fot. materiały prasowe

Serial Niepokonani od Pixara w teorii ma opowiadać o szkolnej drużynie softballowej, która przygotowuje się do mistrzostw. Mecz finałowy za tydzień, więc pozostało niewiele czasu. W dwóch pierwszych odcinkach dowiadujemy się, jak poszczególne postaci przeżyły te siedem dni.

Jeśli spodziewacie się mało angażującej historii o dziecięcej rywalizacji, to będziecie zaskoczeni. Niepokonani poruszają bowiem dość poważne kwestie. Pierwszy odcinek skupia się na nieradzeniu sobie z presją i zbytniej surowości wobec samego siebie. W dzisiejszych czasach, w których tak dużo mówi się o dziecięcej psychice, ale też bagatelizuje się problem presji w sporcie, ta animacja okazuje się niezwykle trafna. Oczywiście temat nie wybrzmiewa wystarczająco, bo twórcy tylko go zarysowują. Mają na to niespełna dwadzieścia minut, ale robią, co mogą, by uświadomić widza, z czym zmagają się dzieci w wieku szkolnym.

Do presji dochodzą jeszcze problemy domowe. Rozwód rodziców, niewielkie zaangażowanie w pasje dziecka i skomplikowana relacja rodzic (trener) – córka (zawodniczka). Jak tu nie wyjść na kogoś, kto faworyzuje córkę i poświęcić jej tyle samo czasu co innym? Animacja Niepokonani ma głębię i dość oryginalny, choć ryzykowny pomysł na siebie. Nie daje bowiem poczucia satysfakcji. Widz po seansie nie czuje się dobrze. To produkcja do bólu życiowa. Nie oszukuje w kwestii tego, że wszystko będzie w porządku. Tę dojrzałą animację trzeba przepracować.

Drugi odcinek z początku zdaje się opowieścią o radzeniu sobie z hejtem, o odporności na obelgi i byciu sobą. Szybko jednak przechodzimy do historii o samotności. Mamy tutaj różne odcienie relacji. Najpierw lęk przed porzuceniem, który przeradza się w odtrącenie. Następnie popularne friendzone, błędnie odczytywane sygnały i bolesne rozczarowanie w momencie uświadomienia sobie, że człowiek znalazł się w „strefie przyjaźni”. W krótkim, bo niespełna dwudziestominutowym odcinku zawarto sporo dojrzałej treści.

Produkcja pokazuje, że w dzisiejszych czasach ludziom o wiele łatwiej jest rozmawiać za pomocą komunikatorów niż twarzą w twarz, a portale randkowe stały się najpopularniejszym miejscem, w którym szuka się miłości. W pierwszym odcinku krążyliśmy wokół softballowej drużyny, a w drugim skupiliśmy się na postaci sędziego. Nie spodziewajcie się dobrego zakończenia. Na takowe pewnie będziemy musieli poczekać aż do finału sezonu, chyba że twórcy pójdą krok dalej i pokażą, że w życiu tak naprawdę mało jest powodów do uśmiechu i radości.

Naprawdę polecam ten serial. Warto obejrzeć go dokładnie i zagłębić się w przekaz, który twórcy kierują do widza. Nie jest to animacja przełomowa, ale w krótkim czasie wygłasza kilka ważnych prawd. 

Pixar przyzwyczaił nas do jakościowych produkcji animowanych. Niepokonani to kolejny przykład tego, jaką rozrywkę studio chce dawać swoim widzom i jak chce ich edukować. W przystępnej formie udało się zaprezentować dojrzałą treść. Od strony technicznej praktycznie nie ma się do czego przyczepić. Postaci wyglądają typowo dla pixarowego stylu. A sam temat wydaje się niezwykle potrzebny. Twórcy w ciekawy sposób przemycają do młodego widza pewną życiową mądrość.

Nie ma tutaj słodzenia ani kolorowania rzeczywistości. I bardzo dobrze. Zobaczymy, jak wyjdzie to w kolejnych odcinkach, bo łatwo o pewne przeszarżowanie. Warto się temu projektowi przyglądać. Zachęcam do tego, by obejrzeć go razem ze swoimi dziećmi, a po seansie o nim porozmawiać. Można wyciągnąć z tego serialu kilka tematów dla siebie – na przykład radzenie sobie z presją – które są ukazane w sposób bardzo obrazowy i przystępny.