, jaką rolę mają do odegrania w późniejszych wydarzeniach, tym bardziej smuci fakt, że ich postacie są nijakie i schematyczne.

Coś, co z początku wydawało się być nieudanym eksperymentem, z biegiem czasu staje się projektem na tyle interesującym, że jestem w stanie poświęcić godzinę mojego cennego czasu na jego obejrzenie. I choć do wielkiego finału pozostało jeszcze siedem odcinków, to już nie mogę doczekać się momentu, gdy nasi bohaterowie przekroczą granicę i zacznie być naprawdę ciekawie.