Rebis

Niedawno miała miejsce kolejna premiera w ramach serii Wehikuł Czasu, w której prezentowane są klasyczne utwory science fiction. Była to postapokaliptyczna powieść Johna Wyndhama zatytułowana Poczwarki.

Dom Wydawniczy Rebis udostępnił fragment Poczwarek, na który składają się dwa pierwsze rozdziały tej powieści w przekładzie Zbigniewa A. Królickiego. Możecie go go przeczytać poniżej, pod opisem i okładką powieści.

Poczwarki - opis i okładka

Ojciec Davida Strorma nie może ścierpieć nadnaturalnie wielkich koni Angusa Mortona, które nazywa bluźnierstwem przeciwko naturze. Nie zdaje sobie sprawy, że jego własny syn, jego kuzynka Rosalind oraz ich przyjaciele mają niewidoczną aberrację, która określa ich jako mutantów. Jednak w miarę jak David i Rosalind dorastają, coraz trudniej jest ją ukrywać przed starszymi wioski. Wkrótce stają przed wyborem: czekać, aż zostaną zdemaskowani i zabici, lub uciec na przerażające, dzikie Pustkowia…

Poczwarki to postapokaliptyczna opowieść o mutacjach genetycznych w zrujnowanym świecie, ukazująca, jak daleko może się posunąć ludzka społeczność, aby się pozbyć odmieńców.

Źródło: Rebis

Poczwarki - fragment powieści

Rozdział 1

Kiedy byłem bardzo mały, czasem śniło mi się miasto — co było dziwne, ponieważ zacząłem o nim śnić, zanim się dowiedziałem, co to jest. Jednak to miasto, stłoczone nad łukiem wielkiej niebieskiej zatoki, pojawiało się w moich myślach. Widziałem ulice i stojące wzdłuż nich budynki, nabrzeże, a nawet statki w porcie, choć na jawie nigdy nie widziałem morza ani statku…

A te budynki były zupełnie inne niż te, które znałem. Ulicami, co dziwne, jeździły wozy, których nie ciągnęły konie, a na niebie czasem dostrzegałem lśniące i obłe stwory, które z pewnością nie były ptakami.

Najczęściej widziałem to cudowne miejsce w blasku dnia, ale czasem w nocy, gdy światła jak rząd robaczków świętojańskich kładły się wzdłuż brzegu i niektóre z nich wyglądały jak skry dryfujące w wodzie lub powietrzu.

To było piękne, fascynujące miejsce i raz, gdy byłem jeszcze mały i nie wiedziałem, że nie powinienem, zapytałem moją najstarszą siostrę, Mary, gdzie też może być to śliczne miasto.

Pokręciła głową i powiedziała mi, że nie ma takiego miasta — nie teraz. Może jednak, podsunęła, śnię o dawno minionych czasach. Sny są dziwne i trudno je wyjaśnić; tak więc może to, co widziałem, było fragmentem takiego świata, jaki istniał kiedyś — cudownego świata, w którym żyli Dawni Ludzie; takiego, jaki był, zanim Bóg zesłał nań Udrękę.

Potem jednak bardzo poważnie mnie ostrzegła, żebym nikomu o tym nie mówił, bo o ile wiedziała, inni ludzie nie widują takich obrazów ani we śnie, ani na jawie, więc byłoby nieroztropnie im o tym wspominać.

To była mądra rada i na szczęście miałem dość rozsądku, by jej posłuchać. Ludzie w naszej okolicy niechętnie spoglądali na wszystko, co dziwne i niezwykłe, więc nawet moja leworęczność budziła lekką dezaprobatę. Tak więc ani wtedy, ani przez kilka lat później nie wspominałem o tym nikomu — w istocie niemal o tym zapomniałem, bo z czasem śniłem o tym coraz rzadziej, a potem bardzo rzadko.

Jednak zapamiętałem tę radę. Gdyby nie to, może powiedziałbym komuś o dziwnym porozumieniu, jakie łączyło mnie z moją kuzynką Rosalind, co z pewnością sprowadziłoby na nas oboje bardzo poważne kłopoty — gdyby ktoś przypadkiem mi uwierzył. Myślę, że ani ona, ani ja nie przywiązywaliśmy wówczas do tego wagi; po prostu przywykliśmy do ostrożności. Ja z pewnością nie widziałem w tym niczego niezwykłego. Byłem zwyczajnym małym chłopcem dorastającym w zwyczajny sposób i uważającym za zwyczajny otaczający mnie świat. I tak było, dopóki nie poznałem Sophie­. Nawet wtedy nie od razu spostrzegłem różnicę. Z perspektywy czasu mogę stwierdzić, że to właśnie wtedy zakiełkowały we mnie pierwsze ziarna wątpliwości.

Tamtego dnia wybrałem się na samotny spacer, co często robiłem. Miałem chyba prawie dziesięć lat. Moja siostra, Sarah, była ode mnie o pięć lat starsza i ta różnica wieku powodowała, że przeważnie bawiłem się sam. Poszedłem polną drogą na południe, wzdłuż granic kilku pól, aż dotarłem do wysokiego nasypu, a potem jeszcze spory kawałek po nim.

Ten nasyp wtedy nie wydawał mi się zagadkowy — był o wiele za duży, żebym myślał o nim jak o czymś zbudowanym przez człowieka, i nigdy nie przyszło mi do głowy łączyć go z cudownymi dziełami Dawnych Ludzi, o których czasem słyszałem. Był po prostu nasypem, zataczającym szeroki łuk, a potem biegnącym prosto jak strzała ku odległym wzgórzom; był po prostu częścią świata, nie dziwniejszą od rzeki, nieba czy samych wzgórz.

Często nań wchodziłem, ale rzadko zapuszczałem się na jego drugą stronę. Z jakiegoś powodu uważałem, że to obca kraina — nie tyle terytorium wroga, ile inny kraj. Jednak odkryłem miejsce, w którym spływające po drugiej stronie nasypu deszcze wymyły piaszczysty parów. ­Jeśli usiadło się na jego początku i dobrze się odepchnęło, można było zjechać nim z dużą prędkością, by w końcu przelecieć kilka stóp w powietrzu i wylądować na stercie miękkiego piasku na jego końcu.

Robiłem to już kilkakrotnie i nigdy przedtem nikogo nie było w pobliżu, lecz tym razem, gdy podnosiłem się po trzecim zjeździe i szykowałem do czwartego, usłyszałem czyjś głos:

—  Cześć!

Rozejrzałem się. W pierwszej chwili nie wiedziałem, skąd dochodzi, potem mój wzrok przyciągnęły kołyszące się wierzchołki gałązek w kępie krzaków. Gałęzie się rozchyliły i spomiędzy nich spojrzała na mnie twarz. Była to opalona twarzyczka otoczona czarnymi lokami. Miała poważną minę, ale iskierki w oczach. Przez moment przyglądaliśmy się sobie, zanim odpowiedziałem:

—  Cześć.

Zawahała się, a potem jeszcze szerzej rozchyliła gałęzie. Ujrzałem dziewczynkę trochę niższą ode mnie i może nieco młodszą. Miała na sobie rdzawego koloru drelichowe ogrodniczki i żółtą koszulę. Krzyż naszyty na drelichu był z jakiegoś ciemnobrązowego materiału. Włosy miała związane żółtymi wstążkami w dwa kucyki. Przez kilka sekund dziewczynka stała nieruchomo, jakby niepewna, czy opuścić bezpieczne schronienie, po czym ciekawość wzięła górę nad ostrożnością i wyszła z krzaków.

Spojrzałem na nią zdziwiony, ponieważ była zupełnie obcą osobą. O czasu do czasu odbywały się zebrania lub przyjęcia, na których spotykały się wszystkie dzieci mieszkające w promieniu kilku mil, więc dziwnie było napotkać kogoś, kogo nigdy przedtem się nie widziało.

—  Jak masz na imię? — zapytałem.

— Sophie — odparła. — A ty? —  David. Gdzie mieszkasz?

—  Tam — powiedziała, niedbale machnąwszy ręką w kierunku obcej krainy za nasypem.

Oderwała ode mnie oczy i spojrzała na piaszczystą rynnę, którą zjeżdżałem.

—  Fajna zabawa? — zapytała z tęskną miną.

Zawahałem się, nim ją zaprosiłem do udziału.

—  Tak — powiedziałem. — Chodź i spróbuj.

Ociągała się, znów skupiwszy na mnie uwagę. Przez parę sekund uważnie mi się przyglądała z poważną miną, a potem nagle podjęła decyzję. Wdrapała się na nasyp szybciej ode mnie.

Powiewając kucykami i wstążkami, pomknęła rynną. Kiedy wylądowałem, miała już mniej poważną minę i oczy błyszczące z podniecenia.

—  Jeszcze raz — powiedziała i sapiąc, wspięła się na nasyp.

Przy trzecim zjeździe zdarzyło się nieszczęście. Usiadła i odepchnęła się tak jak poprzednio. Patrzyłem, jak zjeżdża i zatrzymuje się w chmurze piasku. Zjechała jakoś tak, że wylądowała kilka stóp dalej w lewo niż zwykle. Szykowałem się do zjazdu i czekałem, aż zrobi mi miejsce. Nie zrobiła.

—  Odsuń się — powiedziałem jej niecierpliwie.

Próbowała się poruszyć, a potem zawołała:

—  Nie mogę! Boli!

Pomimo to zaryzykowałem zjazd i zatrzymałem się blisko niej.

—  Co się stało? — spytałem.

Skrzywiła się. Miała łzy w oczach.

—  Noga mi utknęła.

Lewą nogę miała zasypaną. Odgarnąłem miękki piasek. Jej bucik zaklinował się w wąskiej szczelinie miedzy dwoma spiczastymi kamieniami. Próbowałem go poruszyć, ale ani drgnął.

—  Nie możesz go jakoś wyciągnąć? — zapytałem.

Spróbowała, dzielnie zaciskając wargi.

—  Nie da się.

—  Pomogę ci ciągnąć — zaproponowałem.

—  Nie, nie! To boli — zaprotestowała.

Nie wiedziałem, co robić. Najwyraźniej bardzo ją bolało.

Szukałem rozwiązania problemu.

—  Najlepiej przetnijmy sznurówki, żebyś mogła wyjąć nogę­ z bucika. Bo nie mogę dosięgnąć węzła — zdecydowałem.

—  Nie! — zawołała przestraszona. — Nie wolno mi. Powiedziała to tak stanowczo, że zbiła mnie z tropu. Gdyby wyjęła stopę z bucika, moglibyśmy wyciągnąć sam bucik ze szczeliny, skoro jednak nie chciała, nie wiedziałem, co można by zrobić. Wyciągnęła się na piasku, wysoko unosząc kolano uwięzionej nogi.

—  Och, jak boli — wykrztusiła. Już nie była w stanie powstrzymać łez. Spływały jej po twarzy. Ale nawet teraz nie krzyczała, wydawała tylko ciche jęki.

—  Będziesz musiała wyjąć stopę z buta — oznajmiłem jej. —  Nie! — ponownie zaprotestowała. — Nie wolno mi. Nigdy. Nie mogę.

Usiadłem przy niej, nie wiedząc, co począć. Obiema rękami chwyciła moją dłoń i mocno ją ściskała, płacząc. Było jasne, że stopa boli ją coraz bardziej. Po raz pierwszy w życiu znalazłem się w sytuacji, w której musiałem podjąć jakąś decyzję. Podjąłem ją.

—  Płacz nic nie da. Musisz ją wyjąć — oznajmiłem. — Jeśli nie, to zostaniesz tu i pewnie umrzesz.

Nie poddała się od razu, ale w końcu się zgodziła. Niespokojnie patrzyła, jak przecinam sznurówkę. Potem powiedziała:

—  Odejdź! Nie wolno ci patrzeć.

Zawahałem się, lecz dzieciństwo to czas pełen niezrozumiałych, choć ważnych konwenansów, cofnąłem się więc kilka kroków i odwróciłem się do niej plecami. Słyszałem, jak ciężko oddycha. Potem znów zapłakała. Obróciłem się.

—  Nie mogę — powiedziała, spoglądając na mnie z przestrachem przez łzy, ukląkłem więc, żeby zobaczyć, co mogę zrobić.
—  Nie możesz o tym nikomu powiedzieć — zażądała. — Nigdy, przenigdy! Obiecujesz?

Obiecałem.

Była bardzo dzielna. Tylko cicho pojękiwała.

Kiedy udało mi się ją uwolnić, jej stopa wyglądała dziwnie; chcę powiedzieć, że była mocno wykręcona i spuchnięta. Wtedy nawet nie zauważyłem, że ma więcej niż pięć palców…

Zdołałem wybić kamieniem bucik ze szczeliny i podałem go jej. Jednak okazało się, że nie może go włożyć na spuchniętą stopę. Nie mogła także na niej stanąć. Myślałem, że poniosę ją na barana, ale była cięższa, niż się spodziewałem, i było jasne, że daleko tak nie zajdziemy.

—  Będę musiał pójść po kogoś, żeby pomógł — oznajmiłem jej.

—  Nie. Pójdę na czworakach — odparła.

Szedłem obok niej, niosąc bucik i czując się bezużyteczny. Dzielnie i zadziwiająco długo się tak przemieszczała, ale w końcu musiała się poddać. Spodnie miała przetarte na kolanach, a same kolana poranione i krwawiące. Nie znałem chłopca ani dziewczyny, nikogo, kto wytrzymałby taką udrękę, patrzyłem więc na nią z niemal nabożnym podziwem. Pomogłem jej stanąć na zdrowej nodze i podtrzymałem, gdy pokazywała mi, gdzie jest jej dom i wskazującą kierunek smugę dymu. Gdy przystanąłem i spojrzałem za siebie, znów była na czworakach i znikała w krzakach.

Bez trudu znalazłem ten dom i zapukałem, trochę nerwowo. Drzwi otworzyła wysoka kobieta. Miała ładną twarz i duże jasne oczy. Jej suknia była rudawa i trochę krótsza niż noszone przez większość kobiet w domu, a naszyty na niej zwyczajowy krzyż, sięgający od piersi do piersi i od szyi do lamówki, był zielony jak chusta na jej głowie.

—  Czy pani jest matką Sophie?­ — zapytałem.

Spojrzała na mnie ostro i zmarszczyła brwi. Śpiesznie i z niepokojem spytała:

—  O co chodzi?

Powiedziałem jej.

—  Och! — wykrzyknęła. — Jej stopa!

Przez chwilę znów spoglądała na mnie groźnie, a potem oparła o ścianę miotłę, którą trzymała w ręku, i zapytała raźnie:

—  Gdzie ona jest?

Poprowadziłem ją tą samą drogą, którą przyszedłem. Na dźwięk jej głosu Sophie­ wyczołgała się z zarośli.

Matka spojrzała na jej spuchniętą, wykręconą stopę i zakrwawione kolana.

—  Och, moje biedactwo! — powiedziała, tuląc ją i całując. Potem spytała: — On to widział?

—  Tak — odparła So­phie. — Przepraszam, mamusiu. Bardzo się starałam, ale nie mogłam sobie poradzić sama, a to bardzo bolało.

Jej matka powoli pokiwała głową. Westchnęła.

—  No cóż, teraz już nic na to nie poradzimy. Wstań. Sophie­ wspięła się na plecy matki i wszyscy troje wróciliśmy do ich domu.

* * *