‎Top Gear to program podzielony na segmenty, które doskonale znamy z poprzednich sezonów, a w wyemitowanej przed tygodniem premierze źle funkcjonował praktycznie każdy z nich. Na szczęście producenci i prowadzący uczą się na swoich błędach i starają się wyciągać z nich wnioski. Na efekt nie trzeba było długo czekać, bo drugi odcinek (być może jestem zbyt łaskawy?) był od premiery dużo lepszy. Prosty przykład: w krótkiej wstawce w studiu pomiędzy czołówką i pierwszym materiałem Chris Evans nie powiedział ani jednego słowa.

Jasne, nie był to przypadek, a właściwie scenka aktorska związana z testowaniem wyjątkowego, szybkiego McLarena 675LT, ale Matt LeBlanc jako współprowadzący w swojej roli czuje się coraz lepiej. Sam test sportowego samochodu zrealizowano dużo lepiej niż przed tygodniem. Mniej bajerowania, mniej reżyserowania i przygłupich scenek. Więcej faktów, wrażeń z jazdy i epizod Jasona Buttona traktować należy jako dodatkowy atut. Chciałbym jednak zobaczyć, jak inni prowadzący (podobno jest ich aż szóstka) testują samochody na torze ‎Top Gear, a nie wyłącznie Evans.

Pozytywnie i z humorem wypadł też test SUV-ów w Republice Południowej Afryki. Był to również pierwszy fragment nowego ‎Top Gear z Eddiem Jordanem jako jednym z prowadzących. Gość wypadł mocno przeciętnie i warto zastanowić się, na ile reżyserowane było delikatne podniszczenie Mercedesa, którym pokonywano górskie etapy (zapominając o zmianie wysokości zawieszenia). Nie mogłem się też oprzeć wrażeniu, że cały ten materiał był jedną wielką reklamą Jaguara F-Pace, a pozostałe dwa samochody stanowiły tylko dodatek. Nieźle wypadli również muzyczni towarzysze podróżujący z prowadzącymi, a chyba najlepiej patrzyło się na Matta i Tinie Tempah, najbardziej wyluzowanych i naturalnych z całej ekipy.

Po tym, co napisałem powyżej, może wydawać się Wam, że ‎Top Gear wraca na dobre tory. Niestety nie do końca. Materiały przygodowe do drugiego odcinka były dużo lepsze niż w premierze, ale jedna rzecz niestety nadal się nie zmieniła: rozmowa z gośćmi. Pomijam już zaproszonych do programu muzyków, którzy występowali też w materiale z RPA. Evans zaprosił do programu – a jakże – drugiego rudzielca, Damiana Lewisa, aktora znanego m.in. z seriali Billions czy Homeland. Niestety wypadł on sztucznie, irytująco i nie opowiedział ani jednej ciekawej rzeczy. To już Jessie Eisenberg przed tygodniem był bardziej angażującym gościem. Jednak w przypadku tego segmentu programu nadal główną winę ponosi Chris Evans, który – w przeciwieństwie do Jeremy’ego Clarksona – nie potrafi poprowadzić dyskusji w ciekawy sposób. Rozmowa jest więc nudna, sztampowa i kolejny raz skupiona na pierwszych/obecnych samochodach, na które brawami (!) głosują obecni w studiu.

Top Gear oceniam więc w drugim odcinku lepiej niż w przypadku premiery. Pod względem fragmentów w studiu to nadal show-wydmuszka, bez duszy, bez pomysłu, z irytującym Evansem, na którego nie da się patrzeć, ale pozostałe materiały wypadły dużo lepiej, dlatego ocena odcinka dość klarownie odzwierciedla moje odczucia związane z nowym Top Gear. To przeciętny program motoryzacyjny, w którym wady i zalety na tę chwilę się równoważą, co chyba wystarcza, by oglądać go dalej, szczególnie że 23. sezon ma mieć tylko sześć odcinków.