Finał drugiego sezonu 1923 miał charakter podwójnego odcinka i trwał niemal dwie godziny. Gdyby pierwsza połowa epizodu stanowiła przedostatni odcinek serii, widzowie na pewno poczuliby rozczarowanie ze względu na to, że opowieść niemiłosiernie się wlokła. Twórcy skupili się na budowaniu gruntu pod decydujące wydarzenia, przedłużając historię do momentu pojednania Spencera z Alex. W drugiej połowie akcja przyspieszyła, a emocje wzrosły.

W pierwszej połowie finału niewiele się działo. Punkt kulminacyjny historii Teonny mamy już za sobą, więc wątek śledztwa szeryfki i aresztowania dziewczyny aż tak nie angażował. Dostaliśmy też solidne sceny konfrontacji Jacoba z Bannerem na dworcu. Wyczekiwaliśmy Spencera, który podróżował pociągiem do swojego rodzinnego miasta. I choć najbardziej dłużył się wątek Alex, która walczyła o przetrwanie w aucie zasypanym śniegiem, to właśnie o jej los najbardziej drżeliśmy.

W końcu doszło do spotkania Spencera z Alex. Twórców poniosła wyobraźnia – mężczyzna dostrzegł swoją żonę przed płonącym automobilem na środku śnieżnego pustkowia, a następnie wyskoczył z pociągu, aby ją uratować. Przez to upragnione pojednanie straciło swój urok. Na szczęście twórcy odzyskali rozum, gdy Spencer zaniósł kobietę do pociągu, bo okazało się, że bohaterka ma odmrożone ręce i nogi. To był moment, w którym historia nabrała powagi – nie dość, że medycyna w tamtym okresie nie stała na zaawansowanym poziomie, to jeszcze zagrażało to ciąży. Radość przerodziła się w smutek, bo ciężko było oczekiwać happy endu w tym miłosnym wątku.

fot. Paramount+

Stan Alex się pogorszył i wywołał poród. Maleńkie dziecko też balansowało na skraju życia i śmierci. Nie było czasu na kwestionowanie tego, czy wcześniak urodzony w 6. miesiącu ciąży miałby jakiekolwiek szanse na przeżycie na początku XX wieku, ponieważ twórcy zafundowali widzom niezwykle wzruszające sceny ze Spencerem i Alex, które miały pożegnalny charakter. Łzy same cisnęły się do oczu. Było to przykre, wstrząsające i niespodziewane. W bardzo tragiczny sposób zakończyła się ich historia.

Druga połowa finału obfitowała również w innego rodzaju emocje. Akcja przyspieszyła, gdy doszło do strzelaniny na stacji kolejowej, w której zginął Banner. Jego śmierć w ogóle mnie nie poruszyła, bo była do bólu przewidywalna. Ponadto dom na ranczu napadli ludzie Whitfielda, więc serial nabrał westernowego klimatu. Pomimo trudnej sytuacji rozbawienie wywoływał widok Cary w roli snajperki. Sceny zostały nieźle nakręcone, więc oglądało się je z ekscytacją. Nawet nieco groteskowe przybycie Spencera, który załatwiał wszystkich napastników jednym strzałem, oceniam na plus.

Fot. Materiały prasowe

Scenarzyści niezbyt się napracowali przy ostatecznej zemście dokonanej przez Spencera na samym Whitfieldzie. Nie do końca przekonała mnie jego motywacja, bo jednak Alex była pośrednią ofiarą działań tego złoczyńcy. Ale w końcu bezsensowne zabijanie jest rodzinne u Duttonów. Scena nie trzymała w napięciu, a twórcy poszli w tym przypadku na łatwiznę.

Spokojniejsza końcówka odcinka zamykała wszystkie historie. Nie miał żadnego sensu wątek Teonny, którą sędzia wypuścił na wolność, choć logika mówi, że powinna znowu spotkać się z rasizmem i złym traktowaniem. Poza tym nie jest w porządku usprawiedliwianie morderstw tej bohaterki. Jednak twórcy musieli jej pozwolić odejść bez żadnych konsekwencji ze względu na pokrewieństwo z Rainwaterem z Yellowstone. Mimo wszystko wywołuje to duży niesmak. Pożegnanie z Carą i Jacobem też było nieco bezbarwne, a jeszcze mniej interesowały losy Elizabeth, choć niewykluczone, że jej historia może odegrać ważną rolę w kolejnym spin-offie. Jedyne emocje wywoływała końcówka wątku Spencera, który po śmierci spotkał się w zaświatach z Alex. Bardzo romantyczne! 

Finał 1923 miał lepsze i gorsze momenty. Pod względem akcji raczej mógł się podobać, bo w końcu otrzymaliśmy westernową i całkiem efektowną strzelaninę, zapowiadaną od końcówki 1. sezonu. Praca kamery, scenografia, CGI robiły wrażenie. Z kolei pod względem logiki wydarzeń można mieć wiele zastrzeżeń. Nie wszystkie wątki zostały zamknięte w zadowalający sposób – część z nich była naciągana, a do tego panował w nich duży pośpiech. Na pewno nie brakowało w tym odcinku zaskoczeń, emocji i wzruszeń, co odwróciło uwagę od niedociągnięć i głupotek fabularnych. Koniec końców finał można ocenić pozytywnie.

1923 - sezon 2, odcinek 7

Zobacz więcej

Reklama

fot. Paramount+

Ten sezon 1923 pod względem historii rozczarował. Stał się on wręcz fabularnym dokumentem, którego zadaniem było zaprezentowanie rzeczywistości początku XX wieku. Relacje bohaterów się nie rozwinęły – może poza Elizabeth, Carą oraz Jacobem – zabrakło też ekscytujących konfrontacji między nimi. Wątek Teonny był całkowicie oderwany od głównej osi fabularnej, choć był on ważny, aby pokazać amerykańskim widzom, jak wyglądało życie rdzennych Amerykanów w szkołach z internatem. Zupełnie nie wykorzystano wspaniałego Timothy’ego Daltona, który wykreował wyrazistego złoczyńcę. Skupiono się na sadyzmie i BDSM tej postaci, co było obrzydliwe i zupełnie niepotrzebne. Jego wątek okazał się idiotyczny, jakby twórcy kompletnie nie mieli na niego pomysłu.

Z pewnością zapamiętamy wspaniałe scenografie, rekwizyty, kostiumy oraz piękne krajobrazy. To właśnie dla nich i dla utalentowanej obsady wracało się co tydzień przed ekrany. Prawdopodobnie to koniec serialu, dlatego szkoda niewykorzystanego potencjału tego tytułu, który nie dorównał innemu prequelowi Yellowstone, czyli 1883. W drodze są kolejne spin-offy, więc miejmy nadzieję, że twórcy znajdą lepsze pomysły na historię oraz nowych bohaterów.