Nie żyje Danuta Szaflarska. Legendarna aktorka zmarła w wieku 102 lat. Tę smutną wiadomość przekazał zespół Teatru Rozmaitości w Warszawie.

Danuta Szaflarska debiutowała na deskach Teatru na Podhulance w Wilnie jeszcze w 1939 roku. Jak przyzna po latach w filmie Inny świat Dorota Kędzierzawska, nigdy nie marzyła o wielkiej, profesjonalnej karierze:

To było dla mnie nieosiągalne. Niby jak miałam zostać zawodową aktorką?

Dopiero namowy przyjaciół nakłoniły ją do tego, by zdawać egzaminy do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie. Rozwój jej kariery przerwał jednak wybuch II wojny światowej - w powstaniu warszawskim Danuta Szaflarska uczestniczyła jako łączniczka. Na wielkim ekranie zadebiutowała w 1946 roku, w pierwszym rodzimym filmie powojennym, Zakazane piosenki. To ona znalazła się na okładce premierowego numeru miesięcznika "Film".

Danuta Szaflarska ma na koncie ponad 50 ról filmowych i telewizyjnych, a jej kariera trwała ponad 70 lat. Najbardziej będziemy ją pamiętać za występy w takich produkcjach, jak: Zakazane piosenki, Skarb, Dolina Issy, Żółty szalik, Pora umierać czy Pokłosie, choć to przecież ledwie ułamek jej wielkiego dorobku. W przywołanym już filmie Inny świat Danuta Szaflarska mówiła:

Jak przestanę grać, to wtedy już mogę umrzeć.

Nigdy jednak nie przestała - w podeszłym już wieku wciąż pojawiała się na ekranie w rolach epizodycznych i drugoplanowych. Dzięki temu świat polskiego kina zapamięta ją jako kobietę, która roztaczała wokół siebie aurę subtelnej radości. Jej życiowe motto bodajże najlepiej oddają słowa, które wypowiedziała w trakcie spotkania z widzami na Festiwalu Toffifest w 2014 roku:

Wydaje mi się, że to kwestia mojego charakteru. Trzeba po prostu cieszyć się każdym dniem. Ksiądz Popiełuszko, mój serdeczny przyjaciel, zawsze powtarzał: „nie ma lekko”. Kiedy powiem sobie coś takiego, od razu robi mi się radośnie. Jeśli przytrafia mi się coś złego, nie trzeba się martwić. Należy cieszyć się ze spotkań z ludźmi, z tego, że kwiaty są piękne, że zjadło się dobre ciastko. To zależy od usposobienia, ale myślę, że żyję tak długo, bo kocham życie, moją pracę, ludzi, rodzinę, przyjaciół.