Źródło: Rebis

Literatura science fiction lubi zaglądać w ludzkie społeczeństwo i jego reakcje na zmiany, jakie może wywołać wynalazek drastycznie wpływający na życie. Próba ekstrapolacji ludzkich instynktów w obliczu rewolucji technologicznej daje nam ogląd na nas samych, przecież pisarze starają się, by ich przewidywania były oparte na logicznym rozumowaniu. Sam opis nie wystarczy jednak do stworzenia ciekawej powieści, potrzebny jest los jednostki, która przeprowadzi czytelnika przez ten egzotyczny świat. Gwiazdy moim przeznaczeniem to opowieść o zemście narodzonej z beznadziei i nieograniczonego niczym żalu.

Krótki rys historyczny na początku powieści opisuje zjawisko dżauntingu, które jest formą teleportacji. Można się nauczyć błyskawicznego przemieszczania, ma ono jednak swoje ograniczenia. Z początku nie do końca wiadomo, czemu on służy, gdyż natychmiast akcja przenosi się w głąb kosmosu, gdzie Gully Foyle próbuje przetrwać po katastrofie, która zniszczyła cały statek, zostawiając biednego pomocnika mechanika samego na pastwę losu. Człowiek bez ambicji, wykształcenia, nic nieznaczący na świecie, zamknięty w malutkim pomieszczeniu, czeka na nieuchronną śmierć. Kiedy jednak obok niego przelatuje frachtowiec, budzi się w nim nadzieja. Przecież każdy pojazd kosmiczny ma bezwzględny obowiązek pomóc rozbitkowi. Jednak Gully nie zostaje uratowany, statek zostawia go na pewną śmierć. Napływ emocji wyzwala w nim chęć zemsty, która z kolei budzi umiejętności i kreatywność, jakiej sam Gully się po sobie nie spodziewał. Rozpoczyna się polowanie na winnych pogwałcenia jego największej nadziei.

Źródło: Rebis

Zazwyczaj w przypadku historii o zemście, czytelnik w naturalny sposób kibicuje bohaterowi, identyfikuje się z nim w próbie odpłacenia za doznane krzywdy. A jednak Alfred Bester stworzył postać, która z jednej strony ma pełne prawo do zemsty, i na tym poziomie czytelnik faktycznie kibicuje mu w starciu z nieprzyzwoicie wielką korporacją, z drugiej jest postacią odpychającą i wywołującą odrazę. Można odnieść wrażenie, że motto „cel uświęca środki” zostaje wynaturzone, bo ten cel jest realizowany przez osobę bez empatii. Co jest o tyle interesującym doświadczeniem, że dysonans powstający w czytelniku jednocześnie od powieści odpycha, ale też przyciąga jak brzydota turpistów.

A dżaunting? Zostaje interesującym narzędziem do ułatwiania lub utrudniania życia bohaterom, w zależności od potrzeb autora.

Gwiazdy moim przeznaczeniem jako klasyka literatury SF jest aktualna do dziś, bo starcie jednostki z korporacją to temat aktualny ta długo, jak długo istnieć będzie nierównowaga w relacjach między gigantami a maluczkimi. I tak długo, jak w wyniku złych decyzji ludzkie życie będzie tracić na wartości.