Emmanuele Carrere, dziennikarz, powieściopisarz i filmowiec, tak opisuje Edwarda Limonowa: To nie jest postać fikcyjna. Znam go. Był młodym punkiem na Ukrainie, idolem radzieckiego podziemia, multimilionerem na Manhattanie, modnym pisarzem w Paryżu, zagubionym żołnierzem na Bałkanach, a teraz, w fantastycznym chaosie postkomunizmu, jest starszym, ale charyzmatycznym pzywódcą młodych desperatów. Uważa się za bohatera, a jednocześnie można go nazwać szumowiną - ja zawieszam swój osąd w tej sprawie. Jego życie jest niebezpieczne, niejednoznaczne, prawdziwa powieść przygodowa. I wierzę, że znaczy to coś więcej. Nie tylko o nim czy o Rosji, ale o całej naszej historii od II wojny światowej". Limonow nie jest fikcją, ale równie dobrze mógłby być. Ta pseudobiografia nie jest powieścią, ale czyta się ją jak powieść - od ponurego dzieciństwa Limonowa, do desperackich, komicznych prób zdobycia szacunku Rosji, imigracji do Nowego Jorku i Paryża oraz powrotu do ojczyzny.