Pieśni łaciatych krów - recenzja książki

Znak

Głównym bohaterem opowieści jest Bernard Witten, mieszkaniec wsi, jeden z bogatszych, surowy i zamknięty w sobie, kochający swoje krowy ponad wszystko. Nie okazuje uczuć żonie, nie angażuje się emocjonalnie w życie innych, a mimo to staje się centralną postacią dramatycznych wydarzeń. Gdy zaczyna widywać ducha ojca i przygarnia dwójkę dzieci, jego życie zmienia się nieodwracalnie. Ostrzega przed suszą, gromadzi wodę i podejmuje działania, które dla innych wydają się szaleństwem, a jednak okazują się kluczowe dla przetrwania społeczności.

W tle pojawiają się inni złożeni bohaterowie, jak doktor Piechowicz, lekarz przyjeżdżający na sezon, leczący ludzi za darmo, który sam nie odczuwa emocji, lecz uczy się ich od mieszkańców wsi. Fantastyka przeplata się tu z realizmem. Bernard momentami budzi grozę swoimi aktami agresji, a innym razem współczucie, gdy pojawiają się retrospekcje z jego życia. Autor pokazuje również nierówności między bogatymi a biednymi, problem głodu i śmierci mieszkańców, a także siłę tradycji, wierzeń i ludowej magii w codziennym życiu.

Źródło: Znak

Styl powieści jest poetycki i obrazowy. Momentami brutalny, ukazujący cierpienie, surowość życia i śmierć, by za chwilę przejść w subtelność i czułość, kiedy bohater obserwuje swoje krowy czy reflektuje nad własnym losem. Książka porusza istotne tematy: odpowiedzialność jednostki wobec wspólnoty, granicę między dobrem a złem, samotność i poszukiwanie sensu w świecie pełnym tajemnic. Fantastyczne elementy nie są dodatkiem, lecz integralną częścią świata przedstawionego, dzięki czemu powieść zyskuje niepowtarzalny klimat.

Pieśni łaciatych krów to lektura wymagająca, zmuszająca do myślenia i refleksji. Bernard Witten, choć trudny i surowy, staje się postacią głęboką i pełną sprzeczności. Jego działania, niezrozumiałe dla innych, mają ogromne znaczenie. Momentami brutalna, ale też delikatna i melancholijna powieść pozostawia w czytelniku poczucie autentyczności i emocjonalnej głębi.

Książka Łukasza Staniszewskiego to opowieść o człowieku, społeczności i naturze, w której granica między światem realnym a magicznym się zaciera. To historia o przetrwaniu, odpowiedzialności i sile człowieka wobec losu. Książka zostaje w głowie i sercu, zmusza do refleksji nad życiem, przemijaniem i tym, co naprawdę ważne.