Najnowsza recenzja redakcji

Twórcy w końcu w całości skupiają się tylko i wyłącznie na eksplorowaniu historii inspektora Reida i reszty gangu, co okazuję się być genialnym posunięciem. Widzimy więc konsekwencje ich decyzji oraz to, że każde z nich radzi sobie z desperacją w zupełnie inny sposób. Susan postanawia oddać się Sillasowi; Drake po śmierci żony posiada status zaginionego; Jackson chce jak zwykle być bohaterem dnia i ratować sytuację, a Reid próbuje ogarnąć bałagan, jaki zaczął panować na posterunku (po odejściu Drake’a) oraz w swoim życiu. To bohaterowie są tym razem na pierwszym miejscu, a na drugim planie przewijają się od czasu do czasu - "sprawa tygodnia" oraz historia tajemniczego diamentu z Południowej Afryki.

Pierwsza część finału powoli przygotowuje nas do gorzkiego zakończenia, ale na pewno nie zabraknie w nim emocji i rozmachu. Twórcy przywrócili bowiem dickensowskiego super-złoczyńcę i głównego przeciwnika inspektora Reida, Jedediah Shine’a, który swoją charyzmą i złowieszczością nadaje właściwy ton temu odcinkowi. Przywrócono również wątek Miss Cobden oraz rozwinięto historię Sillasa Duggana. Po tak dużej liczbie postaci można by się spodziewać niekontrolowanego chaosu na ekranie, w którym widz mógłby się bardzo szybko pogubić, gdyby nie fantastyczna, powolna narracja, stopniowo budująca odpowiednie napięcie i emocje.

Tym razem zarówno główna obsada, jak i ta drugoplanowa wspięła się na wyżyny swoich możliwości i zagrała wręcz rewelacyjnie. Joseph Mawle w roli Shine’a udowadnia, że jest złoczyńcą doskonałym. Choć pojawia się tylko w dwóch (niesamowicie brutalnych) scenach, to w trakcie trwania całego odcinka można było odnieść wrażenie, że lada moment "wyskoczy" zza rogu i po raz kolejny zaskoczy swoją nieprzewidywalnością. Jerome Flynn i Charlene McKenna pokazują, że razem potrafią stworzyć fantastyczny, przejmujący duet. Drake nie wypowiada praktycznie ani jednego słowa, ale dzięki jego mimice (a raczej jej braku) widzimy jak na dłoni jego żal, rozpacz i rozdarcie po śmierci żony, a Rose, tym razem w roli przyjaciółki gotowej na wszystko, wypada bardzo przekonywająco.

Tytułowa "zdrada" bez wątpienia odnosi się do Flighta, który okazuje się być podwójnym agentem na usługach inspektora Shine’a. Był to jeden z bardziej intrygujących zwrotów akcji, który jednocześnie wyjaśnił parę niejednoznaczności z poprzednich odcinków, jak chociażby scenę spowiedzi. Molony wcielający się w postać dał fantastyczny popis gry aktorskiej i muszę pogratulować twórcom, że z tak nijakiego bohatera, jakim jawił się wszystkim na przełomie całego sezonu, stał się niezwykle intrygujący poprzez swoją niejednoznaczność. Bez wątpienia chciałabym zobaczyć, w jakim kierunku rozwinięto by jego wątek.

Nie należy również zapomnieć o niesamowitej ścieżce dźwiękowej Dominica Sherrersa. Do tej pory tło muzyczne było całkowicie niezauważalne, ale w momencie, gdy usłyszałam odgłos smyczka przeciąganego po strunach skrzypiec, byłam dość mile zaskoczona, choć to dość niespodziewane zagranie. Kompozytor w umiejętny sposób przeprowadza nas przez kolejne stadia emocji, by w kulminacyjnym momencie doprowadzić widza do łez.

Siódmy odcinek Ripper Street był dla mnie swoistego rodzaju objawieniem, a końcowe minuty pozostawiły mnie w stanie kryzysu emocjonalnego. Twórcy pchnęli całą historię na zupełnie nowe tory i nie pozostaje teraz nic innego, jak tylko żałować, że seria została anulowana, przez co nie będzie nam dane zobaczyć dalszego rozwoju wydarzeń. Na dzień dzisiejszy odliczam czas, jaki pozostał do wielkiego finału.