Dostęp do tłumaczy w Austrii jest bardzo ograniczony, a szkoła wciąż stawia na naukę języka mówionego, zaprzepaszczając szansę na pełny rozwój lingwistycznej kompetencji niesłyszących uczniów i nie doceniając budowanej wraz z językiem migowym tożsamości i kultury. O zmianę tej sytuacji walczy w parlamencie niesłysząca polityk Helene Jarmer. Barbara Hager napisała o tożsamości niesłyszących doktorat i, korzystając z tłumacza, uczy na uniwersytecie. Ma niesłyszącego męża i słyszącą córkę, a teraz ze spokojem przyjmuje do wiadomości fakt, że jej nowonarodzony syn także nie słyszy. Młodsza od nich Ayse korzysta już z owoców ich pionierskiej pracy – po ukończeniu szkolenia dla niesłyszących podejmuje pracę w firmie odzieżowej wśród słyszącej załogi. Dariusz Kowalski, autor subtelnego filmowego portretu wiedeńskiej społeczności niesłyszących, sam nauczył się języka migowego, a na ekranie oddał jego pełne ekspresji piękno.
