„Ja nie jestem czarny! Ja jestem O.J!” - mówi Juice podczas jednej ze scen dziejących się w celi, w której zamknięty jest główny bohater. Podczas gdy Simpson nie zdaje sobie sprawy z natury toczącej się gry, podobnie jak wyższe szczeble wymiaru sprawiedliwości, to reszta społeczeństwa dobrze wie, na jakim polu rozgrywać się będzie potyczka sądowa o najpopularniejszego wtedy z Amerykanów. O.J. Simpson jest czarny i jako czarny będzie sądzony. Pytanie tylko, czy działać to będzie na jego korzyść czy wręcz przeciwnie.

Wreszcie otrzymaliśmy odcinek American Crime Story bez żadnego potknięcia, znakomity konstrukcyjnie, prawie w całości wyczerpujący temat i zgrabnie kontynuujący pourywane wątki z poprzednich odsłon. The Dream Team (tytuł nawiązuje do określenia, którym zwykło się nazywać linię obrony Simpsona) w umiejętny sposób łączy wszystkich bohaterów, którzy do tej pory mogli działać na antypodach kontrowersyjnych wydarzeń, poświęcając szczególną uwagę dwóm czarnoskórym prawnikom – Johnniemu Cochranowi oraz Christopherowi Dardenowi, którzy walczyć będą po dwóch różnych stronach barykady. Tylko oni od początku wiedzieli, że rozprawa kręcić się będzie wokół rasowych sporów i to oni będą najmocniejszą siłą obu stron.

Kilka kluczowych momentów z tego okresu pojawia się w trzecim odcinku. Poza uformowaniem się obrony i linii oskarżenia wreszcie pojawia się kwestia DNA i niedopuszczenia do rozprawy dowodów. Pojawia się słynna okładka TIME, która rozpętała ogromną burzę w mediach. W końcu wyciekają taśmy, z których społeczeństwo dowiaduje się, że O.J. nie jest tak naprawdę narodowym bohaterem, lecz także oprawcą, który mógłby być mordercą.

Świetnych momentów w The Dream Team jest naprawdę od groma, ale rządzi przede wszystkim Sarah Paulson, która w każdej scenie potrafi oddać ciężar sytuacji: od pewności łatwego zwycięstwa do wątpliwości, czy sprawa ta rzeczywiście może być sukcesem, a wszystko to w ciągu 40 minut. Nie mówiąc już o one-linerach, które także w większości przypisane są jej postaci, jak żart o ziomkach Simpsona, czyli białych przedstawicielach klasy wyższej. Jej „to prawda, ale żartuję” świetnie oddaje naturę rozprawy. O.J. jest ulubieńcem WASP-ów, ale to czarni będą główną linią obrony i na to trzeba się przygotować.

Nawet wątek nieskupiony bezpośrednio na sprawie Simpsona wybrzmiewa w tym odcinku dobrze. Chodzi oczywiście o rodzinę Kardashianów, której wprowadzenie z początku wydawało się niepotrzebne, jednak zaznaczenie dramatu Roberta, który musi zmagać się ze śmiercią przyjaciółki i obroną przyjaciela, działa tutaj bardzo dobrze. Zaskakująco jeszcze lepiej wygląda otwarcie odcinka, w którym Robert wraz z dziećmi idzie do restauracji, gdzie zderza się z błyskawicznie zdobytą sławą. Jego słowa przestrogi - „Popularność jest ulotna. Nie znaczy nic bez wielkiego serca” - brzmią bardzo gorzko, biorąc pod uwagę to, czym stała się rodzina Kardashianów po jego śmierci.

Teza, że im mniej Simpsona, tym lepiej, sprawdza się znakomicie. On jest tylko pionkiem, a cała gra odbywa się ponad nim. Najwyraźniej o wiele lepiej odnajduje się w tym także Gooding Jr., który w każdej scenie wypada bardzo dobrze, szczególnie w swojej ostatniej, zwłaszcza że dalej serial próbuje wywieść nas w pole, czy Simpson rzeczywiście jest mordercą, czy może jednak nie. Oczywiście wszyscy wiemy, jak ta sprawa się zakończy, jednak tajemnica pozostaje tajemnicą.

Na taki odcinek czekałem – dokładny, konsekwentny i świetnie zagrany. Każda scena w trzeciej odsłonie American Crime Story jest istotna, każdy element układanki idealnie pasuje do całościowego obrazu. Rodney King, TIME, telewizja – te wszystkie elementy dają o sobie znać, dzięki czemu serial jest jedną z najmądrzejszych i najważniejszych produkcji traktujących o niedawnej historii USA. Nie dziwi mnie, że notuje (jak na FX) tak znakomitą oglądalność.

PS. Dałbym ósemkę, ale za krawaty Travolty jest ocena wyżej. Nie mogę się na nie napatrzeć.