Nie doczekamy się mocnych audiowizualnie scen w najnowszym odcinku Riverdale. Zabraknie chemii między postaciami, wątków z drugim dnem. W There will be blood będziemy obserwować, jak Hiram Lodge wykonuje ostatnie kroki, by zagarnąć dla siebie całe miasto – i właściwie niemal mu się to udaje.

Wydawać by się mogło, że działanie przeciw państwu Lodge będzie ruchem rozpoczynającym walkę Archiego przeciw rodzinie, która w końcu uznała go godnym zaufania. Prawdą jest jednak, że Andrews – choć nadal troszczy się przede wszystkim o ojca – koniec końców staje po stronie kryminalisty, co podkreślają końcowe sceny. Rudzielec pozostał przy stole rodziców swej wybranki, zamiast wyjść z domostwa wraz z Fredem; spalił zeszyt z zeznaniami przeciw rodzinie i wziął udział w rytuale braterstwa krwi. Nie dopatrywałbym się tu podstępów ze strony bohatera – wydaje mi się, że póki co naprawdę zdecydowany jest dalej działać po ich stronie, co byłoby ciekawe, jeśli rzeczywiście doprowadziłoby do konfliktów z przyjaciółmi, Jugheadem, a może nawet samą Veroniką. Moim zdaniem pogłębienie wątku tego swoistego poddaństwa i rozwinięcie go będzie zdecydowanie bardziej interesującym rozwojem wypadków, aniżeli szybkie wycofanie Archiego z tej relacji. Stawienie go w roli przeciwnika będzie czymś oczywistym, co ostatecznie doprowadzi do walki: całe Riverdale kontra Lodge'owie, a to z kolei doprowadziłoby do szybkiego zamknięcia tej ścieżki fabularnej, pod postacią – o zgrozo! - powrotu Hirama do więzienia. Wierzę, że twórcy nie pozbędą się jednak świetnego Marka Consuelosa, który regularnie kradnie niemal każdą scenę, w której się pojawi.

Chic – z nim wciąż mam problem. Nie było wielkim zaskoczeniem, że nie jest on tym, za kogo się podaje (choć w przypadku tego wątku liczę na obrócenie go w jakiś znacznie ciekawszy twist); przydałoby się natomiast zobaczyć go w końcu w jakichś konkretnych okolicznościach, utwierdzających widza w przekonaniu, z kim ma do czynienia. Na razie „brat” Betty, ze swoimi mrocznymi uśmieszkami, wydaje się bardziej groteskowy niż niebezpieczny. Odnoszę wrażenie, że cała ta atmosfera niepewności i ambiwalentnych uczuć, która z początku spowijała młodego Coopera, dawno się już wypaliła.

Na koniec, z odrobiną, niestety, zażenowania, wspomnieć muszę o wprowadzeniu nowej postaci, jaką jest „dawno zaginiony brat bliźniak” Cliffa Blossoma. Jego pojawienie się i historia streszczona przez bohatera w rezydencji Blossomów wywołała wyjątkowo nieprzyjemne i niechciane ciarki na mojej skórze. Zdaję sobie sprawę, że Riverdale rządzi się swoimi prawami, a całość to – zazwyczaj – umiejętne korzystanie z dobrodziejstw inwentarza konwencji, ale to, moim skromnym zdaniem, nie zadziałało jak trzeba. Nie wspominając już o tym, że, koniec końców, Cheryl Blossom (która, trzeba przyznać, świetnie rozwija się charakterologicznie), zyskała kolejną nieprzychylną jej osobę. Jeśli coś naprawdę działa w jej wątku, to nieoczekiwane współczucie, jakie zaczyna wzbudzać. Jak ciężkie musi być jej nastoletnie życie, gdy okazuje się, że tracąc brata, straciła faktycznie jedynego członka rodziny, któremu na niej zależało?