fot. materiały prasowe

Zabójcza pułapka to kino klasy B. Trzeba podchodzić do niego z tą świadomością, bo jeśli tego typu filmy ocenialibyśmy przez pryzmat hollywoodzkich superprodukcji, dostawałyby wyłącznie niskie oceny. To mija się z celem, bo urok takich projektów jest niezaprzeczalny. Poza tym dostarczają solidnej rozrywki. Fabuła jest prosta, dialogi to festiwal oczywistości, niektóre elementy dramaturgiczne czasem zgrzytają, ale czy to naprawdę problem? Niekoniecznie, bo Zabójcza pułapka spełnia swoje zadanie. Można mieć pewne zastrzeżenia do niepotrzebnie przedłużonej ekspozycji i przesadzonych zabiegów dramatycznych, mających podkręcić stawkę wydarzeń. Założenie tego drugiego aspektu było dobre, ale nie został odpowiednio pogłębiony w relacji między Adkinsem a Moną.

Tego typu problemy są typowe w kinie klasy B, więc pozostaje pytanie: czy tym razem znacząco wpłynęły na odbiór? W pewnym stopniu na pewno, ale nie na tyle, by przekładało się to na końcową ocenę. Zabójcza pułapka szybko zmienia się w film osadzony w jednym miejscu, co dobrze wykorzystuje punkt wyjścia fabuły. Apartament na szczycie hotelu, snajper w odległym budynku polujący na bohaterów, a do tego zastępy przeciwników wchodzących z drugiej strony przez windę – to wszystko buduje specyficzny klimat. Walka z niewidzialnym wrogiem jest na tyle intrygująca, że pozwala skutecznie budować napięcie. To nadaje filmowi pewną wartość. Przyznam, że od momentu, gdy akcja nabiera tempa po przeciągniętym początku, łatwo się zaangażować i coś poczuć.

Oczywiście Zabójcza pułapka przebiega tak, jak tego oczekujemy: gdy zbiry wpadają do pomieszczenia, Scott Adkins robi to, za co jest lubiany. Kaskader debiutujący w roli reżysera doskonale wiedział, jak pokazać umiejętności swojej gwiazdy, by walki były efektowne, dynamiczne i satysfakcjonujące. Kamera dobrze śledzi starcia, dzięki czemu możemy w pełni docenić jego zdolności w akcji. Choreografia walk, choć raczej nieskomplikowana, sprawdza się w kontekście filmu, ponieważ każda potyczka jest czytelna i ma znaczenie fabularne.

Wadą Zabójczej pułapki jest nie prostota, a niezbyt rozbudowana motywacja postaci. Czarny charakter pojawia się w taki sposób, że od razu wiadomo, kto będzie antagonistą. W tej roli Alice Eve (niegdyś gwiazda kina, m.in. W ciemność. Star Trek) jest niestety nijaka. Działania bohaterki mają tak przyziemne uzasadnienie, że fabuła na tym nie zyskuje. Nie jest to jednak całkowicie błędna decyzja, a raczej element, który idzie wbrew oczekiwaniom widzów. Prostota tej intrygi może budzić mieszane uczucia, ale na szczęście sceny akcji z udziałem Scotta Adkinsa sprawiają, że długo się nad tym nie zastanawiamy.

To niezły film z prostym, ale skutecznie zrealizowanym konceptem. Jest tu trochę napięcia, a Scott Adkins w walkach pokazuje pazur, więc rozrywka stoi na solidnym poziomie. Niestety zbyt sztampowe decyzje scenariuszowe i fabularne nie pozwalają w pełni docenić produkcji – nawet w obrębie kina klasy B – bo z tego pomysłu można było wycisnąć więcej. Wątek dwóch kobiet znajdujących się między młotem a kowadłem niepotrzebnie odciąga uwagę od tego, co powinno być najważniejsze.