fot. Disney+

Fani Gwiezdnych Wojen i ich czujność nie przestaje zaskakiwać. Jeden z nich twierdzi, że udało mu się rozszyfrować koordynaty At Attin, czyli ukrytej planety, z której pochodzą bohaterowie, a która - jak się okazało - była też miejscem tworzenia kredytów w czasach Starej Republiki. Zdaniem fana planeta ta leży w sektorze Quell, gdzie znajduje się również Dathomira oraz Cathar. Dathomira to planeta, która wielokrotnie przewinęła się przez produkcje ze świata Gwiezdnych Wojen, szczególnie animowane. To rodzinna planeta Sióstr Nocy. Cathar z kolei było miejscem pochodzenia dwóch Jedi, czyli Sylvara z komiksów Star Wars: Tales of the Jedi oraz Juhani z gry Star Wars: Knights of the Old Republic.

Stara Republika, Mandalorianin i Imperium - z czym wiąże się planeta?

W pobliżu jest też planeta Taris, która w grze BioWare została zbombardowana przez Dartha Malaka poszukującego swojego zaginionego Mistrza. Swego czasu była perłą tamtego okresu i wielką, bogatą metropolią, podobnie do At Attin. Niedaleko znajduje się też sama planeta Mandalore. Byłoby to kolejne potencjalne połączenie z serialem The Mandalorian lub filmem The Mandalorian & Grogu. Wiemy, że akcja trwającego serialu dzieje się w podobnym okresie do reszty produkcji z Mandoverse. Pojawił się w niej m.in. pirat Vane, którego poznaliśmy w 3. sezonie The Mandalorian.

Fani teoretyzują też, że At Attin mogło służyć... Imperium, a raczej jego pozostałościom. Moff Gideon stojący na czele resztek Imperium nie mógł narzekać na brak funduszy do prowadzenia swoich projektów. Z Załogi rozbitków wiemy, że At Attin nie podlegało jurysdykcji Nowej Republiki, która nie ma nawet pojęcia o istnieniu tej planety. Możliwe, że to właśnie At Attin pomagało - świadomie lub nie - zaopatrywać Imperium i dostarczać im potrzebne fundusze.

Teorii jest wiele, ale która z nich najbardziej do Was przemawia?

Zobacz także:

-

Spoilery

Gwiezdne Wojny: Załoga rozbitków: sezon 1, odcinek 6 - recenzja spoilerowa

-

Spoilery

Gwiezdne Wojny: Załoga rozbitków: sezon 1, odcinek 5 - recenzja