Zapowiedzi trzech powieści wydawnictwa Replika

Trudno powiedzieć, co jest prawdą, ale czasami tak łatwo rozpoznać fałsz.

Albert Einstein

Rozdział I

PIĄTEK 23:10

– Może tamta? Jak myślisz?

– Która?

Łukasz Rzepa, dziewiętnastoletni student filologii angielskiej niechętnie oderwał usta od kufla z piwem. Najpierw spojrzał na kolegę z roku, przybierając naj­bardziej oburzoną minę z możliwych. Uniósł białawą brew i przewrócił bladoniebieskimi oczami. Tej nocy mieli świętować wspólnie. Ale w zamkniętym gronie. Zaliczony egzamin ze wstępu do językoznawstwa był nie lada wyczynem.

Jego kolega najwyraźniej zapomniał o wcześniej­szych ustaleniach. Krzysztof Dębski był niczym klubo­wy Batman. Od kiedy wyrwał się z rodzinnego, małego miasteczka i przyjechał do poznańskiego akademika, rozpoczął podwójne życie. W tygodniu pilnie uczestni­czył w zajęciach, biegając między salami wykładowymi w szarej koszulce polo, nie rzucając się nikomu w oczy.

Jednak już w piątek wieczorem stawiał swoje krót­kie, brązowe włosy na baczność, nakładał biały T-shirt, podkreślający wyniki treningu fizycznego, i udawał się do najmodniejszych w mieście klubów muzycznych. "By zbawiać świat i dawać miłość spragnionym kobie­tom" – tak tłumaczył swoje zachowanie przyjacielowi. Tę miłosierną postawę utrzymywał do niedzielnego wieczoru, kiedy zmywał żel z włosów i zmieniał się zno­wu w grzecznego studenta.

– No ta, w białych, obcisłych spodniach! – Krzysiek pokazał palcem atrakcyjną brunetkę, która kręciła bio­drami w rytm muzyki, nie zauważając min Łukasza.

Wskazana przez przystojniaka dziewczyna tańczy­ła wraz z dwiema koleżankami na środku parkietu. Jej kształtne ciało stanowiło jedynie skromny dodatek do wysokich butów na obcasach, białej sukienki, le­dwo zasłaniającej pośladki, i małej torebki z literami D&G.

Trudno byłoby nie zauważyć tańczącej dziewczy­ny, nie tylko z uwagi na jej atrakcyjny wygląd. Przed północą parkiet świecił pustkami. Za to w okolicach baru kłębiły się tłumy młodych mężczyzn, którzy, ni­czym stado tygrysów, czujnie rozglądali się dookoła, poszukując "ofiary". Tańczącej dziewczynie to jednak nie przeszkadzało. Zuchwale uśmiechała się do spo­glądających na nią mężczyzn. Wszystkich. Tak jakby właśnie ogłaszała przetarg na swoje ciało i czekała na wpłacenie odpowiednio wysokiego wadium.

Okoliczności idealnie sprzyjały podrywowi. Pią­tek. Ciepła noc. Klimat iście wakacyjny, najmodniej­szy klub w mieście i zachęcająca oferta klubu: "w piątek dziewczyny wchodzą za friko!".

– Ta? Chyba zgłupiałeś! – Łukasz w mgnieniu oka skalkulował szanse Krzyśka.

– No co? – ten uśmiechnął się szeroko.

– Gościu, to będzie trudna sztuka, nie dasz rady!

– No ale zobacz jakie, ona ma ciało... – rozmarzył się Krzysiek.

– Ciał to za chwilę będzie mnóstwo. – Łukasz wzru­szył ramionami. – Zobacz, już się schodzą... a więk­szość jest łatwiej dostępnych niż akurat to, które dziś zapomniało założyć czegoś na tyłek.

– To jest krótka spódnica albo sukienka... nie wiem, zawsze mylę te dwie rzeczy... nieważne. Jest zajebista. Pobudza wyobraźnię, co?

– Krzysiek, daj spokój. Mieliśmy dziś świętować ra­zem.

– Dobra, nie marudź – obruszył się Krzysiek. – Prze­cież stoję z tobą i świętuję. Gdybyś był tak ubrany jak ona, to może od ciebie nie odrywałbym wzroku.

– Nie wyglądałbym dobrze w takiej spódnicy – od­powiedział Łukasz.

Przekomarzania studentów przerwał energetycz­ny krzyk, który wydobył się z głośników. DJ przywitał właśnie wszystkich przybyłych, życzył niezapomnianej zabawy i zapowiedział popularny hit rozpoczynające­go się lata.

Głośne bity zaczęły przepływać przez ciała zgroma­dzonych. Nagle parkiet zapełnił się po brzegi wyszy­kowanymi dziewczynami i prężącymi się chłopakami. Włączone stroboskopy potęgowały wrażenie magiczno­ści tej chwili. Ciała tańczących jakby zastygały, by za chwilę poruszać się z zupełnie inną prędkością.

– No dobra, nie będę ci marudził, rób, co chcesz, przecież wiem, że ty lubisz takie ostre panny! – Łukasz objął Krzyśka i zaproponował: – Wypijmy za to! Zakład, że jej nie przelecisz?

– Daruj sobie te analizy i podsumowania. Nie mam satysfakcji, gdy łapię byle co. Niech będzie! Zakład!

Ich prawe dłonie spotkały się, by czekać na roz­łączenie ostrym uderzeniem lewej ręki Łukasza. Za­miast uderzenia poczuli małe, kobiece ręce na swoich ramionach.

– Cześć, chłopaki!

Przed nimi pojawiła się uśmiechnięta, okrągła, ko­bieca twarz, otoczona kręconymi, czarnymi włosami do ramion. Znana im dobrze w wersji dziennej, studenc­kiej, z lekkim makijażem i ustami muśniętymi błysz­czykiem.

– No cześć, Natalii! – Łukasz momentalnie zapo­mniał o zakładzie, odsunął się od Krzyśka i oplótł bru­netkę łakomym wzrokiem. – Jesteś w końcu. Nie bój się, pamiętam, że wiszę ci drinka, gdyby nie twoja pomoc, oblałbym to przeklęte językoznawstwo.

– Co tak późno? – spytał Krzysiek.

– A nic, miałyśmy z Lenką jedną, ważną sprawę do obgadania. – Natalia przesunęła się w bok i oczom ko­legów ukazała się Lena.

Lena Pietrzak jako jedyna z grupy zdała egzamin śpiewająco. Otrzymała maksymalną liczbę punktów. Była zupełnym przeciwieństwem swojej najlepszej przyjaciółki – towarzyskiej i korpulentnej Natalii. Za­wsze przygotowana do zajęć, skrupulatna, zamknięta w sobie i małomówna, obojętna na zaczepki, komple­menty i flirty. Atrakcyjna, ale szczupła. Z niewielkim biustem i dokładnie wyprostowanymi włosami. Nieza­leżnie od pogody.

– Natalii, spójrz na tę dziewczynę, o tam – głośna muzyka skutecznie zagłuszyła odpowiedź Natalii, więc Krzysiek wrócił do sprawy dla niego najważniejszej – i powiedz, co o niej myślisz?

– Ta farbowana blondyna? Dla ciebie czy dla niego?

- A co, chłopaki, znowu robicie zakłady? – Lena podeszła trochę bliżej znajomych i w końcu usłyszała, o czym rozmawiają.

– Robimy – odpowiedział rozbawiony Łukasz. – Dla Krzyśka.

– Według mnie to dziewczyna, która spędza przed lustrem przynajmniej trzy godziny dziennie, lubi luk­sus, facetów z kasą... i słodycze, co widać po trochę zbyt zaokrąglonych biodrach. – Natalia nie powstrzy­mała się od wtrącenia celnej uwagi. – Ma na sobie su­kienkę za jedyne sześć stów, widziałam ją niedawno na pokazie mody, cholera, tego, no tego, nie pamię­tam nazwiska... Lena, pamiętasz, jak nazywał się ten projektant?

– Co??? – Hałas skutecznie utrudniał rozmowę.

– Noooo, ten… kurcze, to był ten pokaz, na którym fuchę złapała Kaja, dzięki czemu nas tam wkręciła. Pa­miętasz? Ten projektant spodobał się mojej siostrze, ale był nieczuły na jej wdzięki, przymilał się za to do chło­paka od oświetlenia.

– Dobra, nieważne. – Krzysiek wciągnął brzuch i wypchnął umięśnioną klatkę piersiową do przodu. – Czyli plan jest taki... podchodzę, zachwycam się tą kiecką, że niby na pokazie mi mignęła, że super klasa, ale dopiero na niej wygląda olśniewająco. Zapraszam ją do baru i stawiam najdroższego drinka.

– I nie zapomnij dodać, że za chwilę skończysz studia prawnicze i przejmiesz rodzinną kancelarię… – Lena dorzuciła swoje trzy grosze.

– Ha, ha, ha, za chwilę… dobre! – Towarzystwo wy­buchnęło śmiechem.

Cała czwórka szczerze gardziła wykrochmalonymi studentami prawa. Sami skupiali się na studiowaniu, poszerzaniu horyzontów, poznawaniu nowych kultur i powolnym przygotowywaniu się do dorosłego życia. Bardzo powolnym. I bardzo teoretycznym. Nie mieli jeszcze wizji swojej przyszłości. Studenci prawa za to już od pierwszego roku chcieli udowadniać sobie i in­nym, że są lepsi. Konkurowali dla przyjemności, a za­miast zabawy wybierali możliwość pracy.

– Dobra, skoro uważasz, że dasz radę, to próbuj, we­dług mnie panna oleje cię ciepłym moczem!

– Zakład? – Łukasz przypomniał o swojej propozy­cji, gdyż poprzedni zakład nie zdążył zostać przecięty.

– Zakład! Lena, przecinaj.

Drobna ręka zdecydowanym ruchem rozdzieliła dwie mocno ściskające się męskie dłonie. Krzysiek od­stawił swoje piwo na najbliższy stolik i udał się w kie­runku upatrzonej dziewczyny. Łukasz podrygiwał w rytm muzyki i rozglądał się, poszukując łatwej zdo­byczy. Uznał, że tego wieczoru nie ma szans u Natalii, która nie odstępowała przyjaciółki na krok. Lena spoj­rzała znacząco w stronę wyjścia. Natalia potwierdza­jąco kiwnęła głową i obie wyszły na dwór.

Przed klubem natężenie hałasu przyjemnie ma­lało. Daleko mu było jednak do ciszy. Klub "Utopia" posiadał dwa poziomy. Jeden znajdował się w prosto­kątnym, prymitywnym budynku z cegły, którego jed­ną ścianę zewnętrzną zdobiło graffiti, przedstawiające tańczący tłum. We wnętrzu większość powierzchni zaj­mował ogromny bar wraz z intymnymi zakamarka­mi, w których znajdowały się wygodne sofy. Naprzeciw baru, w rogu, znajdowało się nieduże stanowisko DJ-a. Przestrzeń między źródłem muzyki a barem szczelnie wypełniały setki tańczących ludzi, którzy zlewali się w jedno wielkie, falujące ciało.

Drugi poziom znajdował się na dachu budynku. Po­kaźny taras wypełniali miłośnicy tańca na świeżym powietrzu. Dzięki tanecznemu tarasowi pod gołym nie­bem "Utopia" sprawiała wrażenie jak gdyby znajdowa­ła się na słonecznej Ibizie, nie w kapryśnym Poznaniu. Uczucie to potęgował rozsypany wokół klubu piasek, imitujący plażę, kilka stolików z plażowymi parasola­mi oraz brzeg graniczący z Wartą, która nawet w nocy wydawała się tanią podróbką Morza Śródziemnego.

– Boże, a ty czemu jesteś jeszcze taka skwaszona? – Natalia wydęła usta. – Chyba już wszystko przegada­łyśmy?

– Nie jestem – zaprzeczyła Lena.

– Przecież widzę. – Natalia nie przestawała podrygi­wać w rytm muzyki. – Baw się, dziewczyno, korzystaj z chwili wolności! Nieczęsto ci się to zdarza, wszędzie ciągniesz go ze sobą lub on ciebie, wszędzie chodzicie razem.

– Oj, Natalii, to nie o to chodzi... – szczupła bru­netka pokręciła głową i nerwowo odgarnęła grzywkę z czoła.

– Spójrz mi w oczy – powiększone źrenice świdru­jąco patrzyły na Lenę – i powtórz to! Proszę, kłam mi w oczy, od czego ma się przyjaciółki?

– Natalii…

– Carpie diem, kochana. Bawmy się! Wyciągnęłam cię na imprezę, żebyś się rozluźniła. On cię tłamsi. Zro­zum to wreszcie!

– Kochana, ale to nie o niego chodzi…

– Cały czas myślisz o tej kasie? – Natalia spoważ­niała, a jej ciało znieruchomiało.

– Tak.

– Spotkałaś się z tym gościem?

- Tak.

– I? Co zrobisz?

– Nie wiem.

– Wyjedziesz?

– Nie wiem, sama nie wiem, czuję się skołowana. Ale błagam cię – Lena złapała przyjaciółkę za ramię – błagam, zachowaj to w tajemnicy! To dla mnie bar­dzo ważne.

– Wiem, wezmę to do grobu, obiecuję. Możesz na mnie liczyć!

Przyjaciółki wróciły do klubu, kupiły sobie kolejne­go kolorowego drinka i odnalazły Łukasza i Krzyśka. Obaj stali przy ścianie i, poruszając rytmicznie gło­wami, patrzyli w tę samą stronę. Towarzyszyła im ni­ska brunetka w przykrótkich spodenkach dżinsowych oraz w złotej koszulce, szczelnie opinającej jej pokaźny biust.

– Cześć, jesteś w końcu! – Brunetka uśmiechnęła się sztucznie w stronę nadchodzącej młodszej siostry.

Natalia udała, że jej nie widzi. Nie lubiła bywać z nią w tych samych miejscach. Wyzywające zacho­wanie Kai wielokrotnie przysparzało Natalii wstydu. Kaja nie posiadała hamulców moralnych, a dobrą za­bawę kojarzyła z podrywaniem i zaliczaniem kolejnych mężczyzn. Nawet jeśli byli kolegami Natalii. "A może zwłaszcza wtedy" – denerwowała się Natalia. Udawanie, że Kaja jest przezroczysta, było najlepszą strategią na eliminację kolejnych kłótni między siostrami.

– O, dziewczyny, w samą porę! – Alkohol zaczynał czynić spustoszenie w organizmie Łukasza. Chwiejąc się, wyciągnął z kieszeni małe pudełko. – Macie ocho­tę na loty?

– Dawaj. – Kaja, nie czekając na reakcję pozosta­łych, zdecydowanym ruchem sięgnęła do opakowania po jedną tabletkę i szybko połknęła ją, popijając piwem.

– A co to jest? – spytała Lena i zaświeciła komórką, podświetlając małe tabletki z wytłoczonym znakiem ptaka.

– Lekarstwo. Pomaga się wyluzować – roześmiał się Krzysiek.

– Z młotem? – Natalia rozejrzała się nerwowo na boki.

– Nie, nowa dostawa, z ptaszkiem. Podobno ptak oznacza lepsze loty – dumnie wytłumaczył Łukasz.

– Ale co to? – Lena, zdziwiona, obserwowała zacho­wanie znajomych.

– Ecstasy, spróbuj. – Natalia szybkim ruchem wrzu­ciła tabletkę do swoich ust.

– Nie dzięki, i ty też nie powinnaś – odpowiedziała chłodno.

– Weź, wyluzujesz się! – przyjaciółka szepnęła do jej ucha.

– A ty co? Lepsza jesteś od nas? – Kaja warknęła w stronę Leny tak, żeby nikt tego nie słyszał. – Pilnuj swojego nosa!

Lena ostrożnie złapała pigułkę z ptaszkiem i, onie­śmielona, schowała ją w ustach. Kaja odwróciła się ty­łem do dziewczyn i zaczęła tańczyć przed Łukaszem, który był na tyle odurzony, by chcieć koniecznie do­tknąć wijącego się przed nim ciała, ale na tyle jeszcze przytomny, by najpierw schować pudełko z ecstasy do tylnej kieszeni dżinsów.

– Uciekam do roboty! – Widząc to, Krzysiek nie chciał tracić więcej czasu. – Podejście drugie. Muszę wygrać zakład – dodał i zniknął w tłumie.

Kaja tańcząc, klękała przed Łukaszem, ocierała się o niego i wieszała mu się na szyi, by po chwili wskoczyć mu na biodra i objąć go swoimi gołymi nogami.

– No, no, twoja siostra nie traci czasu – krzyknął rozbawiony w stronę Natalii.

– Jak zwykle. – Zdegustowana odwróciła się, nie mogąc na to patrzeć. – Muszę się napić – zwróciła się do Leny. – Chodźmy.

Po biegu z przeszkodami, jakim było dotarcie do baru, osiągnęły swój cel. Barman postawił przed nimi sześć kieliszków, wypełnionych niebieskim płynem. Podrygiwały przy barze, wypijając kolejne sznapsy, i obserwując szalejący tłum.

– Oh my God! – Usłyszały znajomy głos, wyrzucany przez głośniki.

– Aaaaa, Oh my God! – zaczęły krzyczeć i tupać w miejscu.

Rozumiały się bez słów. Momentalnie odstawiły kie­liszki i przemieściły się na taras, łokciami zrobiły so­bie trochę miejsca i zaczęły ruszać się w rytm muzyki. W kolumnach do ulubionego przez nich głosu dołączy­ły energetyzujące bity. Taras był szczelnie wypełniony tańczącymi. Głowa przy głowie, ciało przy ciele. Jednak chłodny wiatr owiewał ich sylwetki. To była największa zaleta "Utopii". Taras taneczny na świeżym powietrzu.

– Uuuuu, Girl Gone Wild, Girl Gone Wild!

Krzyczały z całych sił, ale głos królowej popu, są­czący się z kolumn, skutecznie zagłuszał wszelkie śpiewy. Mniej więcej w połowie piosenki za Leną po­jawił się mężczyzna. Zauważyła go, obracając się w tańcu. Poruszał się zbyt blisko niej. Lena widzia­ła tylko jego twarz. Reszta ciała, przykryta ciemnym ubraniem, ginęła w tłumie. Poruszał rękoma tak, by

niechcący stykały się z jej biodrami. Jego twarz co jakiś czas rozświetlał wędrujący reflektor. W nie­naturalnie rozszerzonych źrenicach widać było coś niebezpiecznego. Przerażająco zwierzęcego. Nieobli­czalnego.

Gdy, ośmielony spojrzeniem Leny, położył rękę na jej biodrze, odskoczyła jak oparzona. Uderzyłaby go instynktownie, gdyby nie to przerażające spojrzenie. Chcąc uciec przed nieznajomym, złapała Natalię za rękę i pociągnęła ją w tłum.

Lena nie przepadała za piątkowymi imprezami bez swojego chłopaka. W ogóle nie lubiła wychodzić bez niego z domu. Z nim czuła się bezpiecznie. W jego obec­ności nikt jej nie zaczepiał, nie prosił do tańca, nie dotykał. Mogła w każdej chwili schować się w jego ra­mionach.

DJ zapowiedział następny utwór. Światła, muzy­ka oraz tabletki ecstasy wprawiły przyjaciółki w trans. Poczuły przyjemny przypływ energii. Straciły poczu­cie czasu. Ich świadomość fruwała gdzieś nad ziemią. Lena nadal miała wrażenie, że ktoś się jej usilnie przy­gląda i w pewnym momencie otworzyła oczy, by pozbyć się tego irracjonalnego uczucia.

Kilkanaście centymetrów przed nią stał facet, przed którym przed chwilą uciekła. Uśmiechał się do niej de­likatnie, jak gdyby była dzikim zwierzęciem, które trze­ba oswoić. Udała, że tego nie widzi. Odwróciła głowę w drugą stronę, kątem oka obserwując jego reakcję. Mężczyzna oblizał usta koniuszkiem języka i podrapał się po kroczu, nie odrywając od niej wzroku.

– Znajdźmy naszych! – zestresowana, krzyknęła do Natalii

Chciała za wszelką cenę uciec przed tym typem. Budził w niej ogromny niepokój. Wyglądał na odurzo­nego narkotykami lub chorego psychicznie. Bała się go.

Po zejściu z tarasu, przy barze odnalazły Kaję, Krzyśka i Łukasza. Kaja podeszła do siostry i powie­działa jej coś do ucha. Natalia skrzywiła się i coś odpo­wiedziała. Muzyka zagłuszała ich rozmowę, Lena nie mogła jednak oprzeć się wrażeniu, że właśnie ona jest tematem ich rozmowy.

Popatrzyła na rozbawionych ludzi. Jedni połykali morze alkoholu, inni pląsali na parkiecie z zamknię­tymi oczami, jeszcze inni łączyli się w pary, na siłę, w ciemności, byleby choć na chwilę zagłuszyć samot­ność.

Nagle wszystko, co ją otaczało, w świetle jej ostat­nich problemów wydało się zupełnie bez znaczenia. Beznadziejne. Puste. Płytkie. Szczeniackie. Głośna muzyka przynosiła ukojenie, ale ci wszyscy ludzie, ten rozbawiony, spocony i pijany tłum działał jej na nerwy.

– Natalii, pójdę już – krzyknęła w ucho przyjaciółki.

– Już?

– Tak.

– Sama? Poczekaj, proszę. – Dziewczyna spojrzała na czarny, plastikowy zegarek z białą tarczą, ozdobio­ną rysunkiem kaczej królewny. – Pójdziemy razem. Za czterdzieści pięć minut, OK? O trzeciej!

– Nie, przepraszam, muszę iść.

– Poczekaj!

– Nie, idę! Głowa mi pęka – wymyśliła na poczeka­niu. – Nie wytrzymam ani minuty dłużej.

Lena cmoknęła Natalię w policzek i wyszła przed klub. Spojrzała na zegarek – kwadrans po drugiej. Się­gnęła do malutkiej torebki, przewieszonej przez ramię.

Normalnie nie chodziła na dyskoteki z torebkami. To jej chłopak, Szymon, w kieszeniach swoich spodni chował klucze od domu, chusteczki higieniczne i pieniądze. Ta torebka była kolejnym powodem, dla którego nie lubiła wychodzić z domu bez ukochanego.

W portfelu znalazła ostatnie dziesięć złotych. "Cho­lera, nieźle zaszalałam. Nie wystarczy mi na taksówkę – pomyślała. – Pójdę na nocny. Raz wrócę sobie auto­busem, co mi tam!". Zaczęła się rozglądać, kalkulując, na który przystanek autobusowy będzie jej bliżej, gdy zawołała ją Kaja.

– Lena, poczekaj! – Uśmiechnięta dwudziestojedno­latka podbiegła na skraj klubowej plaży.

– Coś się stało?

– Nie, nic, chciałam tylko ci powiedzieć… – zaczęła speszona Kaja.

– No? – Lena schowała portfel i z uwagą popatrzyła na dziewczynę. Nie co dzień mogła oglądać niepewność na twarzy pewnej siebie siostry najlepszej przyjaciółki.

– Cieszę się, że sobie dałaś z nim spokój!

– Słucham? – nie zrozumiała nic z tego, co usłyszała.

– No, że nie zawracasz sobie nim już głowy…

– Słucham??? – powtórzyła.

– No, mówię o Szymonie. – Kaja ujrzała zdziwienie w oczach Leny i ucieszyła się, że jej plan pozbycia się rywalki trafił na podatny grunt.

– O Szymonie? – Lena nie widziała związku logicz­nego między tymi wszystkimi słowami a imieniem jej chłopaka.

– Zdradzał cię na prawo i lewo, więc dobrze, że go zostawiłaś i przyszłaś zrelaksować się na imprezkę!

– Ja?

– Wiem, to musiało zaboleć, ale przecież jesteś twar­da – kontynuowała Kaja. – Nawet mnie nie oszczędził. Zaciągnął mnie do łóżka…

– Szymon? Ciebie? – Lena poczuła ogromną falę agresji. – Kłamiesz!

– Chciałabym, złotko. Zaciągnął mnie do łóżka, a po wszystkim zakazał ci o tym mówić. Ale dobrze, że już wiesz.

– Wiem? – Po twarzy Leny zaczęły płynąć łzy.

– Uuuu, nie wiedziałaś? Byłam pewna… ech, mu­szę już iść. Trzymaj się, złotko – już miała odejść, ale odwróciła się jeszcze i dodała: – On do ciebie nie paso­wał. Zbyt sztywna byłaś, sam mi powiedział. Ale luuuz, prędzej lub... w twoim przypadku pewnie później, znaj­dziesz sobie innego frajera, równie dobrego w te klocki!

Kaja odwróciła się i weszła do lokalu. Muzyka nadal rytmicznie pieściła mury "Utopii". Lena przez chwilę stała nieruchomo, bojąc się, że jakikolwiek ruch spo­woduje katastrofę budowlaną. Kilka sekund wcześniej świat runął z hukiem na jej głowę. Była w szoku. Ro­zejrzała się dookoła. Ludzie śmiali się, nie przerywa­jąc głośnych rozmów. Świat nadal istniał. Poszukała wzrokiem najciemniejszego i najbardziej odosobnione­go miejsca. Przeszła na drugą stronę mostu Rocha, by zejść i usiąść na brzegu Warty.

W bezpiecznej odległości, zupełnie niezauważony od momentu opuszczenia znajomych, podążał za nią szczupły mężczyzna w czarnym T-shircie. Ten sam, który próbował poderwać ją na parkiecie. Gdy usły­szał jej szloch, zatrzymał się na chwilę, chowając się za filarem, podtrzymującym most.

Lena biła się z myślami, nie wiedząc, czy ta bitwa kiedyś się skończy. Wiedziała jednak, że nie będzie

żadnego zwycięzcy. Sami przegrani, opuszczeni, oszu­kani.

Złapała komórkę i wybrała numer Szymona.

– Lenka, kochanie, o tej porze? Coś się stało? – Usły­szała jego głos.

Męski. Ciepły. Do tej pory budzący w niej poczucie bezpieczeństwa.

– To koniec – po chwili milczenia wyrzuciła z siebie ostry komunikat i poczuła, że właściwie nie ma mu nic więcej do powiedzenia.

– Co? – spytał, jakby stracił zasięg i nie dosłyszał tych dwóch słów. Pierwszego i ostatniego.

– To koniec! – krzyknęła.

– Lenka?

– Szymon, to koniec. Koniec z nami, rozumiesz? – Ton jego głosu zupełnie ją rozmiękczył, nie mogła opa­nować płaczu.

Przez dłuższą chwilę nie odzywali się do siebie. Sły­szeli tylko swoje oddechy. Pierwszy odezwał się Szy­mon.

– Co się stało? Na pewno jakoś to można wytłuma­czyć – zadeklarował spokojnie, co upewniło ją, że Kaja mówiła prawdę.

– Tego nie można! To koniec. Którego słowa nie ro­zumiesz?

– Lena, a nasze plany?

– Zapomnij! – rozpłakała się na dobre.

– Nie możesz mi tego zrobić! – Szymon odzyskał świadomość i agresywnie zaprotestował.

– Zrobić? Ja myślałam, że ty mi tego nigdy nie zro­bisz, a tu taka, kurwa, niespodzianka!

– Lenka, nie, nie mów, że to koniec, nie przez telefon, spotkajmy się, porozmawiajmy...

– Nie, nie, nie! – krzyczała, dobrze wiedząc, że w bezpośrednim spotkaniu nie ma szans. Wybaczy mu wszystko, jeśli tylko spojrzy w jego oczy.

– Mów, gdzie jesteś! Spotkamy się! Porozmawiamy!

– Zapomnij! Nie będę z tobą rozmawiać!

– Nie?

– Nie! – potwierdziła.

– Pożałujesz, ty głupia cipo!!! – wrzasnął do słu­chawki tak głośno, że Lena podskoczyła przerażona, upuszczając telefon z rąk.

Nie znała tego tonu, nie znała tego mężczyzny...

[image-browser playlist="591134" suggest=""]

W niezwykle spokojnym miasteczku Claysville dochodzi do brutalnego morderstwa. Maylene Barrow, kobieta pielęgnująca wszystkie cmentarze w mieście, zostaje znaleziona we własnej kuchni w kałuży krwi. Ale szeryf nie przeprowadza śledztwa.

Do Claysville przybywa Rebeka, przybrana wnuczka Maylene. Z lotniska odbiera ją Byron, syn przedsiębiorcy pogrzebowego, zakochany w niej bez pamięci. Obydwoje mają za sobą osiem lat życia poza miasteczkiem, unikania siebie i rozmów o wzajemnej miłości, obydwoje też odczuwają niezrozumiałą ulgę, wkraczając w granice Claysville.

 Wydarzenia przyspieszają, zdarzają się kolejne brutalne napaści, a Rebeka i Byron zaczynają odkrywać, że ich miasteczko rządzone jest w myśl dość niezwykłych zasad. Dowiadują się też, że dziedzicznie przypadają im obojgu bardzo ważne funkcje, zapisane w dziwacznym kontrakcie sprzed 300 lat. Ona musi przejąć po zmarłej babci funkcję Opiekunki Grobów, a on - po ojcu - rolę Grabarza i jej opiekuna. Spokój i bezpieczeństwo Claysville zależą od tego, czy ta para wypełni swe role starannie.

 "Opiekunka Grobów" to romantyczny horror albo romans z elementami grozy w tle. Para głównych bohaterów musi odpowiedzieć sobie na fundamentalne pytanie: czy kochają się, bo tak za nich ustalono, czy też ich miłość jest autentyczna i pomoże im w misji utrzymania ładu w świecie zmarłych.