Niestety obydwa wątki, podobnie zresztą jak pozostałe, nie zostały rozwiązane w ciekawy sposób. Co do tego, że Nathan przeżyje i wróci szczęśliwie do domu chyba nikt nie ma wątpliwości. Z kolei heroiczny wyczyn Chase’a był bardzo przesadzony. Większość ludzi zadzwoniłaby na policję, ale w Tree Hill takie rozwiązanie nie mogło mieć miejsca.

Scenarzyści już w czwartym sezonie zaczęli przemycać do fabuły historie rodem z opery mydlanej i konsekwentnie podążali w tym kierunku. Po pięciu latach osiągneli stan, w którym serial trudno określić mianem zwykłego dramatu. Dziwne i wyolbrzymione wątki zdecydowanie wysuwają się na pierwszy plan.

[image-browser playlist="604696" suggest=""]

© The CW 2012

„A Rush of Blood to The Head” nie zawierał żadnego interesującego wydarzenia. Dan w roli detektywa z Julianem u boku, próbujący znaleźć Nathana, tworzyli bardzo dziwny i mało przekonujący team. Brooke zastraszana przez Xaviera, to kolejny motyw, który doskonale wpasowałby się do „Mody na sukces”. O leczeniu i wielkim przełomie Clay’a nie warto nawet wspominać, gdyż był to typowy zapychacz.

Za plus odcinka można uznać pojawienie się Deb, której postaci brakuje mi w serialu. Niestety jej powrót nie został w pełni wykorzystany. Jej postawa wobec Dana trochę rozczarowała. Twórcy mogli zaserwować nam na tej linii trochę więcej napięcia. Z kolei brak Moutha i Millie można uznać za „mocną” stronę odcinka.

[image-browser playlist="604697" suggest=""]

© The CW 2012

Sympatycznie wypadły sceny z udziałem Skillsa. Najbardziej podobała mi się jego dwustronna wizytówka i umiejętne wykorzystanie pseudonimu. Z kolei David i Lauren jako para nie przekonali mnie.

Niestety moje nadzieje na przynajmniej częściową zwyżkę formy w finałowym sezonie Pogody na miłość okazały się złudne. Pozostało pięć odcinków, które będe musiał wytrzymać.

Ocena: 4/10

Autor: Piotr Odziomek