fot. materiały prasowe

Bilet do raju to film wpisany w baśniową konwencję komedii romantycznych. Wraz z bohaterami przenosimy się do istnego raju na ziemi – miejsca idealnego. Jest ono odrealnione tak bardzo, jak to tylko możliwe. Nawet wątek romantyczny młodej Lily to przeidealizowana bajka. Trudno jednak traktować to jako wadę. W końcu komedię romantyczną oglądamy po to, by odciąć się od rzeczywistości. Zapewniam więc, że Bilet do raju to relaksująca rozrywka.

fot. materiały prasowe

Nie da się ukryć, że Julia Roberts i George Clooney w głównych rolach to największa zaleta tej produkcji. Ich charyzma oraz chemia doskonale zgrywają się na ekranie i nadają filmowi rozrywkowy charakter i moc. To dzięki nim całość ogląda się z przyjemnością. Widać, że czują się dobrze w swoim towarzystwie, a to przekłada się na wiele dobrych scen. Szkoda, że produkcja nie wykorzystuje całego potencjału tego duetu. Wzajemne dogryzanie, rywalizacja i walka mogły dać wiele dobrego, ale twórcy kompletnie nie byli tym zainteresowani. W efekcie to, co powinno rozśmieszyć, szybko zostaje zepchnięte w tło. Jednak film warto obejrzeć dla Roberts i Clooneya, którzy naprawdę świetnie się bawią. To oni stanowią o rozrywkowej sile tej komedii romantycznej.

Biletu do raju marnuje potencjał. Mamy sympatyczną historię opartą na gatunkowej przewidywalności i oczywistościach. Tak już bywa w komediach romantycznych. Jednak granice dobrego smaku nie mogą zostać przekroczone. Film wydaje się czasem je przekraczać, czego efektem są dłużyzny i brak humoru – jest go zaskakująco niewiele, a szans na jego wprowadzenie jest dość dużo. 

Film ma jednak serce po właściwej stronie. Może nas nie wzrusza, ale na pewno buduje odpowiednie emocje. Na przykładzie pary z długoletnim stażem opowiada o tym, co ma wpływ na wypalenie miłości. Możemy dzięki temu wysnuć kilka niegłupich wniosków i przemyśleń. Być może jest to czasem banalne, ale dzięki Clooneyowi i Roberts trafia w punkt.

Bilet do raju nie stanie się klasykiem komedii romantycznych jak wiele hitów Julii Roberts z lat 90. Jednak na tle wielu słabych i sztampowych przedstawicieli gatunku, które pojawiały się w ostatnich latach, na pewno się wyróżnia. Na pochwałę zasługują główni bohaterowie, bo dobrze się ich ogląda. Szkoda więc, że ostatecznie to trochę festiwal niewykorzystanych szans.