Koniec listopada oferuje bardzo ciekawe premiery kinowe; znajdzie się wśród nich coś dla każdego. Na pierwszym ogień - film Bridge of Spies Stevena Spielberga, efektowny Macbeth z Michaelem Fassbenderem oraz kolejny hit Pixara, The Good Dinosaur. Nie zabraknie polskiego kina - thriller Czerwony pająk oraz Crache coeur. Natomiast w kinach studyjnych znajdziecie filmy Francisco - El Padre Jorge, Aferim!, Something Better to Come i Czas niedokończony. Wiersze księdza Jana Twardowskiego.

Bridge of Spies

Nowy film  Stevena Spielberga, który pracuje nad scenariuszem słynnych braci Coen. Twórca porusza bardzo aktualny w obecnych czasach temat zimnej wojny, czyli rywalizacji USA z Rosją. Krytycy nie nazywają Mostu szpiegów najlepszym filmem roku, ale bardzo go chwalą i oceniają wysoko. Ciekawostką jest, że część zdjęć kręcono we Wrocławiu.

Przede wszystkim cieszy fakt, że Spielberg nie zapomniał, jak opowiadać ciekawą historię w sposób emocjonujący, świetnie zagrany (Tom Hanks i Mark Rylance) oraz z dbałością o detale przy odtworzeniu epoki. Wychodzi film ciekawy, zgodny z oczekiwaniami i rozrywkowy.

W negatywnych opiniach obrywa się braciom Coen, gdyż ich scenariusz jest bardzo prosty, więc w praktyce Spielberg prowadzi widza za rękę. Cała historia jest opowiadana w bezpieczny i standardowy sposób. Reżyser nawet nie próbuje podejmować ryzyka, by zrobić coś inaczej, ciekawiej i zaskoczyć widzów. Krytycy narzekają też na wolne, senne tempo. Niektórzy mówią wprost, że jest nudno.

Słowem - film Spielberga, który jest bezpieczny, bez zaskoczeń i zapewnia wszystko to, czego możemy oczekiwać. Kino niezłe, ale nie wybitne.

Opis: Most szpiegów opowiada o Jamesie Donovanie, adwokacie, który pracował dla CIA i w tajemnicy negocjował z Sowietami uwolnienie amerykańskich pilotów.

Macbeth

Adaptacja słynnej sztuki Szekspira, która została zrealizowana przez Justina Kurzela. Fani czekający na film oparty na grze Assassin's Creed będą mogli zobaczyć tutaj, na co go naprawdę stać. Reżyser stara się stworzyć obraz dla współczesnego widza - wizualnie wygląda realistycznie i jest porównywany do Gry o tron.

Krytycy oceniają go dobrze, ale częściej pojawiają się słowa solidny i niezły niż wybitny i znakomity. Chwalą przede wszystkim wizualną sferę, która imponuje i zachwyca. Komplementują aktorów, którzy dali z siebie wszystko, na czele z Michaelem Fassbenderem i Marion Cotillard. Jest krwawo, są bitwy, ale też bardzo specyficzne dialogi zaczerpnięte z szekspirowskiej sztuki, które nie każdemu przypadną do gustu.

Opis: Kolejna filmowa adaptacja słynnego dramatu Williama Szekspira, w której szkocki generał pogrąża się w krwawej obsesji zdobycia władzy po usłyszeniu przepowiedni trzech wiedźm, według których niedługo zostanie królem.

The Good Dinosaur

Drugi tegoroczny film Pixara po hicie Inside Out. Z recenzji dziennikarzy wynika, że opowieść o dinozaurze i jego człowieku nie jest tak dobra, bo średnia ocen plasuje się w okolicach solidnie lub nieźle.

Krytycy są zgodni, że mamy do czynienia z najlepszym wizualnie filmem studia Pixar. Artyści stworzyli nieprawdopodobnie piękne krajobrazy i tła, czasem nawet zapierając dech w piersi. Dziwnie z tym kontrastują trochę kreskówkowe postacie, które jednak też są fajnie zrobione i wzbudzają sympatię.

Problem jest w kwestii fabularnej, gdyż Pixar oferuje proste i wręcz banalne oparcie na schematach. Nie próbuje opowiadać czegoś w swoim stylu - nowatorsko, oryginalnie i nietypowo. Dlatego też pod tym względem obserwujemy coś zwyczajnego, mało zachwycającego, a jako że mówimy o Pixarze, tym samym rozczarowującego. Jednak to nie sprawia, że film jest zły - po prostu jest zwyczajną animacją, na której dobrze się będą bawić rodzice z dziećmi, ale nie będzie to coś wyjątkowego, do czego będziemy wracać wielokrotnie. Nie udało się studiu zrobić dwóch przełomowych filmów animowanych w jednym roku, więc tytuł najlepszej animacji raczej przypadnie poprzedniej produkcji.

NASZA RECENZJA

Opis: Dobry dinozaur odpowiada na pytanie, co by było, gdyby asteroida, której potężne uderzenie miliony lat temu doprowadziło do zagłady dinozaurów, jednak nie uderzyła w Ziemię. W alternatywnej historii, w której dinozaury nie wymarły, młody apatozaur Arlo wpada do rzeki i zostaje porwany przez jej nurt. Starając się znaleźć drogę powrotną do domu, zaprzyjaźnia się z małym jaskiniowcem o imieniu Bąbel.

Czerwony pająk

Polski thriller w reżyserii Marcina Koszałki jest doceniany na światowych festiwalach. Reżyser stara się łamać schematy i opowiadać historię osadzoną w gatunku w sposób unikalny i nietypowy. Mamy zatem do czynienia z kinem nietuzinkowym, ciekawym, które poza tym, że oferuje intrygującą historię i śledztwo, jest w stanie zmusić do myślenia. Jednakże przez to, że wymyka się gatunkowym schematom, na pewno nie każdemu przypadnie do gustu.

NASZA RECENZJA

Opis: Karol jest zwyczajnym nastolatkiem. Pochodzi z dobrego domu, odnosi sukcesy w sporcie, zakochuje się. Punktem zwrotnym w jego życiu jest moment, gdy przypadkiem zostaje świadkiem morderstwa. Kierowany ciekawością, zaczyna śledzić zabójcę. W ten sposób odkrywa „potrzebę“, której istnienia nie był świadomy lub nie miał odwagi, czy możliwości jej nazwać.

Crache coeur

Film w reżyserii Julii Kowalskiej jest koprodukcją polsko-francuską. Mamy do czynienia z dramatem dość nierównym, który porusza interesujące tematy w czasem nie do końca umiejętnie przedstawiony sposób. Na pewno wyróżnia się Andrzej Chyra w głównej roli, ale sam film nie wychodzi ponad przeciętność.

Opis: Józef (Andrzej Chyra) przyjeżdża do Francji, aby wyjaśnić sprawy z przeszłości. Zatrzymuje się w domu polskiego imigranta, który mieszka z nastoletnią córką, Rose. Obcy mężczyzna budzi zainteresowanie i zmysły dziewczyny. Fascynacja przeradza się w subtelną przyjaźń, która pociąga za sobą przysługę – Józef szuka porzuconego dawno temu syna, z którym Rose chodzi do szkoły. Pośrednicząc między ojcem a synem, dziewczyna odkrywa nagle, czym jest zakochanie i czego potrzebuje jej dorastające ciało. Pożądanie budzi zazdrość, odrzucenie – gniew. Zaczyna się nowa podróż – do kraju przeszłości, Polski, gdzie każde z nich znajdzie brakujący kawałek swojej życiowej układanki.

Francisco - El Padre Jorge

Pierwszy fabularny film biograficzny o papieżu Franciszku został zrealizowany w jego rodzinnej Argentynie. Produkcja oparta jest na standardowych gatunkowych schematach i przeznaczona dla każdego, kto jest ciekaw, jakie było życie Jorge Mario Bergoglio, zanim został papieżem.

Opis: Podczas konklawe w 2005 roku młoda, hiszpańska dziennikarka Ana (Silvia Abascal) poznaje arcybiskupa Buenos Aires, jezuitę, Jorge Mario Bergoglio (Dario Grandinetti). Od tej chwili śledzi jego losy, długą, trudną, często poruszającą do głębi drogę. Relacje Ojca Jorge i dziennikarki przesycone są tym samym ciepłem, pogodą ducha i mądrością, którą przyszły Papież będzie zadziwiał wiernych.

W filmie Franciszek patrzymy na Ojca Jorge, jak zawsze chciał być nazywany, właśnie oczami Any. Przyglądamy się jego zmaganiom z nadużyciami dyktatury, jego pracy w slumsach, walce z prostytucją, niewolnictwem, handlem narkotykami i korupcją we wszystkich wymiarach.

Aferim!

Ciekawy dramat historyczny produkcji rumuńskiej zbiera pochlebne opinie krytyków. Chwalą świetną historię, bardzo pomysłowo pokazany czarny humor oraz znakomite postacie. Nietuzinkowe kino dla widza wymagającego.

Opis: Wołoszczyzna, 1835 rok. Dwóch jeźdźców przemierza jałowy krajobraz. To lokalny policjant Constandin i jego syn. Jeden ma na wszystko gotowy aforyzm, drugi prezentuje bardziej kontemplacyjny stosunek do świata. Szukają zbiegłego „cygańskiego niewolnika”, który uciekł pewnemu szlachcicowi i podejrzany jest o kradzież. W podróży spotykają ludzi różnych narodowości i przekonań: Turków i Rosjan, Rumunów i Węgrów, chrześcijan i żydów. Wszyscy pielęgnują uprzedzenia i przesądy przekazywane z pokolenia na pokolenie. I nawet gdy ów zbieg zostaje odnaleziony, przygoda wcale się nie kończy…

Something Better to Come

Dokument produkcji polsko-duńskiej, nad którym Hanna Polak pracowała przez 14 lat. Otwarcie mówi się, że może to być oscarowy faworyt w kategorii pełnometrażowego filmu dokumentalnego. Dostajemy opowieść przejmującą, przerażającą i wzruszającą, która potrafi zaciekawić i zmusić do myślenia.

Opis: 11-letnia Jula zachowuje się jak każda jej rówieśniczka. Eksperymentuje z makijażem, farbuje włosy, próbuje alkoholu i papierosów. Jedyna różnica polega na tym, że Jula żyje na największym w Europie wysypisku śmieci znajdującym się pod Moskwą, zaledwie 20 km od Kremla. Teren wysypiska jest ogrodzony i pilnowany, ale mimo to żyje tam mała społeczność, która funkcjonuje poza prawem i światem zewnętrznym. W tym nieludzkim miejscu panują straszne warunki. Ciężarówki i koparki przez cały dzień przywożą olbrzymie góry śmieci, a Jula, jej matka i przyjaciele próbują wyłuskać z nich coś, co pozwoli im przeżyć kolejny dzień. W śmieciach każdego dnia znajdują jedzenie lub materiał, który wykorzystują potem do budowy prymitywnego schronienia. Reżyserka Hanna Polak od ponad 14 lat obserwuje z kamerą tę szczególną wspólnotę. Członkowie tej niezwykłej grupy przyznają, że nie widzą już dla siebie alternatywy, a ich życie jest warte mniej niż los psów. Kiedyś tak nie było – w przeszłości byli lekarzami, kierowcami lub nauczycielami. Potwierdza to tezę, że życie w kraju Putina nie należy do najłatwiejszych. W trakcie kręcenia filmu Jula zmieniła się z dziewczynki w kobietę. Nie przestała jednak marzyć. Jest dumna, nie ma zamiaru się poddać i za wszelką cenę stara się wyrwać z piekła, jakim jest dla niej wysypisko śmieci. Chce zacząć żyć inaczej i marzy o własnym małym mieszkaniu.

Czas niedokończony. Wiersze księdza Jana Twardowskiego

Kolejny polski dokument autorstwa Dariusza Gajewskiego, który stara się przedstawić twórczość księdza Twardowskiego i pokazać, jaki wpływ ma ona na niektórych ludzi. Efekt wywołuje mieszane odczucia.