Warner Bros./SpaceEngine
Reklama
Od dziś znajdujemy się już o krok bliżej znalezienia odpowiedzi na pytanie o to, czy jesteśmy we wszechświecie sami. W atmosferze oddalonej od Ziemi o 124 lata świetlne egzoplanety K2-18b zespół naukowców pod kierownictwem prof. Nikku Madhusudhana z Uniwersytetu Cambridge, wykorzystując w tym celu dane zebrane przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba, odkrył potencjalne ślady życia pozaziemskiego. Chodzi tu o ogromne ilości siarczku dimetylu i/lub disiarczku dimetylu, związków chemicznych, których jedynym znanym źródłem na naszej planecie są morskie mikroby z fitoplanktonem i bakteriami na czele.
Nie ulega wątpliwości, że wyniki badań mogą okazać się, jak ujmują to sami przeprowadzający je astrofizycy, "punktem zwrotnym" w historii poszukiwań życia pozaziemskiego - to właśnie dlatego o sprawie piszą dziś wszystkie największe media na świecie. Jak podsumowuje to sam prof. Madhusudhan:
To najsilniejszy jak dotąd dowód na aktywność biologiczną poza Układem Słonecznym. Podchodzimy do sprawy bardzo ostrożnie. Musimy zadać sobie pytanie, czy sygnał jest prawdziwy i co naprawdę oznacza. (...). To może być punkt zwrotny, po którym będziemy w stanie odpowiedzieć na fundamentalne pytanie, czy jesteśmy sami we wszechświecie.
Naukowiec dodaje:
Szacujemy, że ilość tego gazu w atmosferze K2-18b jest tysiące razy większa od poziomu, który obserwujemy na Ziemi. Jeśli zatem jego powiązanie z życiem jest zasadne, to ta planeta będzie tętnić życiem. (...) To bardzo ważny moment dla nauki, ale także bardzo ważny dla nas jako gatunku.
Świat tętniący życiem albo świat nicości
Odkryta w 2015 roku i okrążająca czerwonego karła egzoplaneta ma średnicę 2,5-krotnie większą od Ziemi i 9 razy większą masę. Wchodzi w skład grupy tzw. podneptunów, najpowszechniejszego typu planet we wszechświecie, które rozmiarami lokują się pomiędzy naszym domem a Neptunem. Znamy ich już naprawdę wiele, jednak wciąż nie jesteśmy pewni, jak wyglądają te odległe obiekty.
Zespół prof. Madhusudhana skłania się ku przypuszczeniu, że K2-18b może być hyceanem (słowo powstało z połączenia "wodoru" i "oceanu"), planetą, która pod gęstą atmosferą złożoną z wodoru skrywa nieprzebrane połacie cieczy pokrywające absolutnie cały obiekt - nie ma na nim żadnego skrawka lądu. Tak, przypomnijcie sobie słynną planetę Millera z Interstellar - to właśnie hycean. Jeśli badacze mają rację, oceany K2-18b faktycznie powinny tętnić życiem. Tylko to tłumaczyłoby tak gigantyczne ilości siarczku dimetylu w atmosferze.
Ale jest też drugie rozwiązanie, które samo w sobie napawa grozą. Analizowana egzoplaneta może mieć skalistą, rozgrzaną płynącą lawą do czerwoności powierzchnię, na której nie dość, że nie istnieje życie, to jeszcze na całym globie - poza katastrofalnym w skutkach efektem cieplarnianym - zachodzą nieznane jak do tej pory naukowcom procesy doprowadzające do powstania rzeczonego związku chemicznego. Na taką opcję naukowcy wskazywali już w zeszłym roku, m.in. zajmując się wcześniejszymi badaniami właśnie K2-18b.
Christopher Nolan vs. Carl Sagan
Prof. Madhusudhan wraz ze swoim zespołem będzie zbierał kolejne dane dotyczące egzoplanety. Nam pozostaje uzbroić się w cierpliwość. To przecież kosmiczne starcie wagi ciężkiej, w którym ścierają się dwie wizje. Z jednej strony ta roztaczana przez całe swoje życie przez Carla Sagana, o gigantycznych stworzeniach czających się w pozaziemskich akwenach czy nawet górnych partiach Jowisza. Z drugiej stoi Christopher Nolan, który swoim Statkiem Wyobraźni dotarł do przygnębiającego globu, na którym nie ma miejsca na żadne tchnienie. Obu geniuszy łączyło i wciąż łączy jedno: doskonale wiedzieli, że wszystko we wszechświecie jest kwestią czasu. Z dużym prawdopodobieństwem możemy założyć, że odkrycie pozaziemskiego życia również.
Najwięksi kosmici filmów i seriali - oto ich dokładne rozmiary. Ile wzrostu mają słynni obcy?
Źródło: New York Times
Reklama
Reklama
