Zoey’s Extraordinary Playlist wychodzi od ciekawego konceptu, w którym główna bohaterka zyskuje moc słuchania cudzych myśli, ujawniających się jej poprzez śpiew i muzykę. Całość na papierze zyskuje jeszcze bardziej, kiedy okazuje się, że tytułowa Zoey jest bardzo poukładaną osobą, ceniącą sobie w życiu ład i porządek. Wyobraźcie sobie zatem sytuację, w której codzienność takiej osoby zmienia się nie do poznania, a z ulicy ciągle słuchać będzie dobrze znaną muzykę.

Pilot rzeczywiście intryguje tym pomysłem, bo taka forma, wykorzystująca musicalowe wstawki, pozwala na opowiadanie drobnych dramatów bohaterów w bardzo ciekawy sposób. Co prawda działa to dopiero w jednej z ostatnich scen z ojcem bohaterki, ale właśnie wtedy można też zobaczyć pełnię potencjału tego typu zabiegów. 

Zoey’s Extraordinary Playlist stara się czerpać z musicalowej konwencji i proponować ciekawe choreografie, choć tutaj też nie każdy otwór otrzymuje należytą otoczkę. Zapewne nie taki był cel, aby każdy taki moment stawał w szranki z klasykami gatunku, ale niekiedy można było pokusić się o bardziej urozmaiconą choreografię, a czasami potraktować coś o wiele subtelniej. W ogólnym rozrachunku planowanie scen zależne jest od utworu i gatunku muzycznego, zatem można pokusić się o stwierdzenie, że przyzwoicie poradzono sobie rozkładaniem akcentów. Serialowi można zarzucić też, że prezentuje dużo znanych i osłuchanych już utworów, ale być może taki był pomysł na pierwszy odcinek, aby przyciągnąć widzów tym, co dobrze znają i lubią. Tym bardziej ciekawi, jak poradzą sobie twórcy dalej.

Pomijając rozpoznawalność utworów, zastanawiający jest sposób konstruowania scen i scenariusza. Tym razem większość scen była osadzona w problemach ludzi z otoczenia Zoey, rzadko muzyka służyła jedynie rozluźnianiu atmosfery. Kłopotliwy jest jednak motyw z mocami bohaterki, bo trudno określić, kiedy akurat one działają. Zazwyczaj pojawiają się w momencie silnych emocji śpiewających (myślących) postaci, choć na razie nie zostało to dopowiedziane lub zwyczajnie odkryte przez bohaterkę.

Jane Levy w roli głównej nie prezentuje nic ponad swój poziom, ale też niespecjalnie musi. To wciąż przyzwoita gra, bo potrafi być jednocześnie sympatyczną bohaterką i świetnie oddać sceny wymagające nieco więcej łez. Bardzo dobrze prezentują się też wykonania Skylara Stina lub Alexa Newella, rzeczywiście zdarza się podczas seansu poruszać nogą w rytm muzyki. Dodatkowo w większości przypadków działa prezentowanie na ekranie wątków dramatycznych, choć też nie zawsze trafiono z doborem utworu lub momentem prezentowania musicalowych sekwencji.

Widzimy inspiracje takimi serialami jak Crazy Ex-Girlfriend, ale przynajmniej na razie nie ma tutaj zbyt wiele momentów, które sprawiałyby, że produkcja stałaby się czymś więcej, niż tylko ciekawym konceptem na papierze. Są interesujące wątki i dobrze wpleciona muzyka w formie myśli bohaterów, ale na razie chyba potrzeba kolejnych odcinków, wtedy będzie można sprawdzić, jak taka forma radzi sobie bez efektu świeżości.