fot. Netflix

Barbarzyńcy to serial, którego gatunek może być kwestią sporną. Jest to po trochu serial kostiumowy (najbezpieczniejsze określenie), ale też historyczny, bo opowiada o prawdziwych wydarzeniach, wykorzystując do tego postacie, które naprawdę brały w nich udział. Tego typu produkcje mają to do siebie, że nawet opierając się na faktach, nadal są fikcyjnym ich odzwierciedleniem, a nie dokumentem. Na przykład jeden z głównych bohaterów historii Folkwin to jedna z niewielu postaci, która nie ma swojego pierwowzoru w prawdziwych uczestnikach bitwy w Lesie Teutoburskim, więc twórcy podjęli szereg decyzji ubogacających opowieść, jej dramaturgię i przebieg. Jest to dość istotne przy odbiorze, bo dobrze pamiętać, że nie oglądamy fabularyzowanego dokumentu. Choć trzeba twórcom przyznać, że decyzje o dywersyfikacji językowej Barbarzyńców świetnie wpływa na klimat serialu. Germanie mówią po niemiecku, a Rzymianie po łacińsku. Oczywiście można domyślić się, że Germanie w tamtych czasach pewnie mówili inaczej, ale tu nie chodzi o takie detale, a o zbudowanie iluzji realizmu. To sprawdza się naprawdę kapitalnie.

W jakim stopniu konstrukcja fabuły pierwszego sezonu przypomina filmy historyczne znane z kinowego ekranu. Mamy obszerną ekspozycję świata przedstawionego i sytuacji polityczno-społecznej oraz oczywiście bohaterów, którzy odegrają istotne role w nadchodzącym konflikcie. Nie brak knucia, spisków oraz wbijania noża w plecy przed ostatecznym zjednoczeniem we wspólnym celu. Są widzom klarownie przedstawione motywacje pionków na szachownicy i przygotowania do ostatecznego szach-mat. Być może w dużej mierze wiele tych historii naprawdę tak przebiegało, być może to są gatunkowe schematy wykorzystywane przez twórców. Nie odbieram tego jako wady, bo to po prostu są standardy gatunkowe obecne w tym serialu.  Nie oznacza to, że jest on w całości oparty tylko na nich. To jest klarowny sygnał dla każdego widza, czego dokładnie można oczekiwać po serialu Barbarzyńcy.

fot. Netflix

Istotna jest forma opowiadania o wydarzeniach, bo obserwujemy wszystko z perspektywy trzech postaci: wojownika Cherusków Folkwina, Tusneldy oraz Arminiusza, Germana, który wychował się w Rzymie pod okiem wysoko postawionego w hierarchii Warusa. To pozwala nadać temu serialowi ludzki charakter  i emocje. Folkwin wypada najbardziej stereotypowo i wydaje się postacią niedopracowaną. Tak jakby został stworzony tylko po to, by zasugerować oczywisty trójkąt miłosny, który ma marginalne znaczenie i pojawia się gdzieś na trzecim planie. Arminiusz grany przez Laurence'a Ruppa to postać niezwykle ciekawa, bo postawiona pomiędzy dwoma światami, więc też łatwo się domyślić, dlaczego ostatecznie podejmie taką, a nie inną decyzję i co go do tego zmotywuje. Nie da się mu odmówić charyzmy, wyrazistości oraz odpowiedniego nacechowania emocjami. W dużej mierze wydaje się on stereotypowym wodzem o dość sztampowych cechach, ale diabeł tkwi w szczegółach. We wszelkich niuansach, które pokazują jego rozdarcie, moralny dylemat i emocje. Jednak to Tusnelda grana przez Jeanne Goursaud wydaje się kraść serial. To jest jedna z takich sytuacji, gdy aktorka zostawia na planie prawdopodobnie więcej, niż scenariusz jej na to pozwala. Jest niezwykle wyrazista, charyzmatyczna i przede wszystkim ma sobie dziwny magnetyzm, który sprawia, że cała uwaga w danych scenach jest skupiona na jej postaci. fot. Netflix

Biorąc pod uwagę przekrój sześciu odcinków trudno do końca na coś narzekać. Tempo opowiadania historii jest dobre, a twórcy sprawnie skupiają się na zbudowaniu emocjonalnej więzi pomiędzy widzem a bohaterami. To taki moment, gdy zaczynamy przekonywać się, że Rzymianie to zło, które musi zostać ukarane, więc kibicowanie głównym postaciom staje się łatwe i przyjemne. Nie brak emocji, napięcia (zwłaszcza w egzekwowaniu planu przygotowania do bitwy) i świetnej realizacji. Serial ma postaci proste, czasem stereotypowe (zwłaszcza zdradziecki Segestus wzbudzające fale antypatii), ale dobrze i świadomie wkomponowane w opowiadaną historię. Niby jest to wszystko oczywiste, przewidywalne, ale w jakimś stopniu jest to cecha gatunkowa opowieści opartych na prawdziwych wydarzeniach. To jak oglądamy Braveheart z Melem Gibsonem, od samego początku wiemy, w jaką stronę to idzie, ale rozrywka jest przednia. Podobnie jest właśnie w Barbarzyńcach, którzy świadomie operują gatunkowymi schematami, racząc widza świetnie i pięknie nakręconą historią, jakich obecnie nie kręci się w Europie czy w Stanach Zjednoczonych. Tym samym Barbarzyńcy stają się propozycją dla każdego, kto tęskni za produkcjami dążącymi do krwawej jatki, ale niezapominającymi o budowie emocji, rozwoju charakterologicznym i po prostu rozrywce, bez artystycznego przekombinowania.

Barbarzyńcy czasem starają się silić na metafory i symbolikę, w jakimś stopniu nawiązującą do omawianych w fabule wierzeń. Bynajmniej nic w tym nie wchodzi na rejony serialu fantasy, nawet w klimacie realizmu Gry o tron, ale i tak wydaje się zbyt często troszkę zbyteczne i niepotrzebne. Zwłaszcza kwestia brata Tusneldy, którego wątek choć początkowo jest opowiadany z potencjałem, nie dostarcza satysfakcjonującej konkluzji. Zaledwie kilka takich scen nieszczególnie przeszkadza.

A to doprowadza do konkluzji, jaką jest bitwa w Lesie Teutoburskim. Sceny akcji mają to do siebie, że będą puste i obojętne widzowi, jeśli nie będą mieć emocjonalnego znaczenia. To starcie wyreżyserowane przez jednego z najlepszych reżyserów Wikingów pokazuje, jak pierwsze 5 odcinków jest ważne dla odbioru tych scen batalistycznych. Z jednej strony wywołują gigantyczne emocje, a klimat sprawia, że ciarki przechodzą po plecach, bo jest to nakręcone z wizją, artyzmem, ale jednocześnie z rozrywkowym charakterem.  Klimat wylewa się z każdego kadru przez całą bitwę... nie, to nie jest bitwa, to jest rzeź - krwawa jatka nakręcona w efektowny i brutalny sposób. Spełniająca oczekiwania widza szukającego tego typu scen, w których rzymskie legiony stawiają czoło hordom barbarzyńców. Niby nie jest to poziom kinowy, bo widać, że ten serial nie miał budżetu choćby Gladiatora, a w porównaniu do Rzymu HBO mniej w tym starciu efektów komputerowych, a więcej - podkreślę to jeszcze raz - wywołującego ciarki po plecach klimatu. Tej atmosfery, napięcia, które sprawia, że procentuje pięć odcinków wstępu, budowy historii, motywacji, relacji i emocji. 

Barbarzyńcy to nie Gra o tron, Wikingowie czy Rzym. Serial, pomimo korzystania z gatunkowych standardów, ma swój styl, klimat i charakter. Jest to propozycja dla każdego wielbiciela kostiumowych widowisk. Intrygujące jest to, że końcówka zapowiada 2. sezon (o czym producenci wspominali), bo  historia Arminiusza  może być równie dobrą serialową rozrywką.