To arcydzieło science fiction zmieniło podręczniki fizyki. Słynny naukowiec był zdumiony

materiały prasowe

Nieustannie trwają spory o to, który z filmów science fiction XXI wieku jest tym najlepszym. Jednym z największych, jeśli nie największym faworytem w walce o rzeczone miano pozostaje Interstellar. Produkcja w reżyserii Christophera Nolana zyskuje w oczach widzów z każdym kolejnym seansem, wzbudzając liczne zachwyty na całym świecie, zwłaszcza podczas swoich powrotów do kin IMAX. Mało kto jednak wie, że arcydzieło sci-fi wywołało pewną rewolucję w podręcznikach fizyki, zmieniając sposób, w jaki naukowcy postrzegają wszechświat. 

Wielu z nas zdaje sobie sprawę, że głównym doradcą naukowym przy Interstellar był Kip Thorne, który za prace doprowadzające do zaobserwowania zjawiska fal grawitacyjnych w 2017 roku dostał Nagrodę Nobla. Wraz z odpowiadającą za komputerowe efekty specjalne w dziele Nolana firmą Double Negative tworzył on ekranową Gargantuę, gigantyczną czarną dziurę, która miała fundamentalny wpływ na filmowe wydarzenia. Tę historię już znamy: nowe programy, zapisanie 800 terabajtów danych, renderowanie pojedynczej klatki trwające 100 godzin. Ale jest w niej coś jeszcze. 

Niezwykłe fakty o Interstellar, których możecie nie znać 

Na potrzeby rozgrywających się na polu scen Christopher Nolan postanowił zasadzić kukurydzę na ponad 500 akrach – jak sam przyznał, pomogło mu w tym doświadczenie z planu „Człowieka ze stali”, którego był producentem. Co ciekawe, zasadzona kukurydza została później sprzedana, przynosząc spory zysk.

Zobacz więcej

Reklama

fot. materiały prasowe

Thorne chciał, by Gargantua była najrealistyczniejszym tego typu obiektem kosmicznym w historii kina. Do jej opracowania wykorzystał metrykę Kerra, prawdziwe równania fizyczne ogólnej teorii względności opisujące krzywiznę czasoprzestrzeni wokół szybko rotującej czarnej dziury. Ostateczny efekt tych starań wprawił jednak słynnego naukowca w zdumienie. Chodzi tu o zniekształcone i podwojone obrazy pierścienia akrecyjnego, dysku materii wirującego wokół horyzontu zdarzeń. Światło w zakrzywionej czasoprzestrzeni wykonywało wiele "zakrętów", sprawiając, że wspomniany wcześniej pierścień oglądamy jednocześnie z boku, z góry i niejako "od tyłu". 

To zjawisko przez rokiem 2014 było znane jedynie teoretycznie. Nigdy wcześniej nie zostało jednak przedstawione z taką dokładnością ani wizualnie przeanalizowane. Naukowcy siłą rzeczy musieli zaktualizować poprzednie modele graficzne, a standard wizualizacji czarnych dziur uległ zmianie. Thorne w rozmowie z serwisem Wired w 2014 roku przyznał, że gdy po raz pierwszy zobaczył symulację rozświetlonego dysku materii nad, pod i przed Gargantuą, był kompletnie zaskoczony:

Interstellar a pierwsze zdjęcie czarnej dziury 

Potwierdzeniem tego stanu rzeczy jest artykuł naukowy Gravitational lensing by spinning black holes in astrophysics, and in the movie Interstellar opublikowany w 2015 roku w prestiżowym czasopiśmie "Classical and Quantum Gravity" - jednym z jego twórców jest właśnie Thorne. Autorzy stwierdzają, że filmowa symulacja Gargantui dała im "nowy wgląd" w zachowanie światła w pobliżu wirującej czarnej dziury i zakrzywianie czasoprzestrzeni przez zjawisko soczewkowania grawitacyjnego. Innymi słowy: to właśnie w Interstellar czarna dziura po raz pierwszy została zwizualizowana z taką dokładnością, pokazując, jak może wyglądać naprawdę. 

Post scriptum do tej historii dopisali inni naukowcy. W 2019 roku podczas prezentowania światu pierwszego w historii zdjęcia czarnej dziury (supermasywny obiekt ulokowany w centrum galaktyki M87, znanej również jako Panna A) wykonanego przy pomocy Teleskopu Horyzontu Zdarzeń wielu z nich było zaskoczonych podobieństwem do filmowej Gargantui. Jak przyznawał wówczas Kazunori Akiyama z MIT, szef zespołu odpowiadającego za powstanie rzeczonej fotografii:

Najlepsze filmy science fiction XXI wieku. Diuna dopiero 14. - podium? Totalne zaskoczenie

Źródło: materiały prasowe