Otchłań zmartwychwstań - recenzja komiksu

Egmont

Otchłań zmartwychwstań to horror czerpiący garściami z prozy H.P. Lovecrafta, choć nie nawiązuje bezpośrednio do Mitów Cthulhu. Historia opowiada o XIX-wiecznych odkrywcach, którzy podczas wyprawy w niezbadane rejony Arktyki trafiają do tytułowej otchłani – miejsca przypominającego lodowe piekło. To, co początkowo wydaje się błogosławieństwem, szybko okazuje się przekleństwem. Podróżnicy walczą nie tylko o przetrwanie, lecz także z własnymi demonami, które zdają się przybierać realną, przerażającą formę.

Motyw ludzi przekraczających granicę pomiędzy realnym a nierzeczywistym i natrafiających na potężne zło spoza naszego świata to konwencja, w której Lovecraft był mistrzem i jednocześnie jej ojcem. Otchłań zmartwychwstań stanowi jeden z wielu dziecinnych spadkobierców tego nurtu — czerpie z tradycji, ale równocześnie buduje własną, spójną narrację. Scenarzysta HiroDjee wyraźnie dążył do przeniesienia na grunt komiksu defetystycznego klimatu charakterystycznego dla Mitów Cthulhu; widać to niemal na każdej stronie. W opowieści pobrzmiewają echa gotyckiej grozy, a bohaterów poznajemy jako straceńców wyruszających na niebezpieczną odyseję, napędzaną namiętnościami i obsesjami. Surowa, dzika Arktyka staje się tu idealną scenerią koszmaru — miejscem, którego nieprzyjazna natura wzmacnia nihilizm i poczucie przytłaczającej beznadziei.

Egmont

Na mroźną atmosferę pracuje również oprawa graficzna autorstwa Gabriela Rodrigueza (znanego m.in. z ilustracji do komiksów Joego Hilla). Twórca rezygnuje z monumentalnych, całostronicowych plansz arktycznych pejzaży. Zamiast tego koncentruje się na bohaterach i ich coraz bardziej niepokojących obliczach, które deformują się pod wpływem nadnaturalnych wydarzeń. To właśnie twarze — pełne strachu, obłędu i rezygnacji — budują tu największe napięcie.

Otchłań zmartwychwstań

Zobacz więcej

Reklama

Egmont

Rodriguez nie jest rysownikiem wybitnym – jego kreska nie wyróżnia się unikatowością, a brak wyrazistego, autorskiego stylu sprawia, że trudno stawiać go obok największych twórców komiksu. Z drugiej jednak strony wykonuje solidną pracę przy tej konkretnej opowieści grozy. Niektóre sceny, zwłaszcza te z późniejszych partii dzieła, kiedy bohaterowie trafiają już do piekielnej otchłani, są naprawdę sugestywne i potrafią wywołać autentyczny niepokój. To obrazy, które na długo pozostają w pamięci. Rysownik bardzo dobrze radzi sobie również z kostiumami, pejzażami i kolorystyką. Warto zwrócić uwagę na zmianę barw: pierwsza część historii, zanim bohaterowie wyruszą do Arktyki, utrzymana jest w jasnych, przyjemnych tonacjach. Z każdą kolejną stroną kolory stają się jednak coraz chłodniejsze, mroczniejsze, skutecznie oddając narastający koszmar sytuacji, w której znalazła się grupa odkrywców. Otchłań zmartwychwstań nie oferuje malarsko pięknych, spektakularnych plansz, ale oprawa graficzna spełnia swoją funkcję i konsekwentnie buduje atmosferę grozy.

Sama historia nie jest fabularnym Mount Everestem. Co więcej, wraz z rozwojem akcji scenariusz momentami się plącze, przez co niektóre wydarzenia stają się mało klarowne i nie do końca czytelne. Z pewnością można było napisać to precyzyjniej, choć całość nadal trzyma solidny poziom, a tam, gdzie ma straszyć, potrafi naprawdę chwycić za gardło. Poza kilkoma mocnymi scenami nie jest to jednak opowieść, która na długo zapada w pamięć, choć miłośnicy H.P. Lovecrafta bez trudu odnajdą tu estetykę, za którą cenią mistrza grozy. Jednym słowem: to komiks, który nie wszystkich zachwyci, ale żaden fan horroru nie powinien uznać go za rozczarowanie.