Absolutnie przerażająca Scarlet Witch i słynny strój Reeda Richardsa - Doktor Strange 2 mógł wyglądać inaczej

W filmie Doktor Strange 2 mogliśmy zobaczyć przerażającą Scarlet Witch jak z horroru i inny kostium Reeda Richardsa - do sieci właśnie trafiły grafiki koncepcyjne.

Autopromocja

tpb-vod

W filmie Doktor Strange 2 mogliśmy zobaczyć przerażającą Scarlet Witch jak z horroru i inny kostium Reeda Richardsa - do sieci właśnie trafiły grafiki koncepcyjne.

Reklama

Piotr Piskozub 13 września 2023 o 11:26

Tagi: marvel

Piotr Piskozub 13 września 2023 o 11:26

Tagi: marvel

Scarlet Witch - Doktor Strange 2

Marvel

Reklama

Choć od premiery filmu Doktor Strange w multiwersum obłędu upłynęło już sporo czasu, do sieci raz po raz trafiają ostatecznie niewykorzystane w produkcji materiały. Teraz mamy okazję przyjrzeć się grafikom koncepcyjnym przedstawiającym Scarlet Witch i Reeda Richardsa - obie postacie wyglądają na nich całkowicie inaczej niż na ekranie.

I tak Wanda Maximoff mogła nosić w filmie przerażającą koronę, która powstała z jej własnej skóry; niektórzy komentatorzy w sieci wychodzą z założenia, że taki wygląd antagonistki byłby zbyt straszny jak na przyznaną dziełu kategorię wiekową. Z kolei portretowany przez Johna Krasinskiego Mr. Fantastic miał początkowo pojawić się we współczesnej wariacji na temat znanego z komiksów, ikonicznego kostiumu lidera Fantastycznej Czwórki. Zobaczcie sami:

Doktor Strange w multiwersum obłędu - grafiki koncepcyjne

Źródło: Marvel/The Direct

Doktor Strange w multiwersum obłędu - grafiki koncepcyjne

Doktor Strange w multiwersum obłędu - grafiki koncepcyjne

Doktor Strange w multiwersum obłędu - grafiki koncepcyjne

Doktor Strange w multiwersum obłędu - grafiki koncepcyjne

Powyższe grafiki pochodzą z książki Doctor Strange in the Multiverse of Madness – The Art of the Movie, która wczoraj miała swoją premierę na amerykańskim rynku.

Największe błędy i problemy 4. i 5. fazy MCU

Koncepcja multiwersum może być zbyt ambitna jak na Kinowe Uniwersum Marvela – twórcy uciekają się do przeróżnych, choćby graficznych (vide serial Loki) sztuczek, które mają wytłumaczyć odbiorcom zasady istnienia wieloświata, lecz w sieci wciąż możemy napotkać na niekończące się dyskusje o takich aspektach jak warianty czy alternatywne linie czasowe (ilu z widzów ma świadomość, że Sinister Strange i Strange Supreme to dwie różne osoby?).

Źródło: Marvel/Disney+

Koncepcja multiwersum może być zbyt ambitna jak na Kinowe Uniwersum Marvela – twórcy uciekają się do przeróżnych, choćby graficznych (vide serial Loki) sztuczek, które mają wytłumaczyć odbiorcom zasady istnienia wieloświata, lecz w sieci wciąż możemy napotkać na niekończące się dyskusje o takich aspektach jak warianty czy alternatywne linie czasowe (ilu z widzów ma świadomość, że Sinister Strange i Strange Supreme to dwie różne osoby?).

Niemal każdy z nowych filmów w trakcie kampanii promocyjnej zostaje w ten czy inny sposób porównany do produkcji Avengers: Koniec gry – rzecz w tym, że z jednej strony analogie te wydają się całkowicie nieuzasadnione, z drugiej samo Endgame podniosło oczekiwania fanów do tego stopnia, iż żadna odsłona MCU – zwłaszcza te poświęcone samodzielnym bohaterom – nie jest w stanie im sprostać. Na tym polu Marvel Studios może padać ofiarą bądź co bądź nakręcanego przez same siebie „hajpu”.

Wszechobecna skala Endgame – zauważmy, że w 4. fazie MCU właściwie każdy projekt traktował o większym zagrożeniu, które mogło unicestwić kraj (Ms. Marvel), planetę (Eternals) czy nawet wieloświat (Loki). Siłą rzeczy brakuje historii o „lokalnym” wymiarze, jakby Marvel Studios zdawało sobie sprawę, że widzowie nie są w stanie wciągnąć się w akcję rozgrywającą się w mniejszej skali.

Obecność mutantów w MCU jest raz po raz sugerowana, jednak w dalszym ciągu – i być może zbyt długo - czekamy w tej kwestii na oficjalne ogłoszenia. Fani produkcji Marvel Studios w zeszłym roku słyszeli o „mutantach” w odniesieniu do Ms. Marvel i Namora, a w filmie Doktor Strange 2 pojawił się portretujący Charlesa Xaviera Patrick Stewart. Wciąż jednak nie wiemy, jaki w chwili obecnej jest status istot z genem X w całym projekcie.

MCU może w dodatku banalizować koncepcję multiwersum poprzez kodyfikowanie w umysłach odbiorców, że należy na nią patrzeć przez pryzmat pobudzających wyobraźnię gościnnych występów – przykładami na tym polu są m.in. Iluminaci z Doktora Strange’a 2 czy inne wersje Spider-Mana i jego wrogów w Bez drogi do domu. Widz może wpadać w konfuzję, jeśli z jednej strony wpaja się mu, jak poważne konsekwencje niesie ze sobą istnienie wieloświata (Doktor Strange 2, Ant-Man 3), natomiast z drugiej każe spoglądać na ten aspekt w odwołaniu do frajdy związanej z tym czy innym cameo.

Multiwersum jako obniżenie stawki przedstawionych wydarzeń – nieuchronną konsekwencją wprowadzenia wieloświata do MCU jest fakt, że śmierć danej postaci prawdopodobnie nigdy nie będzie definitywna; na potrzeby projektu można przecież ściągnąć wariant bohatera lub złoczyńcy z alternatywnej rzeczywistości.

Fatalne traktowanie pracowników zajmujących się efektami specjalnymi – najnowszym przykładem jest sposób podejścia do specjalistów od CGI pracujących przy Ant-Manie 3. Marvel Studios wyznacza im niemożliwe do zrealizowania terminy, oferując przy tym często dyskusyjną zapłatę za ich usługi.

Efekty specjalne – to naturalna konsekwencja poprzedniego problemu. Nie da się ukryć, że w 4. fazie MCU CGI prezentuje się znacznie gorzej niż w poprzednich odsłonach projektu, na co najlepszymi dowodami są wizualne ekspozycje w filmach Eternals czy Kwantomania. Nawet Taika Waititi wyraził się krytycznie na temat efektów specjalnych w reżyserowanym przez siebie Thor: miłość i grom.

Wydaje się, że w 4. fazie MCU stanowczo zbyt mało czasu poświęcono na przedstawienie Kanga jako głównego zagrożenia kolejnych etapów projektu – ten aspekt poruszono w zasadzie wyłącznie w serialu Loki. Przypomnijmy, że Marvel Studios aż przez 6 lat ustawiało podwaliny pod pokazanie Thanosa jako największego złoczyńcy Sagi Nieskończoności.

Nadprodukcja filmów i seriali MCU – w skład 4. fazy przez 2 lata jej istnienia weszło aż 7 filmów, 8 seriali i 2 programy specjalne (Wilkołak nocą i Strażnicy Galaktyki: Coraz bliżej święta), podczas gdy wszystkie trzy poprzednie fazy na przestrzeni 11 lat doczekały się 23 filmów. Siłą rzeczy widzowie mogą odczuwać na tym polu przesyt.

Ilość zamiast jakości – to bezpośrednia konsekwencja nadprodukcji filmów i seriali. Choć te coraz częściej spotykają się z chłodnym przyjęciem ze strony fanów i widzów, Marvel Studios w dalszym ciągu – i to pomimo szumnych zapowiedzi – zamierza wypuszczać kilka odsłon MCU rocznie. W latach 2023-2024 będzie to aż 6 filmów i 7 seriali wchodzących w skład projektu.

Ogromny problem z ukazywaniem świata naznaczonego pstryknięciem Thanosem i Blipem – zauważmy, że akcję serialu Falcon i Zimowy żołnierz i filmu Shang-Chi i legenda dziesięciu pierścieni dzieli zaledwie kilka tygodni. Tymczasem w pierwszym z nich eksponowano żałobę i chaos powstały po krucjacie Szalonego Tytana, natomiast w drugim te skutki wydawały się całkowicie nieobecne.

Wprowadzanie zbyt wielu niepowiązanych ze sobą na poziomie fabularnym postaci – w 4. fazie MCU na ekranie debiutowali tacy bohaterowie jak Moon Knight, Shang-Chi, Jelena Biełowa, Namor, She-Hulk czy członkowie Eternals. Choć ich ekspozycja pomogła poszerzyć projekt, nie jest jasne, kiedy i czy w ogóle poszczególne postacie zobaczymy razem w jednym filmie bądź serialu.

Niejasny status seriali superbohaterskich Netfliksa – choć w 4. fazie MCU widzieliśmy już Daredevila portretowanego przez Charliego Coxa i Kingpina w wersji Vincenta D’Onofrio, nadal nie wiemy, czy mówimy tu o tych samych inkarnacjach postaci, które ukazano w serialu Daredevil od Netfliksa. Szybkie wyjaśnienie tej kwestii zapowiadano już w czasie emisji Hawkeye’a – od tamtej pory minął przeszło rok.

Status innych produkcji opartych na komiksach Marvela w MCU – problem bardzo podobny do kwestii produkcji superbohaterskich Netfliksa. Wydaje się, że włodarze Domu Pomysłów powinni raz na zawsze rozstrzygnąć kwestię, czy filmy o Spider-Manie, X-Menach czy nawet Fantastycznej Czwórce powinniśmy traktować jako pełnoprawne odsłony Kinowego Uniwersum Marvela.

MCU coraz bardziej zamyka się na nowych bądź towarzyszących projektowi okazjonalnie odbiorców – aby czerpać pełną przyjemność z seansu, widzowie powinni mieć wiedzę o wielu, jeśli nie o wszystkich poprzednich odsłonach Kinowego Uniwersum Marvela i innych produkcjach opartych na komiksach Domu Pomysłów. Tylko wtedy byliby w stanie całkowicie pojąć entuzjazm związany choćby z gościnnymi występami w Doktorze Strange’u 2 czy Bez drogi do domu.

Maksymalne skracanie pełnych historii konkretnych postaci – przypadek She-Hulk i Moon Knighta, o których seriale najprawdopodobniej nie dostaną 2. sezonu, pokazuje, że Marvel Studios wyjątkowo śpieszy się z ukazaniem dojrzewania emocjonalnego poszczególnych herosów, choć nie jest jasne, czy ci kiedykolwiek na ekranie powrócą. Pytanie o sens ich ekspozycji wydaje się całkowicie zasadne.

4. faza MCU przeszła bez większego echa – poprzednią kończyły Endgame i jej epilog w postaci filmu Spider-Man: Daleko od domu, podczas gdy ostatnią świąteczny program poświęcony Strażnikom Galaktyki. Już sam ten fakt rodzi pytanie o to, czy Marvel Studios nie chciało jak najszybciej wyjść z fazy spotykającej się z narastającą krytyką; innym tropem w tej sprawie może być tak błyskawiczne ogłoszenie kolejnych faz.

Nieumiejętne operowanie rozwojem emocjonalnym danych postaci – przypadki Wandy Maximoff i Thora pokazują, że bohaterowie, którzy wcześniej zmagali się ze stratą najbliższych i traumami, w 4. fazie MCU musieli jeszcze raz odrobić tę samą lekcję emocjonalną, jakby scenarzyści nie mieli pojęcia, w jakim kierunku powinna teraz zmierzać ich historia.

Problem złoczyńców – choć w 4. fazie MCU pokazano tak zapadających w pamięć antagonistów jak Wenwu czy Ten, Który Trwa, większość łotrów wypadła przeciętnie. Najlepszym przykładem wydaje się Najima z serialu Ms. Marvel, której wątek jest powszechnie krytykowany jako fabularna „zapchajdziura”.

Ścisłe trzymanie się kategorii PG-13 – na tym polu Marvel Studios doszło do absurdu, gdy jego włodarze przed premierą Moon Knighta wspominali o „przesunięciu granicy” tej kategorii wiekowej; jak to przesunięcie wyglądało, każdy widział. Wydaje się, że ofiarą podobnego problemu padli Gorr, Rzeźnik Bogów czy wrzucony w cukierkową otoczkę świata She-Hulk Daredevil.

Wzbudzanie empatii względem poszczególnych postaci na siłę – ze słów Kevina Feige i spółki wynika, że brali oni za pewnik współczucie odbiorców dla Wandy Maximoff czy Ameriki Chavez z Doktora Strange’a 2. Sęk w tym, że w pierwszym przypadku aspekt był o niebo bardziej skomplikowany (mówimy tu o empatii dla istoty, która zostaje odrzucona przez bądź co bądź nie swoje dzieci i wielokrotnie odbierała innym ludziom życie), natomiast w drugim wykładano go łopatą, odtwarzając wspomnienia Chavez w ekspresowym tempie.

Pozorowanie istnienia „większego planu” – choć Kevin Feige i inni włodarze Marvel Studios wszem wobec zapewniają, że cały projekt jest konsekwentnie rozwijany według większego zamysłu, wydaje się, że firma działa na tym polu najczęściej poprzez szybkie reagowanie na bieżące wydarzenia, co może wprawiać w konfuzję. Mogą o tym zaświadczać choćby przesunięcie premiery filmu The Marvels, pośpieszne przygotowywanie efektów specjalnych na ostatnią chwilę czy szumne zapowiedzi Marvela i Disneya o powrocie do stawiania jakości nad ilością produkcji.

Schemat wypuszczania odcinków w Disney+ - wiele wskazuje na to, że Marvel Studios nie do końca zdaje sobie sprawę z możliwości tkwiących w ukazywaniu różnych odsłon MCU w platformie VOD. Poza nielicznymi wyjątkami seriale Domu Pomysłów emitowane są na podobnej na zasadzie: większość odcinków poświęcona jest obecnemu położeniu życiowemu bohatera, natomiast złoczyńca wydaje się wprowadzony rzutem na taśmę w jednym z ostatnich odcinków. Przykładem może być choćby Ms. Marvel czy Hawkeye.

Nowe pokolenie herosów nadal żyje w cieniu wielkich poprzedników, co widać choćby w przypadku Kate Bishop, Riri Williams czy Ms. Marvel. Nie jest jasne, w jaki sposób Marvel Studios zamierza przekonać widzów, że każda z wymienionych wyżej postaci miałaby zostać pełnoprawnym następcą bądź następczynią Hawkeye’a, Iron Mana bądź Kapitan Marvel.

Sposób wprowadzania nowych, młodszych herosów – właściwie każdy z nich przychodzi do MCU wraz z ikoną tego świata, jak choćby w przypadku Ameriki Chavez i Doktora Strange’a. Taki obrót spraw może sugerować, że Marvel Studios nie jest pewne potencjału drzemiącego w nowych postaciach.

MCU eksperymentuje, ale robi to niewystarczająco odważnie – w 4. fazie Kinowego Uniwersum Marvela zobaczyliśmy kilka produkcji, które mniej lub bardziej próbowały zerwać z klasyczną konwencją superbohaterską, by przywołać w tym miejscu przypadki Eternals, WandaVision lub Moon Knighta. Zauważmy jednak, że w ostatecznym rozrachunku każda z tych odsłon projektu została przemielona przez superbohaterskie schematy, najczęściej uwidaczniające się w sposobie ekspozycji złoczyńców.

Rola Kevina Feige – choć szef Marvel Studios w dalszym ciągu uznawany jest za gwaranta sukcesu, nie jest wykluczone, że liczba projektów, nad którymi sprawowuje pieczę, mogła go po prostu przerosnąć. Pewnym tropem na tym polu jest kampania promocyjna Doktora Strange’a 2, którą Feige podsumowywał jako „zbyt spoilerową”, bądź wstrzymanie procesu produkcji filmu Blade; prezes filmowego Domu Pomysłów z powodu „napiętego grafiku” nie zainterweniował w czasie kłótni o kształt scenariusza i podczas odejścia poprzedniego reżysera, o czym donosił Hollywood Reporter.

Zbyt dużo produkcji 4. fazy MCU ma zbyt wiele różnych zadań – niektóre z nich wprowadzają więc bohaterów, inne są swoistym wehikułem czasu (Czarna Wdowa), pełnią funkcję nostalgiczną (Czarna Pantera po wyjęciu wątku Namora) czy poszerzają mitologię (Eternals). Zaledwie kilka z nich łączy się ze sobą, ustawiając także podwaliny pod dalszą ekspozycję koncepcji multiwersum – jak choćby w przypadku Doktora Strange’a 2 i Bez drogi do domu.

Marnowanie aktorskiego potencjału na gościnne występy – choć cameo znanych aktorów z całą pewnością wpasowuje się w gusta niektórych odbiorców, pojawia się pytanie czy takie gwiazdy jak John Krasinski bądź Patrick Stewart powinny pojawiać się na ekranie w zasadzie wyłącznie w jednej sekwencji.

Brak wizji przy ekspozycji poszczególnych lokacji – przykładem jest choćby rządzony przez Namora Talokan, który w ustach protagonistów urasta do rangi najpiękniejszego miejsca na świecie, by później zostać przedstawionym na ekranie w ramach kilku krótkich ujęć, przepełnionych odcieniami czerni, przez które trudno rozpoznać konkretne kształty czy budowle.

Słabsze niż w poprzednich fazach zarządzanie emocjami widzów poprzez zwiastuny – zauważmy, że trailery odsłon MCU przed jego 4. fazą wzbudzały w odbiorcach takie emocje, że ich efektem stawały się niekończące się dyskusje, analizy i ponowne odtworzenia. Teraz zwiastuny (z nielicznymi wyjątkami, jak w przypadku Czarnej Pantery 2) wydają się powszednieć, jakby były już tylko i aż zwyczajną zapowiedzią kolejnego filmu bądź serialu.

Żart jako odpowiedź na wszystko – co prawda żarty były w MCU wszechobecne już wcześniej, jednak w 4. fazie projektu z niejasnych przyczyn stały się motorem napędowym fabuły (Mecenas She-Hulk) bądź za ich pomocą diagnozowano popularność poprzednich filmów (Taika Waititi przesadzający z humorem sytuacyjnym w Miłości i gromie, jakby wierzył, że jest to główne źródło miłości widzów do produkcji Thor: Ragnarok).

Pobieżne sięganie po mitologię komiksową – dobrym przykładem jest film Thor: miłość i grom, w którym zobaczyliśmy Wieczność, jeden z najpotężniejszych bytów w świecie Marvela, czy miasto bogów. W obu przypadkach elementy te ukazano naprędce, bez większego wytłumaczenia, jakby filmowy oddział Domu Pomysłów wolał serwować widzom „wycieczkę” po postaciach i lokacjach, niż rzeczywiście się im przyglądać.

Przesadzanie z fanserwisem – choć filmy Spider-Man: Bez drogi do domu i Doktor Strange w multiwersum obłędu zostały dobrze przyjęte przez krytyków i widzów, oba zrodziły pytanie o to, czy Marvel Studios nie dochodzi już do ściany w kwestii gry na sentymentach odbiorców. Fanserwis potrafi co prawda przyciągać do kin, lecz z drugiej strony wpływa na nasz odbiór samej warstwy fabularnej, niejednokrotnie zupełnie ją przysłaniając.

Coraz więcej postaci robiących za momentami niepotrzebne tło wydarzeń – America Chavez w Doktorze Strange’u 2, Walkiria w Miłości i gromie czy nawet Osa w Kwantomanii; co łączy te bohaterki? Gdyby wykreślić je ze scenariusza, nie miałoby to praktycznie żadnego wpływu na ekranowe wydarzenia.

Nieustanne podsyłanie mylnych tropów, z których koniec końców niewiele wynika – ten problem najlepiej wyraża wszechobecne doszukiwanie się Mefisto w WandaVision, do czego zresztą przyczyniali się sami twórcy.

Monumentalne wydarzenia, które nic nie zmieniają – zauważmy, że w filmie Eternals na londyńskim niebie pojawił się Arishem Sędzia. Choć akcja Moon Knighta również rozgrywa się w stolicy Wielkiej Brytanii, z ekranu nie pada choćby wzmianka o zstąpieniu wszechpotężnego Celestianina. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku Doktora Strange’a 2; w filmie tak mocno czerpiącym z koncepcji multiwersum bohaterowie nawet nie zająknęli się o zabiciu przez Sylvie Tego, Który Trwa i zaburzeniu Świętej Chronologii.

Zobacz także:

Avengers: Wojna bez granic

Kapitan Ameryka winnym pstryknięcia Thanosa? Słowa reżyserki Marvels wywołały lawinę komentarzy

W takim wieku umierały postacie z MCU. Kto odszedł zaraz po narodzinach, a kto zginął mając 5 milionów lat?

Źródło: comicbook.com/cbr.com

Reklama

Najlepsze z 24h

1

Dragon Ball Daima - grafiką promująca 18. odcinek

Dragon Ball Daima zszokował fanów! Po prawie 30 latach powrócił ważny szczegół

2

Cobra Kai // Powrót do przyszłości

Dlaczego Daniel zmienił karategę w Cobra Kai? Ten easter egg z Powrotu do przyszłości rozpala emocje

3

Pełny polski tytuł Avatara 3 ujawniony! Tak film będzie znany w naszym kraju

4

Vecna z Stranger Things zmiótł tego aktora. Rozmawiał o tym z terapeutą

5

Mufasa: Król Lew - film przedstawi genezę ojca Simby. Premiera 20 grudnia 2024.

Mufasa: Król Lew już w VOD. Gdzie obejrzeć kinowy hit Disneya?

6

Czy She-Hulk pojawi się w Daredevilu? Aktorka jest na tak - potrafi być poważna

Co o tym sądzisz?

Reklama

Najlepsze

Najlepsze filmy

Najlepsze seriale

Najlepsze książki

Najlepsze gry

Reklama

naEKRANIE Poleca

Reklama

Kalendarz premier seriali

s07e07

Rekrut

s2025e34

Moda na sukces

s07e12

FBI

s38e26

Zatoka serc

s41e118

s2025e35

Anderson Cooper 360

s2025e03

s2025e36

The Lead with Jake Tapper

Zobacz wszystkie premiery

Premiery tygodnia

18

lut

Avowed

18

lut

Kolor magii

Like a Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii

21

lut

Like a Dragon: Pirate Yakuza in Hawaii

21

lut

Ludzie

21

lut

Nosferatu

Zobacz wszystkie premiery

Dzisiaj urodziny obchodzą

Millie Bobby Brown

Millie Bobby Brown

ur. 2004, kończy 21 lat

Benicio Del Toro

Benicio Del Toro

ur. 1967, kończy 58 lat

Arielle Kebbel

ur. 1985, kończy 40 lat

Ray Winstone

ur. 1957, kończy 68 lat

David Mazouz

ur. 2001, kończy 24 lat

Zobacz wszystkich solenizantów

Reklama

Lekkie TOP 10

1

Żona dla Polaka: kandydatki dla uczestników. Poznajcie je bliżej

2

Paulina Smaszcz - dziennikarka

Królowa przetrwania 2: uczestniczki. Wśród nich Smaszcz, Ciupa i Schreiber

3

Farma 4: uczestnicy. Kto występuje w programie?

4

Sowa z Duolingo nie żyje. Za jej śmierć mają odpowiadać... gracze

5

Preselekcje do Eurowizji 2025: gdzie oglądać w tv i online wybór polskiego reprezentanta?

6

Farma - kto odpadł w 4. edycji programu?

7

Eternal Glory: uczestnicy i zasady programu

8

Jeremiasz 'Jez' Szmigiel z Warsaw Shore nie żyje. Miał 30 lat

9

The Voice Senior: kto wygrał 6. edycję programu? Wyniki finału

10

Królowa przetrwania - kto odpadł w 2. edycji programu?

Reklama

Narzędzia

Newsy

Premiery

Osoby

Linki

Wydawca