Sam początek stanowi niespodziankę, bo sceneria serialu nigdy nie była taka mroczna. Brak światła (choć to raczej część planu Wolskiego) wywołuje niespodziewany efekt większego skupienia. Atmosfera jest zupełnie inna - poważniejsza, nietypowa i niezwykle napięta. Andrzej ma plan i czuć to od pierwszych sekund rozmowy z Małgorzatą.

Wolski doskonale nią manipuluje, chcąc wywołać odpowiednią emocjonalną reakcję, aby wydobyć z kobiety od dawna skrywany problem. Małgorzata trochę temu się przeciwstawia, nie chce poddawać się woli terapeuty. Stopniowo otwiera się, gdy dochodzi do takiego stanu, który jej to umożliwia. Proces przejścia jest ukazany niezwykle przekonująco, wiarygodnie i prawdziwie. Sama opowieść, podobnie jak wyznanie Janiny, jest intymna, niebywale emocjonalna i okrutnie realistyczna. Na plus wypada to, że nie jest dokładnie taka, jakiej oczekiwałem, bo co prawda zahacza o pedofilię, ale nie aż tak stereotypowo, jak można było się spodziewać. W większym stopniu było to molestowanie psychiczne niż fizyczne.

Przygotowana przez Andrzeja inscenizacja rozmowy Małgorzaty z nieżyjącym ojcem to wyśmienity trik, który zostaje pokazany jako coś niezwykłego. Napięcie, ogromne emocje i nadzwyczajna reżyseria. Zauważmy, że w tych momentach panuje przejmująca cisza - zero muzyki, dźwięków otoczenia, więc gdy Radziwiłowicz odzywa się nagle swoim doniosłym głosem, efekt jest piorunujący. Do tego Magdalena Popławska pokazuje po raz kolejny kunszt aktorski z najwyższej półki - tak emocjonalnej, głębokiej i wyrazistej kreacji ze świecą szukać w innych serialach polskich, a nawet amerykańskich. Gra na światowym poziomie.

I to wszystko zakończono mocnym uderzeniem. Finałowe momenty ogląda się jak najlepszy thriller. Po raz pierwszy reżyser korzysta z prostego, ale piekielnie pasującego tutaj zabiegu braku muzyki w napisach końcowych (jej obecność była charakterystyczna dla całego sezonu Bez tajemnic). Dzięki temu emocje pozostają z nami na długo.