Natalie Portman

Do swojego pełnometrażowego debiutu reżyserskiego – A Tale of Love and Darkness – Natalie zaprosiła Sławomira Idziaka. Podobno nie był on na początku zainteresowany projektem, który ma wyreżyserować jakaś młoda amerykańska aktorka. Wszystko się zmieniło, gdy państwo spotkali się osobiście. Operator był oczarowany aktorką i scenariuszem jej autorstwa.

Marek Kondrat

Prawo ojca to jedyny film, za kamerą którego stanął Kondrat. Trudno mi znaleźć wytłumaczenie, dlaczego na swój debiut wybrał akurat opowieść o zgwałconej nastolatce i ojcu szukającym na własną rękę sprawiedliwości. Scenariusz był marny i bardziej pasował do Stevena Seagala niż Kondrata, który nie sprawdza się w filmach akcji. Może dlatego na tę produkcję można natrafić tylko po godzinie 2 na kanale Ale kino+.

Bogusław Linda

‌Psy, Demony wojny wg Goi czy Tato to jedne z moich ulubionych filmów z Lindą w roli głównej. Ma on predyspozycje do grania twardzieli. Nie rozumiem natomiast zachwytów nad tytułami, które wyreżyserował. Zarówno Seszele, jak i Sezon na leszcza czy nawet Jasne błękitne okna to filmy słabe i nieciekawe. Nie ma w nich nic odkrywczego. Bardzo szybko się o nich zapomina.

Ben Affleck

Jego The Town nie zachwyciło, ale za to Argo wbiła mnie w fotel. Tym bardziej jestem ciekaw, jak będzie wyglądał nowy Batman pod batutą Afflecka. Czy będzie tak mroczny jak u Nolana, czy może przekoloryzowany jak u Schumachera? Osobiście liczę na pierwszą opcję.

George Clooney

Po raz pierwszy stanął za kamerą w 2002 roku, by zrealizować film Confessions of a Dangerous Mind, i od tamtej pory nie może przestać reżyserować. Każdy z jego obrazów jest świetny: Good Night, and Good Luck., The Ides of March... Wiem, że to niepopularna opinia, ale mnie się nawet The Monuments Men podobali. Clooney ma dar do opowiadania historii tak, że one intrygują.