Najnowsza recenzja redakcji

W epizodzie dzieje się tak dużo, że nic dziwnego, iż na ekranie panuje totalny bałagan - na szczęście tylko pozorny. Punktem wyjścia opowiadanej historii okazuje się być wiara. Mamy więc religijne napięcie pomiędzy chrześcijanami i żydami zamieszkującymi ulice Whitechapel. Pojawia się również wątek związany z przeszłością Belli (żony Drake’a) oraz tajemniczy kult, na czele którego stoi Ojciec. W momencie kulminacyjnym trzy linie fabularne zazębiają się, dając nam obraz niezwykle interesującej historii. Mimo to odniosłam wrażenie, że każdy z wątków sam w sobie był na tyle intrygujący, że mógł stanowić fabułę samodzielnego odcinka i nie wprowadzać zbędnego chaosu do linii fabularnej.

Twórcy po raz kolejny pozwalają wykazać się postaciom drugoplanowym, w tym wypadku żonie Drake’a, Belli. Do tej pory stanowiła ona tylko tło dla całej historii i może dlatego jej śmierć nie wzbudziła we mnie takich emocji, jak powinna. Jej przeszłość okazała się bardziej mroczna i skomplikowana, aniżeli mogliśmy się początkowo spodziewać, niemniej jednak przez większość sezonu postać była prawie niezauważalna, przez co nie tylko nie udało nam się jej polubić, ale była nam wręcz całkowicie obojętna.

Sama idea pokazania na ekranie "niesnasek" pomiędzy katolikami i żydami jest niezwykle interesująca. Nie tylko ze względu na analogie do czasów współczesnych, ale również ukazanie różnić pomiędzy wiarą a fanatyzmem. Muszę przyznać, że to przysłowiowy strzał w dziesiątkę. Oglądając finałową scenę masowego samobójstwa, można odnieść wrażenie, że z naszej perspektywy jest to niezwykle niepokojące, a jednocześnie bardzo prawdziwe.

To, co wyjątkowo drażni w całej serii, to kontekst historyczny, a raczej jego brak. Twórcy fakt ten traktują straszliwie po macoszemu i za każdym razem dostajemy tylko wzmianki o tym, co dzieje się w Londynie u schyłku XIX wieku. Jest on tylko tłem dla kolejnych zagadek, które musi rozwiązać trio z Lehman Street, a o zakulisowych wydarzeniach dowiadujemy się z wypowiedzi bohaterów, którym musimy wierzyć na słowo. Szkoda, że odnoszą się one tylko do konkretnych odcinków, a o dalszym rozwoju sytuacji nie ma żadnej wzmianki w późniejszych epizodach - przecież działania poszczególnych antagonistów są wypadkową procesów społecznych, jakie zachodziły w tamtym czasie. Jeszcze w trakcie pierwszego sezonu można było odczuć panikę, jaką na ulicach Whitechapel wywołał Kuba Rozpruwacz; w kolejnym mieszkańcy dzielnicy zachowują się, jakby żyli w najbezpieczniejszym miejscu na świecie, a zmieniająca się rzeczywistość zupełnie ich nie dotyczyła.

Ponieważ wielkimi krokami zbliża się dwuczęściowy finał serii, mam nadzieje, że twórcy wzniosą się na wyżyny swoich możliwości i przywrócą nie tylko niepowtarzalny klimat Ripper Street, ale również godnego przeciwnika Inspektora Reida – Jedediah Shine’a, o którym (od czasu drugiego odcinka) słuch praktycznie zaginął. Serial jest o tyle wyjątkowy, że nawet słabsze epizody okazują się być zaskakująco dobre; mimo to liczę na mocny i emocjonujący finał, który zmieni wszystko.