Szelest

– Pikford! Gdzie twoje denka od bu…

– Lasery! Teraz leczą laserami! – usłyszałam, ale to nie był miękki głos Pikforda. To był ostry, nieznoszący sprzeciwu i zarazem słodki głos, który znałam jak żaden inny z sytuacji, o których tak niechętnie tu opowiadam.

– Piękny Brummel!

– Daj spokój, dawno i nieprawda! – powiedział, uśmiechając się, facet w czarnym, doskonale skrojonym garniturze, najwyraźniej zagubiony w przestrzeni, bo powinien teraz siedzieć w Los Angeles obok Michaela Keatona, pewniaka do Oscara za rolę w Birdmanie.

– Piękny Brummel, jednak zostałeś lekarzem?!

– Okulistą. – Już cmokał mnie po dżentelmeńsku w dłoń, a potem nie wytrzymał i wgryzł mi się w szyję jak za dawnych, dobrych, najlepszych czasów.

– I to twoje dzieło? – Wsadziłam Pikfordowi palec w oczy, o mało jednego mu nie wydłubując.

Pikford poklepał Pięknego Brummela po plecach.

– Coś ty, on przecież od lat w Ameryce…

– Wiem, że wyjechałeś. Przysłałeś mi kartkę na nowy wiek w 2001 roku, bez adresu zwrotnego, więc pozwól, że ci teraz podziękuję. Lecz wobec tego, dlaczego nie jesteś tam? – Pokazałam głową ścianę z telewizorem.

– Ja w Nowym Jorku. – Piękny Brummel wyjął z torby gigantyczną butelkę whisky.

– Spójrzcie – odezwała się Róża, oczywiście też zaproszona i wgapiona w ekran. – Nicole Kidman, czterdziestosiedmioletnia dziewczyneczka w sukieneczce koloru łodyżki!

– Botwinka w lutym. – Marlonek i Cezary zachichotali.

– Operację zrobili mi u nas – tłumaczył Pikford. – I to tak, że mogę teraz oglądać dwa filmy równocześnie, po jednym na oko. – I puścił do mnie jedno oko.

Róża oderwała wzrok od ściany plazmy.

– Serio? Ja też tak chcę, ile to kosztuje? Mogłabym oglądać dwa razy więcej.

– Fiuu! – zagwizdało przez zęby spod drzwi.

Kingkonżyca! Całkiem zapomnieliśmy! Dopiero teraz spojrzeliśmy na nią, a było na co: zawinięta chyba w dziesięć metrów materiału w kolorze najbardziej niebieskiego nieba i morza, z włosami ściągniętymi w kok i ozdobionymi białą różą, wyglądała jak bogini, choć raczej z ekranizacji komiksu.

– No? Fiuu! Wyglądam jak…?

Gwizd odbił się od wszystkich ścian, a my nic. I nagle…

– Jak Mo’Nique odbierająca Oscara w 2010 roku za drugoplanową rolę w Witaj, skarbie! – wypaliła na jednym oddechu asystentka Olga.

Gdybym tylko miała z czego dać jej podwyżkę, dostałaby od razu.

– Czy ta Mo’Nique nie jest aby wielka i czarna? – przypomniała sobie Róża.

– W tym roku żaden czarny nie dostał nominacji i zrobiła się polityczna afera – uświadomił nas wszechwiedzący Pikford, nalewając każdemu po kropelce whisky.

Kilka lat później przypomnę to sobie, gdy nominację będą mieć niemal sami czarni.

Piękny Brummel podniósł szklankę.