fot. Netflix

Łowcy trolli: Przebudzenie tytanów jest kulminacją historii opowiadanej w trzech serialach animowanych: Łowcy trolli: Opowieści z Arkadii, 3 nie z tej ziemi: Opowieści z Arkadii  oraz Czarodzieje: Opowieści z Arkadii. Mówi się, że to takie "Avengers" tego uniwersum, bo wszyscy bohaterowie łączą siły, by ostateczne pokonać zło mogące zniszczyć ludzkość. Konstrukcja historii nawet zaskakuje, bo nikt tutaj nie bawi się w żadną ekspozycję. Najpierw dostajemy kreatywne streszczenie wydarzeń z trzech seriali w postaci opowieści jednego z bohaterów, co samo w sobie jest niezłe i nadaje temu innej perspektywy. Później jesteśmy rzucani w nieprzerwany wir akcji, jakby sam film stał się końcówką widowiskowej superprodukcji. Czuć stawkę wydarzeń, która jest większa niż do tej pory, a twórcy, wykorzystując motyw śmierci, dają nam do zrozumienia, że ta historia nie jest tak kolorowa i prosta, jak można byłoby sądzić.

fot. Netflix

To nie oznacza,  że nie ma tutaj momentów zwalniających tempo. Jest sporo humoru, a w centrum jest Palchuk. Ewolucja związku z kosmitką daje temu filmowi najbardziej szalone i śmieszne sceny. Oczywiście, jak to przy widowiskach bywa, padają jakieś żarty tu i ówdzie dla rozluźnienia, ale w większości jest to trafione i ma swoje miejsce. Gdy ma być poważnie, twórcy utrzymują odpowiednią atmosferę.

Są również rzeczy oparte na relacjach, które wywołują duże emocje. Czuć je bardzo wyraźnie w kontekście związku łowcy trolli z Claire oraz Tobkiem. Te dwie relacje stają się sercem opowieści, ale nie są też jedynym tego typu motywem. Po prostu w porównaniu do innych te dwa mają najmocniejszych wydźwięk. W kwestii emocjonalno-fabularnej trochę męczy banalne ukazanie dość schematycznych dylematów moralnych Jima. Jest to dość oczywiste i typowe, gdy Jim utracił moc i musi odkryć, że bez niej nadal jest bohaterem. Motyw ograny, ale samo w sobie to nie jest złe, bo problem polega na dość prostym odtworzeniu tego pomysłu. Dlatego Jim częściej irytuje, niż sprawdza się w takich momentach.

Wiemy, że tworzenie całego świata jest nadzorowane przez Guillermo del Toro. W serialach jego styl był odczuwalny, ale dopiero w filmie Łowcy trolli: Przebudzenie tytanów wybrzmiewa on w całej krasie. Tyczy to się wątku tytanów, których ogrom, ciężar i majestatyczność nasuwa naturalne skojarzenia z Pacific Rim reżysera. Zwłaszcza że dochodzi do walk gigantów (kawałek góry jako maczuga!) oraz użycia "tajnej broni" Varvatosa. To wówczas film nabiera widowiskowości i niesamowitego klimatu, bo pokazuje lepszą jakość rozrywki niż w serialach. Dzięki temu i dość zabawnemu faktowi, że Arkadia jest centrum wszechświata, finał Przebudzenia tytanów to majstersztyk rozrywki, jakiej po tym uniwersum oczekujemy. Efekciarsko, emocjonująco i - w tym przypadku - zaskakująco.

Jedyne, do czego tak naprawdę mogę się przyczepić, to samo zakończenie, które wydaje się niepotrzebne. Zaprzepaszcza ono całemu emocjonalnemu wydźwiękowi historii i ofierze, jaką bohaterowie ponieśli, by uratować świat. Przez to też po seansie pozostaje jakiś lekki niesmak. To wygląda tak, jakby twórcom zabrakło odwagi, więc wcisnęli na siłę szczęśliwe zakończenie.