– Ten, czyli jaki, John? – zapytała, wyraźnie zaintrygowana.

Błąd. Nie chciałem, żeby zainteresowała się moją przeszłością.

– Wierz mi – odparłem. – Nie wiem, co tutaj robią, ale założę się, że to niezgodne z prawem.

Ceri przyjrzała się uważnie pojazdowi. Szedłem dalej ścieżką obok stawu z kaczkami, które podpłynęły bliżej brzegu w nadziei na posiłek. Zatrzymałem się na moment.

– Przepraszam, nic dzisiaj dla was nie mam.

Ceri zrównała się ze mną.

– Nie rozumieją cię, wiesz? Ptaki mają mózgi wielkości orzecha włoskiego.

– Ależ wręcz przeciwnie. Jestem jak doktor Dolittle. – No to zaczekaj na mnie, doktorze Dolittle, dobrze? Dzwonię do Gemmy.

– Jakiej znowu Gemmy?

– Mojej najlepszej kumpeli. Pokazywałam ci jej zdjęcie.

Owszem, pokazywała, ale mało zapamiętałem. Gemma była niepozorna, miała mysie włosy, pulchne policzki i okulary. Czym tu się fascynować?

– Mieszka w tym samym domu dziecka co ty, prawda?

– Mieszkała. Wyprowadziła się z Greenways w zeszłym roku.

Wybrała numer i już miała zacząć rozmowę, gdy raptem zatoczyła się w przód. Jakiś facet z impetem wpadł na nią z tyłu. Przyjrzałem mu się – czarnoskóry, żylasty i dosyć chudy, z siwiejącymi dredami.

– Hej, uważaj! – rzuciłem ostrzegawczym tonem. – Co to za zachowanie?

Wtedy facet zrobił coś bardzo dziwnego. Uwiesił się na mnie, wczepiając palce w kurtkę, i wymamrotał coś niewyraźnie. Prawdę mówiąc, był to nieskładny bełkot. Pijacki. Przynajmniej tak wtedy myślałem.

– Słucham?

Miał ściągniętą twarz, sprawiał wrażenie desperata. Próbował powtórzyć wyraźniej, a potem spojrzał przez ramię, oczy rozszerzyły mu się gwałtownie i potykając się, usiłował biec. Skulony obejmował się ciasno w pasie, jakby bardzo bolał go brzuch.

– Hej, mówię do ciebie! – zawołałem za nim, po czym spojrzałem na Ceri. – I co o tym sądzisz?

– Daj spokój – odrzekła. – Co on do ciebie powiedział?

– Nie zrozumiałem ani słowa. – Wzruszyłem ramionami. – Chyba był pijany albo naćpany. – Oto ja, wzór empatii.

– Czyli go nie znasz?

Parsknąłem śmiechem.

– Dlaczego miałbym znać?

Nagle pojąłem. Dwóch czarnych facetów. To chyba jasne, że muszą się znać, no nie?

– Aha, ponieważ jestem czarnoskóry, to znaczy, że znam każdego czarnego w Liverpoolu? Tak to działa według ciebie?

Ceri pokręciła głową.

– Nie miałam tego na myśli. – Wyglądała na zakłopotaną. – Nie mówmy już o tym, dobrze? Zróbmy zdjęcia i chodźmy stąd. Ten wieczór jakoś dziwnie się układa.

Kiwnąłem głową.

– Znowu pełna zgoda.

Zabawne, ale kiedy poszliśmy dalej, przyszła mi na myśl twarz tamtego czarnego faceta. Było w niej coś znajomego. Minęliśmy wydmy i otworzyła się przed nami plaża, posępna, opustoszała i wspaniała. Wody zatoki przecinał kontenerowiec zmierzający z Mersey na Morze Irlandzkie. Jego sylweta odcinała się ostro na tle ostatnich promieni słońca, zredukowana do niemal abstrakcyjnego kształtu.

– Wydaje się płynąć tak blisko – przerwała milcze-nie Ceri. – Jakby miał zaraz osiąść na mieliźnie.

– Jak myślisz, dokąd on zmierza? – zastanowiłem się na głos.

– Do Niemiec albo do Holandii, dokądkolwiek. Czemu pytasz?

– Mój tata pracuje za granicą. W Dosze.

– Gdzie to jest?

– W jednym z arabskich królestw w Zatoce. Konkretnie w Katarze.

– Katar? Myślałam, że to przypadek zatkanego nosa. – Chwila milczenia. – Co tam robi?

– Pracuje na budowie. Bawi się prądem.

Spojrzała na mnie zdziwiona.

– Jest elektrykiem – wyjaśniłem.

– To mów tak od razu.

Zmrużyła oczy.

– Tęsknisz za nim?

Głupie pytanie.

– Jasne.

Bardzo ładnie, John, odpowiedziałeś gładko, bez zastanowienia. Skutecznie ukryłeś prawdę.

– To dlatego jesteś nadziany? Musiałem się na to roześmiać. – Dlaczego sądzisz, że jesteśmy bogaci? Ceri powiodła wzrokiem po okolicy.

– Dom z widokiem na morze. To musiało sporo kosztować.

Zdziwiłem się trochę, bo jakie to ma znaczenie, gdzie mieszkam, po czym przypomniałem sobie, że Ceri żyła w domu dziecka. Zastanawiałem się, czy ma za kim tęsknić. Placówka, w której mieszkała, znajdowała się o pół kilometra od mojego domu, tylko tyle wiedziałem. Czy miała jakąś rodzinę? Uświadomiłem sobie, że mało o niej wiem. Pora przejść do innych tematów. Mając do czynienia z osobą tak drażliwą jak Ceri, trzeba było uważać, co się mówi.

– Zróbmy kilka zdjęć. Niebo wygląda fantastycznie. Zmieniłem ustawienia i przyłożyłem aparat do oka. – Uwielbiam te żelazne figury, a ty?

Posągi Gormleya trzymały mroczną straż nad zatoką, nieruchomi strażnicy w powoli zapadającym zmierzchu.

– Powinniśmy sfotografować ich twarze – podsunę-ła Ceri.

– Jakie twarze? Przecież ich nie mają.

Ceri była innego zdania.

– Owszem, mają. Ich skóra się łuszczy. Są jak trędowaci.

– Sformułowanie niepoprawne politycznie.

– To jak mam to nazwać? Ich skóra jest łuskowata.

– Rdzewieją w ten sposób i tyle.

Ceri była uparta.

– Tak czy siak, są pokryci strupami. – Obeszła w koło najbliższy posąg. – Strupowaty jesteś, wiesz? – Postukała rzeźbę w nos. – Tak, ty…

Nagły podmuch wiatru poruszył piaskiem. – Popatrz, zupełnie jak grzechotnik – powiedziałem, przyglądając się, jak suchy piasek z wydm zygzakiem przemieszcza się po ciemniejszym wilgotnym piasku pod naszymi stopami.

Ceri nie interesowały grzechotniki. Coś innego przykuło jej uwagę.

– Hej, jeden z posągów właśnie się poruszył. Kiwnąłem głową z roztargnieniem, przeglądając wykonane zdjęcia. Nie podniosłem nawet wzroku, krzywiąc się na jedne i kiwając z uznaniem na inne.

– Taa, jasne…

Skasowałem jeszcze jedno nieostre ujęcie.

– Ale to prawda. No mówię ci, sam zobacz – upie-rała się Ceri.

Nie odrywałem wzroku od wizjera. – Coś ci się uroiło – bąknąłem. Ceri szturchnęła mnie pod żebro. – Tak? W takim razie co powiesz o nim?

Miała na myśli niskiego, chudawego faceta, który posuwał się chwiejnie wzdłuż brzegu jakieś dwieście metrów od nas. Rozpoznałem jego niepewny, utykający chód i rozwiane na wietrze siwe dredy.

– To ten kretyn, który wpadł na ciebie.

Ceri wytężyła wzrok.

– Chyba masz rację.

– To on.

Facet podniósł głowę i spojrzał na niebo z rozmarzeniem albo roztargnieniem.

– Od razu wiedziałam, że coś tu się nie zgadza, kiedy tak na nas wpadł – stwierdziła Ceri, wpatrując się w niego z natężeniem. – John, wydaje mi się, że on jest ranny.

Użyłem zoomu, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Niewiele się zmieniło. Nadal opasywał się ciasno ramionami. Odjął rękę od boku i spojrzał na nią. Wtedy pomyślałem po raz pierwszy, że nie jest pijakiem ani ćpunem.

– Być może masz rację.

Zrobiłem kilka zdjęć tajemniczemu mężczyźnie. – Przestań pstrykać te zdjęcia. Chyba powinniśmy mu pomóc. Wydaje mi się, że on próbował ci coś powiedzieć.

Nie obchodziło mnie to. Chciałem tylko zrobić parę zdjęć i iść dalej.

– Naprawdę masz zamiar się w to mieszać? Sama nie wiesz, w co się pakujesz.

Ale Ceri wpadła już w nastrój dobrego samarytanina.

– Przyjrzyj mu się, John. Jest ranny.

Mężczyzna był jedynie sylwetką, chwiejącą się w oddali na tle słońca krwawo zachodzącego za horyzont. Powierzchnia wody za nim zdawała się płonąć. Trzas­kałem zdjęcie za zdjęciem.

– Przestań – powiedziała Ceri. – Ten człowiek potrzebuje pomocy.

Ruszyła w stronę nieznajomego.