Od samego początku wiedzieliśmy, że Suzanne Collins oddaje w nasze ręce niesamowity projekt pod względem narracyjnym. Najważniejsze są dla niej postaci i motywy, a to co jest istotne dla niej jednocześnie jest zawsze poniekąd istotne dla filmu. Wiemy, że jeśli będziemy się do niej zwracać, czytać i zaglądać głębiej w napisaną historię, to znajdziemy odpowiedzi na nasze pytania. Suzanne jest świetna. Zdaje sobie sprawę z tego, że niektóre rzeczy w adaptacji muszą zniknąć i nie narzuca nam tego. Musimy zadać sobie pytanie: w jaki sposób kompresując dany akt historii możemy mieć pewność, że postaci mają ze sobą wystarczająco wiele czasu ekranowego i niczego nie powtórzymy? W każdej scenie jest inna, nowa informacja.

Na przykład na początku powieści jest dużo rozmów postaci ze sobą i lawirowania między nimi, czego w filmie nie można robić, więc jak skupić się na tym co jest istotne? Dla mnie najważniejsze to słuchać się Suzanne i nie bać się motywów, pozwolić im się przenikać i dawać też szansę publiczności na to, żeby nie zgadzała się ze sobą, żeby każdy mógł wyciągnąć inne rzeczy z tego. Ważnym jest mieć różne pomysły na przedstawienie relacji między postaciami z nadzieją na to, że odda się publiczności dzieło na tyle rozbudowane, żeby każdy mógł mieć z nim swoje własne, wyjątkowe doświadczenie.