Ostatnie 2 odcinki Six są tym, na co wielu fanów czekało od początku. Tak naprawdę spokojnie mogły zostać wyemitowane razem, w formie filmu pełnometrażowego i sprawdziłoby się to chyba lepiej.

Zaczyna się jak zwykle, powoli, choć napięcie można wyczuć już od pierwszych scen. Michael i Rip zamknięci w jednej celi to świetna okazja na spokojniejszą interakcję między tymi postaciami. Jest to zrealizowane dobrze, przemyślanie, dając widzowi do myślenia – czy ich rozmowa jest szczera? Czy obaj są po prostu dwiema stronami tej samej monety?

Nie mniejsze napięcie towarzyszy też komandosom. Przygotowania do odbicia Taggarta ruszają pełną parą, a jego bracia są zdeterminowani, by ruszać czym prędzej. Tutaj niestety muszę stwierdzić, że jest to zbyt pocięte. O ile wcześniej to aż tak nie raziło i raczej służyło dobrze budowaniu atmosfery, o tyle tym razem mam wrażenie, że twórcy z tym przedobrzyli. Wątki rodzinne i rozstania przed tą ważną misją mogłyby być ciut dłuższe.

Druga połowa 7 odcinka to już przygotowania do akcji. Nie tylko zresztą po stronie operatorów, ale też terrorystów. Profesjonalizm Ripa znowu bierze górę, a jego gra z Michaelem i Emirem nabiera nowego poziomu. I tutaj twórcy popisali się całkiem nieźle, ukazując fakt, że pewnych odruchów nie da się zapomnieć, a specjalsem jest się zawsze. Nie bez kozery do takich jednostek brani są ludzie o pewnych predyspozycjach. Ale ma to też swoje drugie dno, bo nieco umniejsza to inteligencji i decyzjom Akhmala, który przecież sam jest byłym członkiem Specnazu.

Typowej akcji w tej części finału nie ma za dużo, ot zwiad przeprowadzony przez operatorów. Tutaj mam trochę zastrzeżeń do łatwowierności strażników, choć z drugiej strony ciężko po każdym oczekiwać profesjonalizmu

End Game to już zupełnie inna bajka pod tym kątem. Finałowy odcinek rozpoczęto naprawdę z grubej rury i utrzymano tempo aż do kulminacji. Jest brutalnie, krwawo, wszystko w tych scenach gra tak, jak grać powinno. Od przeprowadzenia akcji na poziomie taktycznym, aż po sposób poruszania się postaci. Scena zajmowania placówki w Czadzie to gratka dla fanów tego typu działań bojowych. Finał tej operacji jest łatwy do przewidzenia, twórcy nie odważyli się na uśmiercenie żadnej ważnej  i "dobrej" postaci, co mnie osobiście nieco rozczarowało.

Uwolnienie Ripa, Na'omi i dziewczyn to jednak tylko połowa tego odcinka. Druga część jest nie mniej istotna, zarówno fabularnie, jak i emocjonalnie. Ta misja na wszystkich odcisnęła swoje piętno, w mniejszym czy większym stopniu, co zostaje nam zgrabnie pokazane. Odejście, miejmy nadzieję tymczasowe, żony Beara, Caulder i Dharma starający się znów nawiązać rodzinne relacje... Jest tego sporo i wszystko to ma znaczenie. Są tu emocje, szczerość, autentyczność.

Wisienkę na torcie stanowi jednak wątek powrotu Taggarta do domu, ten człowiek naprawdę przeszedł niesamowitą metamorfozę, czego dowodem jest choćby scena w restauracji. Po tym wszystkim, co go spotkało, nie jest w stanie już odnaleźć się w codziennym życiu swoich braci z SEAL Team Six. Wybiera ścieżkę samotnika, tą, którą niby zawsze kroczył, ale teraz ma ona zdecydowanie głębszy sens. Rip to postać, w przypadku której przeszliśmy przez całe spektrum uczuć na przestrzeni sezonu. Od niechęci, przez powoli budowaną sympatię, aż do współczucia.

Tym większe brawa, a jednocześnie jedna męska łza, dla twórców za ostatnie zagranie w finałowej scenie. To, co stało się z Ripem, było ogromnym zaskoczeniem i zwrotem akcji, który dwojako możemy odebrać. Z jednej strony mamy tu podłoże pod następny, już zapowiedziany sezon, a z drugiej ostateczne chyba rozstanie twórców z tak zapowiadanym realizmem i opieraniem serialu na prawdziwych akcjach. Wielu widzów zapewne to odrzuci, wszak serial wydaje się stawać kolejną sztampą, jednak ja osobiście już nie mogę się doczekać kolejnego sezonu.