fot. materiały prasowe

Doktor Who może wywołać mieszane uczucia u fanów hitu Bridgertonowie. Jeśli ktoś nie lubi kostiumowych historyjek, nie przekona się do zabawy schematami gatunkowymi. Doktor i spółka walczą z kolejnymi potworami zagrażającymi ludzkiemu życiu. Całkowicie rozumiem świadome manipulowanie zasadami kostiumowych dramatów z dworskimi romansami i skandalami, ale czy to na pewno pasuje do konwencji? To wszystko jest zbyt oczywiste. I choć rozbawi wielbicieli takich pozycji, pozostałych – w tym mnie – trochę znudzi. Twórca miał ciekawy pomysł, ale skierował go tylko do jednej grupy odbiorców.

Doktor i Łotr (Jonathan Groff) okazali się ciekawym duetem. Ich relacja szybko przerodziła się w coś więcej. Z jednej strony ich poznawanie się, a potem współpraca w walce z potworami to interesujący wątek odcinka, ale z drugiej – gdy wchodzą w rejony romansu, pojawiają się nieścisłości w kreacji Doktora. Chodzi o to, że kompletnie zapomina on o Ruby i tak naprawdę lekceważy jej istnienie. Nie mogę czegoś takiego zaakceptować przy tej postaci. Gdy myśli, że Ruby zginęła, i rozpamiętuje, że obiecał jej matce zapewnić kobiecie bezpieczeństwo, jest mało przekonujący. 

fot. materiały prasowe

Dziwi mnie szum wokół tego serialu. Pojawiały się nagłówki o historycznym pocałunku dwóch panów (każdy fan serialu i Jacka Harknessa wie, że to nieprawda) i toksyczne komentarze, jak coś takiego w ogóle można pokazać. A co dostaliśmy tak naprawdę? Scenę dobrze przygotowaną pod kątem fabularnym, ładnie wprowadzoną i mającą znaczenie dla postaci. Pasowała do konwencji Bridgertonów, którą się bawiono. To nic przełomowego, ale pasuje do serialu, postaci i fabuły.

Przez obraną konwencję nie mogę powiedzieć, że dobrze się bawiłem podczas seansu. Był w porządku, ale to za mało, jak na Doktora Who. Czarny charakter był przerysowany, a zabawa w cosplay niepoważna, by potraktować to na serio.