Na gorącym uczynku – recenzja serialu

fot. materiały prasowe

Ameryka Południowa i Netflix? To połączenie może głównie kojarzyć się z serią Narcos. Od teraz szanse ma również nowy serial kryminalny Na gorącym uczynku na podstawie powieści Harlana Cobena. Tym razem zamiast Kolumbii i wielkich miast mamy mniejsze środowisko, a zamiast wojny narkotykowej – skomplikowaną sprawę zaginięcia. Rozlewu krwi, jak w historii Pablo Escobara, nie ma tu aż tyle, co nie znaczy, że nie jest ciekawie.

O czym jest Na gorącym uczynku? Trochę o etyce dziennikarskiej, trochę o relacjach rodzinnych. I wątek biznesowy też się znajdzie. Historia opowiada o dziennikarce śledczej Emmie Garay (Soledad Villamill). Matce samotnie wychowującej syna, która zanurza się w świat przestępstw seksualnych w mieście Bariloche. Jest doświadczona w swoim zawodzie, ale dylemat, przed jakim staje, jest czymś, z czym nie miała jeszcze styczności. Spotykając Leo Mercera (Albert Ammann), nie spodziewa się, że ktoś, do kogo coś poczuła, może być głównym podejrzanym w prowadzonej przez nią sprawie. Wszystko zbiega się z głośnym zaginięciem siedemnastoletniej Martiny. Wnioski nasuwają się same, ale nie tak szybko.

Niczego nie można być pewnym – tak krótko można opisać tę historię.  Obie wersje, filmowa i książkowa, wciągają swoimi licznymi zagrywkami, które sprawiają, że widz lub czytelnik uwierzy w coś, co nie musi być prawdą. To właśnie stanowi największy plus w trakcie seansu. Dostajemy informację, która pasuje nam do opowieści, ale w następnym dzieje się  coś zupełnie nieoczekiwanego. Akcja wciąż idzie do przodu, nie nużąc mało ważnymi wątkami. Skupiamy się tylko na historii, która po każdym epizodzie pozostawia nas zawsze z innym pytaniem. Wszystko dzieje się w idealnym tempie. Nie jedziemy z fabułą niczym w ferrari, ale też nie ślimaczymy się jak traktor. Finał nie rozczarowuje i ponownie zostajemy zaskoczeni obrotem spraw. Także do ostatniej chwili musimy być czujni.

Za świetną historią poszli też aktorzy, ale nie wszyscy. Soledad Villamill odnajduje się w roli niestrudzonej dziennikarki, która swojej pracy poświęca prawie całe życie. Czuć chemię między jej postacią a synem granym przez Mathiasa Recalta. Każda kłótnia, docinki czy łzy dopełniają obraz trudnej relacji matki z synem. Carmela Rivero jako zbuntowana i trochę niezrozumiana nastolatka także wypada bardzo realistycznie. Można odnieść wrażenie, że w swoim własnym otoczeniu znamy kogoś takiego.

Gorzej wypadają główni aktorzy. Alberto Ammann (Leo Mercer), Juan Minujin (Marcos), Mike Amigorena (Briguel) są mało wyraziści w swoich rolach. Mimo że ich postacie są istotne dla fabuły, trudno ich polubić. Wielka szkoda, bo Alberto Ammann jako Pacho Herrera w Narcos był wybitny.

Wizualnie serial stoi na bardzo wysokim poziomie. Kapitalne ujęcia Patagonii sprawiają, że – mimo mrocznej historii – mamy ochotę się tam wybrać. Przyroda, często tajemnicza i niebezpieczna, zachwyca na ekranie i przykuwa wzrok widza. Ważną funkcję pełnią tu też zabawy ze światłem, których twórcy zdecydowanie się nie boją. Jasne promyki, świetnie komponują się z terenami leśnymi, ważnymi dla całej fabuły. Pochwalić wypada też muzykę, w tym często przewijający się motyw Czterech pór roku Antonio Vivaldiego. To wszystko idealnie wkomponowuje się w klimat zarówno fabuły, jak i miejsca akcji.

Na gorącym uczynku to dobra propozycja na jakieś dwa wieczory przed telewizorem. Czas upłynie Wam szybko, bez poczucia, że był stracony. Historia wciąga, a Patagonia pokazuje swoją najpiękniejszą, ale też mroczną stronę.