Cmentarz grozy - recenzja książki

We need YA

Cmentarz grozy to trzecia część cyklu o cmentarzach osobliwości pióra Pauliny Hendel, przenoszący czytelnika do świata, w którym, by wkupić się w łaski dwóch chciwych braterskich bogów, należy sowicie opłacić swój zachowek. Inaczej można skończyć jako dusza pokutująca pod groteskowym, zwykle okrutnie przemyślanym kształtem.

Niegdyś Maximus Opoka, drobny złodziejaszek z Żarpola, otrzymał niespodziewany spadek – dom wraz z cmentarzem osobliwości, odziedziczony po dalekim krewnym, który czerpał zyski z tego procederu. Ba, niektórym ludziom pomógł zejść z tego padołu łez, by powiększyć swoją kolekcję dusz. Max nauczył się porozumiewać ze swoimi duszami, a nawet postarał się, by większość z nich mogła odejść w zaświaty. W drugim tomie cyklu spotkał inną dziedziczkę cmentarza osobliwości, przedziwną i lekko szaloną, kategoryczną przy podejmowaniu decyzji śnieżnowłosą Liwię z Zimowej Puszczy. Połączyli siły, by w trzeciej części móc zmierzyć się z trzecim cmentarzem osobliwości – królewskim cmentarzem grozy oraz trudnym wyzwaniem odnalezienia zaginionej przyjaciółki Livii, Lilianny, która prawdopodobnie na nim zginęła.

Cmentarz grozy okazuje się miejscem jeszcze bardziej niezwykłym niż pozostałe nekropolie. Mieści się w murach zamku na maleńkiej, smaganej wichrem wysepce na morzu. Niesłychanie trudno się do niego dostać i niesłychanie trudno porozumieć się z jego zarządcą, hrabią Vamontem, a także jego, dosyć posępnymi, podwładnymi. Chciałoby się rzec, że z nowo napotkanymi duszami porozumienie będzie łatwiejsze, ale niestety, i w tym przypadku łatwo nie będzie. Trzeba przyznać, że kreacje dusz pokutujących stworzone przez Paulinę Hendel są jak zwykle niesamowite. W Cmentarzu grozy spotkamy choćby doktora (przypominającego postacie lekarzy z czasów czarnej śmierci), który nadal eksperymentuje w swojej pracowni, kobietę z grzybowym kapeluszem na głowie, opiekującą się swoimi grzybami niczym pani na włościach, wyzywającego wszystkich do walki rycerza w za małym napierśniku, kusicielkę pragnącą igrać ze wszystkimi mężczyznami w okolicy czy matkę wilczycę (momentami dosłownie), broniącą swego synka przed wszelkimi zagrożeniami.

Źródło: We Need YA

Co ciekawe, to nie pokutujące dusze stanowią największe zagrożenie dla naszych bohaterów (chociaż kilka razy dzięki nim ocierają się o śmierć), lecz zło przybywające spoza wyspy – ludzkie i cielesne, gnane chorą ambicją i tęsknotą za władzą. O tak, nie da się ukryć, że z głównego antagonisty po śmierci narodziłaby się prawdziwie potworna dusza pokutująca.

Kreatywność Pauliny Hendeli raz jeszcze robi ogromne wrażenie, podobnie jak jej umiejętność tworzenia interesującego świata z wieloma szczegółami i smaczkami, zarysowanego w pełni, a nie nachalnie, bez nadmiernej ekspozycji. W trzeciej części interakcje między postaciami nabierają rumieńców – zwłaszcza więź miedzy Maxem a Livią. Trudno oderwać się od opowieści, co rodzi nieśmiałą nadzieję, że to jeszcze nie koniec cyklu. Wszak gdzieś tam istnieją jeszcze inne cmentarze osobliwości, które będą potrzebowały pomocy dwójki głównych bohaterów. Prawda?