Poradnia K.

Zabraliśmy się do roboty. George wyciągnął lampę gazową i ustawił ją na minimalną moc, przy jej słabym świetle ułożył spory krąg ochronny z żelaznych łańcuchów pośrodku dywanu.

Ja rozsznurowałam swój plecak i – nie bez wysiłku – wyciągnęłam z niego wielki, lekko świecący szklany słój. Jego otwór był zamknięty skomplikowaną plastikową zatyczką, a wewnątrz, w zielonkawym płynie unosiła się uśmiechnięta twarz. Nie był to miły uśmiech – raczej jeden z tych, jakie można zobaczyć za kratami więzienia o zaostrzonym rygorze. Twarz należała do ducha – Widma lub Zjawy – powiązanego z czaszką na dnie słoja. Duch był wredny i nie znaliśmy jego imienia.

Spojrzałam na niego surowo.

– Będziesz się zachowywać?

– Ja się zawsze zachowuję! – Duch uśmiechał się obrzydliwie bezzębnymi dziąsłami. – Co chcesz wiedzieć?

– Z czym mamy tu do czynienia.

– Z Trupą duchów. Są niespokojne i nieszczęśliwe, i… Czekaj, wyłapałem coś jeszcze. – Twarz nagle zastygła, wykrzywiona w przerażającym grymasie. – Och, to coś naprawdę złego. Naprawdę złego. Na twoim miejscu, Lucy, poszukałbym okna i wyskoczył. Co z tego, że połamiesz obie nogi? To i tak będzie lepsze, niż zostać tutaj.

– Dlaczego? Co takiego wyczułeś?

– Inną obecność. Nie umiem na razie określić, co to takiego.

Ale jest silna i wygłodniała, i… – Wyłupiaste oczy spojrzały na mnie z ukosa. – Nie, wybacz, jest limit tego, co mogę wyczuć uwięziony w tym okrutnym słoju. Ale jeśli mnie wypuścisz, to…

Prychnęłam.

– Ani mi się śni, i dobrze o tym wiesz.

– Jestem nieocenionym członkiem waszej ekipy!

– Od kiedy? Większość czasu tylko wiwatujesz, gdy mamy zaraz zginąć.

Gumiaste usta zacisnęły się z wściekłości.

– Prawie już tego nie robię! Wiesz, jak wiele się zmieniło między nami. Wiesz, że mam rację!

No cóż, w pewnym sensie miał rację. Faktycznie wiele się zmieniło w relacjach między nami a czaszką. Gdy kilka miesięcy temu odezwała się do mnie po raz pierwszy, patrzyliśmy na nią z podejrzliwością, irytacją i niesmakiem. Jednak w miarę upływu czasu, gdy zdążyliśmy ją lepiej poznać, zaczęliśmy czuć do niej niekłamany wstręt.

Dawno temu George ukradł duchosłój z rywalizującej z nami agencji, ale dopiero gdy przypadkowo otworzyłam dźwigienkę w zatyczce, uświadomiłam sobie, że uwięziony w środku duch może się ze mną komunikować. Na początku był do nas wrogo nastawiony, ale stopniowo – być może z nudów albo z tęsknoty za towarzystwem – zaczął nam od czasu do czasu pomagać w parapsychicznych śledztwach. Czasami to, co podpowiadał, okazywało się użyteczne, ale nie można było mu ufać. Pozbawiony zasad moralnych, miał więcej podłości, niż mogłaby pomieścić jedna głowa w słoju. Kontakt z duchem najmocniej uderzał we mnie, bo to ja prowadziłam te rozmowy i musiałam sobie radzić ze złośliwościami rozbrzmiewającymi w mojej głowie.

Postukałam w szkło, głowa zmrużyła oczy zaskoczona.

– Skup się na tym potężnym duchu. Chcę, żebyś zlokalizował jego Źródło, poszukaj, gdzie jest ukryte.

Odwróciłam się i wstałam. George otoczył nas zabezpieczającym łańcuchem. Chwilę później Lockwood wyłonił się zza uchylonych drzwi i wszedł do kręgu.

Był spokojny i opanowany jak zwykle, gdy powiedział:

– To było straszne.

– Co?

– Wystrój tego pokoju. Liliowy, zielony i coś, co mogę tylko określić jako rzygawiczną żółć. Kto dobierał te kolory…

– Czyli nie ma tam żadnego ducha?

– A jest, tak się składa, że jest. Unieruchomiłem go solą i opiłkami, więc już nam nie zagraża. Idźcie sprawdzić, jeśli chcecie.

Muszę uzupełnić kanistry.

George i ja wyjęliśmy latarki, ale ich nie zapaliliśmy. Nie było potrzeby. Weszliśmy do małego, niegustownie urządzonego pokoju. Znajdowały się tu jedno wąskie łóżko i wąska szafa. Malutkie okno było ciemne i zalane deszczem. Wszystko oświetlał podłużny, poziomy owal Innego Światła unoszącego się nad łóżkiem tak nisko, że prawie stapiał się z pościelą. W jego środku leżał na plecach duch mężczyzny w pasiastej piżamie. Wyglądał, jakby spał z rękami i nogami spoczywającymi w powietrzu jak na materacu. Miał krótki wąsik i rozczochrane włosy. Jego oczy były zamknięte, wargi opadały na nieogolony podbródek, odsłaniając bezzębne dziąsła.

Płynął od niego lodowaty powiew. Łóżko otaczał podwójny krąg, jeden z soli, drugi z opiłków – Lockwood rzeczywiście zużył całą zawartość kanistrów przytroczonych do pasa. Ilekroć pulsująca aura zbliżała się do tej bariery, sól zaczynała płonąć trzaskającym zielonym ogniem.

– Nawet jeśli ten hotelik oferował najtańsze pokoje – stwierdził George – to i tak cena była za wysoka.

Wróciliśmy na półpiętro.

Lockwood skończył już uzupełniać zawartość kanistrów i przytroczył je do pasa.

– Widzieliście go?

– Myślisz, że to jeden z zaginionych?

– Na pewno. Pytanie, co go zabiło.

– Czaszka mówi, że jest tu potężny duch. To coś bardzo groźnego.

– Co zacznie polować o północy. Nie będziemy na to coś czekać. Spróbujemy je upolować.

Sprawdziliśmy następną sypialnię i łazienkę obok. Obie były puste. Ale gdy otworzyłam drzwi do trzeciego pokoju, zobaczyliśmy dwa duchy. Jeden leżał na pojedynczym łóżku tak jak poprzedni Przybysz, tylko na boku, z podkulonymi nogami i ramieniem pod głową. Był starszy i masywniejszy, z krótko przystrzyżonymi jasnymi włosami. Był ubrany w granatową piżamę.

Otwartymi oczami wpatrywał się w nicość. Obok niego – tak blisko, że ich aury nachodziły na siebie – stał drugi duch. Ten miał na sobie spodnie od piżamy i biały podkoszulek. Wyglądał, jakby przed chwilą wstał z łóżka, ubranie było pogniecione, broda i długie czarne włosy miał w nieładzie. Przez jego stopy przeświecał wzór dywanu. Patrzył na sufit z wyrazem skrajnego przerażenia.

– Są dwie śmiertelne poświaty – orzekł Lockwood. – Jedna dużo jaśniejsza od drugiej. Dwie różne daty śmierci, dwa różne wypadki. Ale obu mężczyzn coś zabiło we śnie.

– Cieszę się, że żaden z nich nie spał nago – rzucił George.

– Zwłaszcza ten owłosiony. Okej, zabezpieczmy ich barierą. Wydają się pasywni, ale nigdy nie wiadomo. Masz opiłki, Lucy?

Nie odpowiedziałam. Uderzały we mnie fale spektralnego zimna, a z nimi dotarły do mnie echa emocji: samotności, strachu i smutku, które odczuwali tutaj ci mężczyźni. Nie blokowałam tych wrażeń, otworzyłam się na nie. Z przeszłości nadpłynął odgłos równomiernego oddechu śpiącego. Wtem rozległ się dziwny szelest, a potem miękki, wilgotny dźwięk plaśnięcia, jakby ktoś na podłogę rzucił węgorza. Kątem oka dostrzegłam coś na suficie. Machnęło do mnie, blade i bezkostne. Odwróciłam gwałtownie głowę, ale sufit był pusty.

– Wszystko dobrze, Lucy? – Obok mnie stali Lockwood i George. Duch brodatego mężczyzny tkwiący przy łóżku nadal spoglądał w górę. Zorientowałam się, że patrzy w to samo miejsce, na którym przed chwilą zatrzymałam wzrok.

– Widziałam coś tam, pod sufitem. Jakby z góry wyciągnęła się ręka. Tylko że to nie była ręka.

– To co to mogło być?

Wzdrygnęłam się z obrzydzenia.

– Nie wiem.

Otoczyliśmy oba duchy barierą z opiłków i zajrzeliśmy do ostatniej sypialni na pierwszym piętrze. Nie było w niej nikogo martwego, co zawsze jest dobrą wiadomością, po czym stanęliśmy u podnóża schodów. Spływały po nich gęste kłęby duchomgły tworzące kaskadę, a wąskie promienie latarek odbijały się dziwnie i zginały na boki, gdy kierowaliśmy je w ciemność.

– Taaa… To tam jest motor całej akcji – stwierdził Lockwood. – Chodźmy.

Zebraliśmy to, co zostało z naszych zapasów. Groteskowa twarz ze słoja patrzyła na nas wyczekująco.

– Chyba mnie tu nie zostawicie, co nie? Chciałbym być w pierwszym rzędzie, gdy zginiecie straszliwą śmiercią.

– Wiadomo – odparłam. – Zlokalizowałeś Źródło tego wszystkiego?

– Gdzieś na górze. Ale to już sami wiecie, prawda?

Bezceremonialnie wsadziłam słój do plecaka i pospieszyłam za pozostałymi. Byli już w połowie schodów.