Dobra siostra - recenzja filmu [BELLATOFIFEST 2025]

fot. materiały prasowe

Dobra siostra to historia dość zaskakująca. Gdy filmy poruszają tematykę napaści na tle seksualnym, w centrum zazwyczaj znajduje się ofiara. W tym przypadku fikcyjna opowieść scenarzysty skupia się na siostrze sprawcy, która ma zeznawać jako świadek. To buduje niezwykle intrygujący dylemat moralny, dobrze podkreślony przez bliskość rodzeństwa. W takiej sytuacji oczywiste jest, że kobieta nie dopuszcza do siebie myśli o winie brata. On przecież nie mógł czegoś takiego zrobić. Ta historia wchodzi w to głębiej, starając się przedstawić hipotetyczną sytuację racjonalnie i wiarygodnie (także emocjonalnie). Sprawca jest tu pokazany w centrum, a ofiara pojawia się jedynie epizodycznie. To nie jest ani lekceważenie wagi czynu, ani wybielanie oprawcy. To raczej próba ukazania z ludzkiej perspektywy sytuacji, w której ktoś podejmuje złą decyzję. Dowiadujemy się też, jakie są tego konsekwencje.

Początkowo film zostawia widza w niepewności. Czy bohater na pewno jest winny? To również pokazuje zupełnie inną sytuację niż ta, w której napastnikiem jest socjopata czy psychopata. Sami reaguje jak człowiek – nie ma nawet świadomości tego, co zrobił. Ma za to wyrzuty sumienia. To interesujący obraz postaci, która pod wpływem alkoholu podjęła decyzję mającą konsekwencje dla wielu osób. Jest nawet przejmujący moment, gdy mężczyzna znajduje się w całkowitej emocjonalnej rozsypce – takiego spojrzenia kino zazwyczaj unika. Nietypowe, ale poruszające. Jednak końcowy twist zmienia wiele i buduje osobliwą perspektywę na ludzką naturę – jej przewrotność i niejednoznaczność.

To jednak nie jest historia o sprawcy, ale o jego tytułowej siostrze. Bliska relacja rodzeństwa, chęć pomocy ze strony dziewczyny i świadomość, która wszystko zmienia. Kluczowa staje się scena przesłuchania, w której bohaterka kłamie. Ten dylemat moralny jest interesujący, ale zabrakło silniejszych emocji i większego autentyzmu. Kobieta podejmuje tak dziwne decyzje, że trudno je zrozumieć – wzbudzają jedynie konsternację. Nie pokazują osoby, której życie zostaje przewrócone do góry nogami, a raczej kogoś z nierozpoznanymi problemami psychicznymi. Trudno z nią sympatyzować, bo jej zachowanie nie ma jasnego uzasadnienia ani wyraźnego celu. Nie ma to znaczenia dla fabuły czy dalszego rozwoju postaci – a to psuje wrażenie, bo wybija widza tak wyraźnie, że trudno wrócić do tej historii.

Dobra siostra miała potencjał na coś wybitnie niekonwencjonalnego. Nadal pozostaje dramatem interesującym, z ważną i nietypową perspektywą. Poważną tematykę można pokazywać z innej strony – bez utraty jej wagi, znaczenia czy emocjonalnego wydźwięku. Twist z końca, z udziałem Samiego i decyzją jego siostry, dobrze domyka całość, ale w zbyt wielu momentach podjęto decyzje, które osłabiają siłę przekazu i pozbawiają historię ciężaru, który miała nieść. Nieźle, ale rozczarowująco – bo początkowo zapowiadało się na coś znacznie więcej.