Najnowszy wybór prac Moebius można uznać za nieco kontrowersyjny. Antologia ta obejmuje bowiem niekwestionowane arcydzieła, jak i impresje, które można uznać za wprawki popełnione dla zabawy, w których bardziej niż twórcze dokonanie widoczny jest sam autor plus jego wątpliwości walczące z niepokornym, twórczym ego. A zatem dla czytelników komiksów, którzy chcieliby po raz pierwszy napocząć coś Moebiusa, niniejszy album może być w pewnej mierze niestrawny i kłopotliwy w odbiorze. Jednakże dwie historie z recenzowanego albumu są po prostu lekturą obowiązkową dla każdego wielbiciela komiksów - Arzach i Zboczenie, stanowiące kwintesencję twórczości francuskiego artysty.

Arzach. Szalony Eroktoman. Wakacje majora to już komiksowa legenda. Opowieść bez słów o tajemniczym wędrowcu poruszającym się na równie tajemniczym ptaku po niezwykłym, wyjętym wprost z gatunku weird fiction świecie do dzisiaj urzeka pomysłowością i malarską poezją na jednych z najpiękniejszych w historii komiksu planszach. To w Arzachu Moebius dotknął czegoś absolutnego w formie, wyjętego prosto z podświadomości połączonej z materią snu. Dużo można by pisać o symbolice, o wpływie Arzacha na historię komiksu, o tym, że dotyka on jakiejś intymnej partii naszych wyobrażeń, czegoś dla nas niezwykłego i nieosiągalnego. Trzeba ów komiks po prostu przeżyć samemu i ułożyć z tych obrazów własną historię.

Niejako za zapowiedź cudów Arzacha można uznać poprzedzające go w albumie Zboczenie. Ta historia była dla Moebiusa rodzajem eksperymentu. Ze zwykłej czynności, ze zwykłego wydarzenia, jakim jest rodzinny wyjazd na wczasy, wysnuwa alegoryczną opowieść o tym, co może się wydarzyć, jeśli zdecydujemy się zboczyć z ustalonej trasy. Zboczyć, czyli zrobić objazd, wybrać inną ścieżkę, doświadczyć czegoś nowego. W tych słowach, w tym pomyśle Moebiusa kryje się historia, w której w ramach podjętej decyzji odbiegającej od codziennej rutyny, otwierają się nowe światy. Tak, po prostu nowe światy, które mogą wywołać w nas przerażenie albo zafascynować albo nawet zatrzymać, zagarnąć na zawsze. Światy, w których wszystko jest możliwe, światy do których trafimy, jeśli tylko zdecydujemy się zrobić coś innego, niż zwykle. Światy nieograniczonej wyobraźni, które aż chcą wypchnąć się na zewnątrz z bogatych w szczegóły kadrów Moebiusa.

Po tej niezwykłej przystawce, okazuje się, że tak naprawdę mieliśmy do czynienia z głównym daniem albumu. Pozostałe historie nie budzą już takich emocji, chociaż też w jakiś sposób można się w nich rozsmakować. Do dzisiaj - bo czytałem go już wiele lat temu - nie mogę przekonać się do Szalonego Erektomana, owszem interesującego formalnie - co od razu dostrzeżemy w podziale konceptu tej historii na dwie części, widocznej w układzie plansz. To w zasadzie, oprócz śmiesznej, zwariowanej historyjki o tytułowym bohaterze, komiks zagadka, którą buduje przed nami zestaw obrazów po lewej stronie albumu.

Źródło: Świat Komiksu

To, co czeka nas dalej, to zestaw krótkich, przeróżnych form, na których Moebius testuje swoje graficzne możliwości i scenariuszowe, najczęściej humorystyczne aspekty. Zestaw o tyle ciekawy, że często obracający się wokół postaci autora (czy też Autora), którego wpływ na opowieść, a czasem nawet sama w nich obecność ma wyjątkowy charakter. Moebius swoje opowieści niszczy, Moebius nimi manipuluje, Moebius zawraca je z wiadomego zdawałoby się toru. Moebius po prostu bawi się swoim nowym wcieleniem, które odkrył pewnego dnia w chwili, kiedy zrozumiał, że nie musi rysować tylko serii Blueberry #5: Złamany nos. Plemię widmo. Długi marsz i hołdować realistycznej kresce.

Te zabawy są z jednej strony fascynujące, z drugiej czasami prowadzące donikąd i bardziej stanowią świadectwo poszukiwań twórczych niż potrzebę opowiedzenie konkretnej i spójnej historii. Ale to już przywilej artysty, który oto zapragnął podzielić się ze swoimi odbiorcami nie tylko samymi wizjami, ale i mechanizmami procesu twórczego. Nie wszystkim te próbki przypadną do gustu, ale są jednocześnie świadectwem narodzin świadomego artysty, który gdy tylko zrozumiał, co i jak chce tworzyć, niejednokrotnie ocierał się o geniusz - zwłaszcza w pokazywaniu przyziemnych sytuacji w niezwykłych okolicznościach. Opieranie swych historii na tymże kontraście ma momentami porażającą siłę symbolicznego rażenia i jest jednym z najwspanialszych patentów francuskiego mistrza. A zatem - Moebiusa nigdy dość!