Z łatwością też można rozpoznać w filmie/serialu Najpopularniejszą Dziewczynę (ang. The Popular Girl), której naturalnym środowiskiem występowania są produkcje skupiające się na życiu licealnym i studenckim. To piękna, wredna i niedostępna dla naszego protagonisty kobieta, w której podkochują się wszyscy. Zawsze otacza ją wianuszek koleżanek, a ona sama doskonale wie, jakie robi wrażenie. Nader często okazuje się, że ta wyniosła na pozór panna ma wrażliwe wnętrze i tylko czeka, aby jakiś mało ogarnięty, acz dobry chłopak je odkrył. Przykłady: Regina (Mean Girls), Madison (The DUFF), Marianne (Easy A), Brooke (One Tree Hill), Tris (Divergent).

Ostatnio popularną bohaterką w kinie jest Wojowniczka (ang. The Mighty Warrior) - dziewczyna, która gotowa jest na wszystko, by uratować siebie, swoich bliskich lub bronić ideałów, w które wierzy. Zawsze czujna, zawsze gotowa na wyzwania, nigdy się nie poddaje. Sprytna, mądra, silna, niezależna i zaangażowana. Twierdzi, że nikogo nie potrzebuje, ze wszystkim radzi sobie sama, a oferty pomocy (szczególnie od mężczyzn) najczęściej wzgardliwie odrzuca. Do czasu spotkania Tego Jedynego. Wiadomo. Przykłady: Katniss Everdeen (The Hunger Games), Merida (Brave), Buffy Summers (Buffy The Vampire Slayer).

Kujonka (ang. The Gorgeous Geek) to bohaterka, która czeka, aż w końcu ktoś ją odkryje. Cicha, szara myszka, która chodzi w za dużych ubraniach i okularach. Nieśmiała i niezdarna, często staje się obiektem kpin i żartów. Gdy w końcu nadchodzi Ten Moment i z kaczątka wyrasta łabędź, wszyscy nagle zdają sobie sprawę, jaka piękna jest ta nasza Kujonka. I w sumie równa z niej laska. Przykłady: Mia (The Princess Diaries), Jamie (A Walk to Remember), Anabeth Chase (Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief).

Wyżej wymienione typy to chyba te najpopularniejsze, ale oczywiście kino i telewizji na nich nie poprzestały. Mamy też więc Opiekunkę (ang. The Nurturer), czyli kobietę, której celem istnienia jest pomoc wszystkim i wszystkiemu, nawet gdy tego nie potrzebują (np. Molly Weasley z Harry’ego Pottera). Szefowa/Bizneswoman (ang. The Boss) to bohaterka, która wydaje polecenia, kieruje biznesem czy organizacją, jest samowystarczalna i często ma obsesję na punkcie kontroli (Jean Grey – seria X-Men). Dziwaczka (ang. The Mystic) to postać, która owiana jest nutą tajemnicy, ekscentryczka najczęściej o wielkim sercu (Luna Lovegood – seria Harry Potter, Phoebe – Friends).

Jakby tego było mało, to znajdą się bohaterki, które można zakwalifikować jako Królową Dramy (ang. The Drama Queen), czyli mistrzynię tupania nogami, fochów i robienia wokół siebie szumu (Blair – Gossip Girl), albo Przeklętą Przez Los Lesbijkę (ang. The Tragic Lady Homo) - kobietę, która po poszukiwaniach tożsamości seksualnej określa siebie jako lesbijkę, po wielu trudnościach odnajduje swoją miłość i… ginie. Albo jest chora. Albo spotyka ją coś równie strasznego. Przykłady: Alex (The O.C.) czy Lexa (The 100).

Jak więc pisać bohaterki filmowe czy serialowe, by nie popaść w schemat? Odpowiedz jest prosta: dobrze. Zamiast już na początku wymyślać jej jedną cechę wiodącą, trzeba się zastanowić, kim dana postać ma być, co ma sobą reprezentować i jakie zachowania przedstawiać. Potem trzeba to połączyć w jedno, zadbać o prawdopodobieństwo danych motywów, postarać się, by dialogi nie były oderwane od rzeczywistości, i nigdy nie kreować jej tak, jakby z góry miała być dodatkiem do mężczyzny, wątku, dziecka czy czegokolwiek innego.

Żaden schemat nie jest dobry, a sukces osiągniemy wtedy, gdy połączymy je wszystkie. Bohaterki filmowe mają być bowiem różnorodne, tak jak różnorodni są ludzie. W prawdziwym świecie nie da się określić danej osoby jednym słowem czy zdaniem, czemu więc próbuje się robić to w filmach czy serialach? Odpowiedź na to pytanie zasługuje na kolejny artykuł. Wniosek jest jednak jeden: to już nie działa.