Lata 30. XX wieku. Bobby to wrażliwy idealista i romantyk, który wyrywa się ze swojego małego świata i wyrusza do Hollywood, by zakosztować życia pełnego blichtru i ogrzać się w cieple gwiazd przemysłu filmowego. Pod swoje skrzydła bierze go wujek, agent wielu sław, i jego sekretarka, Vonnie, która pomimo życia w wielkim świecie nie została przez niego zepsuta. Bobby z miejsca zakochuje się w dziewczynie, ale o jej względy będzie musiał powalczyć. Przed chłopakiem otwiera się całkiem nowy, fascynujący świat.

W Café Society Woody Allen korzysta ze wszystkich swoich ulubionych elementów: narracji głoszonej zza kadru, cynizmu, humoru, obśmiewania powierzchowności, wiary we wszelkie bóstwa, ukazywania przewrotności ludzkiego losu. Film określono już jako „the best of Woody Allen” i faktycznie można przychylić się do takiej interpretacji. Wszystko to, co zaprezentował, już gdzieś w jego innych dziełach widzieliśmy, a mimo tego udało mu się uzyskać efekt świeżości. Allen jest doskonałym obserwatorem życia oraz ludzi i w Śmietance towarzyskiej udowodnił to po raz kolejny. Jest wnikliwy i stawia właściwe pytania, a czyni to z lekkością, której można mu zazdrościć. Błyskotliwe i inteligentne dialogi zapadają w pamięć i skłaniają do przemyśleń, mimo że równocześnie są zabawne.

Na ekranie oglądamy interesujących bohaterów, którzy łączą w sobie różne sprzeczności i są nieoczywiści. Nawet postacie drugoplanowe mają mocno zarysowane osobowości. Jesse Eisenberg czuje się w kadrze Allena jak ryba w wodzie i potrafi budować przyciągającą chemię zarówno z Kristen Stewart, jak i z Blake Lively. Świetny jest także Steve Carell. Reżyser wyciągnął ze swoich aktorów wszystko, co w nich najlepsze. Bohaterowie dają się lubić, mają w sobie pewną miękkość i zwyczajnie wzbudzają empatię.

Śmietanka towarzyska to film niezwykle czarujący, pełen pięknych kadrów i fascynującego klimatu, który pochłania od pierwszej minuty. Allen po raz kolejny pokazuje, że to samo życie jest najciekawszą rzeczą, która może spotkać człowieka.