Śmiesznie i nie tylko. Sobotnie projekcie 33. Warszawskiego Festiwalu Filmowego
Trwa 33. Warszawski Festiwal Filmowy. Oto, co oglądaliśmy drugiego dnia.
Trwa 33. Warszawski Festiwal Filmowy. Oto, co oglądaliśmy drugiego dnia.
W pierwszą sobotę 33. WFF pierwszym obejrzanym seansem była zabawna komedia muzyczna z wątkami romansu i s-f How to Talk to Girls at Parties Johna Camerona Mitchella. Reżyser jest obecny na WFF od 2001 roku, gdy zadebiutował niezależną produkcją Hedwig and the Angry Inch o tytułowej enerdowskiej gwieździe rocka. Pomyśleć mimo „wapnienia” - Teksańczykowi udało się wiernie oddać realia czasów popularności punk rocka z perspektywy deszczowej londyńskiej dzielnicy Croydon w końcu lat 70. XX wieku. Londyn „zagrał” centrum Sheffield, wraz z wnętrzem miejscowego pubu Three Tuns.
Podstawą literacką scenariusza było opowiadanie Neila Gaimana, ale to nie jedyne zaskoczenie. Narracja rozgrywała się w czasach dojrzewania trójki przyjaciół i wpisanego weń buntu - na podorędziu był akurat punk rock. Przyjaciele, pragnąc własnego zespołu punkrockowego i „znalezienia dziewczyn”, trafiają (zamiast na after party) na kontrolne zebranie „sześciu kolonii” kosmitów w jaskrawych lateksowych strojach w budynku przeznaczonym na sprzedaż. Tam Enn natyka się na nieziemską Zan, znającą największą tajemnicę wszechświata. Ta komedia tryskająca absurdalnym humorem została obdarzona dwiema gwiazdami, Nicole Kidman w drugoplanowej roli Queen Boadicea oraz wspomnianą Zan zagraną przez Elle Fanning – choć krytycy w Cannes zjechali obie te role niemiłosiernie. Nie wiedząc o tym, dobrze się bawiłem na tym filmie, opierającym się na inteligentnym przeciwstawieniu „kosmitów” i punkowców.
Po krótkiej przerwie kolejny seans to była całkowita zmiana gatunku na brutalny film gangsterski w estetyce lat 70. XX w., gdy królował Sergio Leone i kompozycje Ennio Moricone. Fabuła powstała w oparciu o kryminał Niech ciała się opalają Jeana-Patricka Manchette’a. Film wyreżyserowało małżeństwo Hélène Cattet i Bruno Forzani. Naturalizm ich filmu podkreślają zbliżenia egzekucji kolejnych ofiar porachunków, wynikłych z napadu i zrabowania 250 kilogramów złota. Niemiłosiernie prażące słońce południa Francji „zagrało” wybrzeże Korsyki. W kadrach zostały zrekonstruowane analogowe czasy sprzed półwiecza. Nadane elementy „spaghetti westernu” umożliwiły reżyserom rozwinięcie pojedynków strzeleckich z wykorzystaniem ówcześnie dostępnej broni strzeleckiej: pistoletów P08 Parabellum oraz pistoletów maszynowych Pistolet-Mitrailleur de 9 mm modèle 1949 (MAT-49). Plan Rhino i jego gangu, aby przeczekać na ustroniu u znajomej i samotnej artystki, zostaje pokrzyżowany i prowadzi do brutalnej masakry w stylowym thrillerze opatrzonym znakomitym soundtrackiem, m. in. z klasycznymi kompozycjami Ennio Morricone.
Trzeci sobotni film to chilijski dramat obyczajowy o współczesnych Chile, Psy Marceli Said. Bohaterką jest Mariana – znudzona swym małżeństwem dziedziczka uprzywilejowanej warstwy wyższej. Odkryciem dla niej okazują się lekcje jazdy konnej i okazywane przez nauczyciela zainteresowanie. Ale 60-letni Juan skrywa te tajemnice, z którymi związany jest ojciec Mariany. Niezdecydowana kobieta rozpoczyna nieco niezrozumiałą grę z oprawcą i prokuratorem, ściągającym pułkownika. Reżyserka ujawnia istniejące konsekwencje nierozliczonej dyktatury Pinocheta we współczesnym Chile (co przypomina też o podobnych zaniedbaniach w Polsce). Przy okazji Marcela Said losem tytułowych zwierzaków głównej bohaterki chciała podkreślić hipokryzję, mającą miejsce do dzisiaj w tym państwie.
Sama fabuła wpisuje się we wcześniejsze demaskatorskie wysiłki Marceli Said, która zrealizowała trzy interwencyjne dokumenty El mocito, Opus Dei - Una cruzada silenciosa i I Love Pinochet.
Źródło: zdjęcie główne: materiały prasowe
Kalendarz premier seriali
Zobacz wszystkie premieryDzisiaj urodziny obchodzą
ur. 1973, kończy 51 lat
ur. 1966, kończy 58 lat
ur. 1981, kończy 43 lat
ur. 1966, kończy 58 lat
ur. 1959, kończy 65 lat