Kaoru i Rin. Rozkwitając z tobą: odcinek 1 i 2 - recenzja

fot. Netflix

Kaoru i Rin. Rozkwitając z tobą przedstawia historię często ogrywaną w popkulturze. Mamy inspirację Romeem i Julią w bardzo luźnej formie, przeniesioną w realia dwóch zwaśnionych liceów. Jedno jest elitarne, dla dziewczyn z bogatych rodzin, drugie dla reszty, często nazywane „szkołą dla głupków”. On – groźny, siejący postrach, uważany za chuligana. Ona – niewinna, urocza i lubiąca ciastka. Pozornie dostajemy znaną historię, ale ten serial pokazuje, że takie podejście nadal działa. Nie ma nic złego w schematach, jeśli ma się na nie pomysł – można przedstawiać podobne opowieści w sposób świeży i kreatywny. W tym przypadku gra pozorów szybko ustępuje miejsca czemuś rozrywkowemu.

Jest w tym oczywiście wiele uroku, prostoty i specyficzności. Twórcy rozważnie podchodzą do rozwoju więzi głównych bohaterów. Nie ma nawet wzmianki, sugestii ani sygnału, że jest to relacja romantyczna. Wszystko jest subtelne, na swój sposób urocze i trochę inspirowane motywem z Pięknej i Bestii. Główny bohater uważa, że swoim wyglądem budzi postrach, a dziewczyna – niczym Bella – dostrzega w nim zwykłego, fajnego chłopaka. Dobrze się ich razem ogląda, bo jest w tym wiele nieporadności i niezręczności, ale bez popadania w przesadny romantyzm czy usilne sygnalizowanie głębszych uczuć. Początek jest pod tym względem bardzo wyważony.

W tym wszystkim większą rolę będzie odgrywał konflikt obu szkół. Mamy scenę, w której zbiry, mające problem z Rinem, nękają Kaoru. Niechęć i wrogość obu liceów jest otwarcie pokazywana, więc to – obok relacji pary – może gwarantować więcej wrażeń i emocji. Na razie rozrywka opiera się głównie na postaciach i ich wzajemnym poznawaniu. Jest tu trochę humoru, ale to raczej dodatek dla rozładowania napięcia, a nie zapowiedź tego, że anime będzie komedią.

Pierwsze dwa odcinki serialu Kaoru i Rin: Rozkwitając z tobą są obiecujące. Produkcja ma bardzo ładny styl animacji – bez udziwnień i przekombinowania. Dzięki temu strona wizualna dobrze współgra z fabułą i wydarzeniami. Opowiadana historia z drugim dnem i morałem o nieocenianiu książki po okładce może nieść ze sobą sporo emocji. A to dopiero początek – wyważony, subtelny, ale zachęcający do kolejnego seansu. Dobrze się to ogląda.