A Thousand Perfect Notes o obyczajowa powieść dla młodzieży australijskiej autorki C.G. Drews. Głównym bohaterem tej opowieści jest szykanowany przez brutalną matkę nastolatek. Chciałby on komponować własne utwory, ale w zamian zmuszany jest do znienawidzonej nauki gry na fortepianie. Sytuacja się zmienia, gdy spotyka pełną energii dziewczynę.

Tysiąc idealnych nut ukazało się w ubiegłą środę nakładem Zielonej Sowy. Wydawnictwo udostępniło początek powieści. Miłej lektury!

ROZDZIAŁ 1

Pragnie obciąć sobie dłonie.

Najlepiej w nadgarstkach.

Już nigdy nie czułby tępego zmęczenia zaczynającego się w opuszkach palców i sięgającego aż po łokcie. Czy to nie chore? Musi w tym być coś naprawdę niebezpiecznie złego, skoro w nocy, leżąc na twardym jak skała materacu, rozmyśla, jak odetnie sobie kończyny i zakrwawionymi kikutami wysmaruje na ścianach „HA!”. To byłoby jak scena z horroru.

I byłby wolny. Bez dłoni jest dla niej bezwartościowy.

Dla Maestro.

Dla swojej matki.

Jednak marzenia o obcięciu sobie rąk wymagają działania, a nie jedynie fantazjowania o nim. Działanie nie jest jego mocną stroną. Nie wchodzi w grę nawet coś tak małego, jak sprawienie przyjemności młodszej siostrze, aby zamiast trzymać się sztywngo grafiku nałożonego przez Maestro, spontaniczne zboczyć z drogi do domu i wstąpić do lodziarni na rożek karmelowego loda z bitą śmietaną. Nawet nie próbuje. Dlaczego? Smak karmelowego loda i wolność nie są tego warte?

Nie.

Nie jest ani typem buntownika, ani ryzykanta. Nadaje się jedynie do fantazjowania. Chore marzenia o samookaleczaniu. A tak w ogóle to którą rękę by sobie odciął? Prawą czy lewą?

Te myśli, które niekiedy pojawiają się w jego głowie – to właśnie przeraża Becka Kevericha.

Zegar elektroniczny wskazuje na piątą dwanaście rano. Ciemno i zimno. W lecie jest mu łatwiej wygramolić się z łóżka, lecz teraz, gdy jesień objęła wszechświat nagimi, patykowatymi palcami, ma wrażenie, że jego budzik zaczyna wrzeszczeć w środku nocy. Powinien wstać dwanaście minut temu. Zadziwiające, że Maestro jeszcze nie dobija się do drzwi jego pokoju, złoszcząc się, że jest taki opieszały.

Beck podnosi głowę z poduszki. Chciałby w nią przeniknąć. Czy spał w nocy? Nadgarstki bolą go, jakby żonglował betonowymi klockami. Skończył o dwudziestej trzeciej? A może o północy?

Palce jęczą: idioto, to była północ. Mówią też: ogrzej nas i pozwól nam dzisiaj rano odpocząć; zwiniemy się w pięść i będziemy walić w ścianę tak długo, aż się pogruchotamy. Jego palce są marudne, zrzędliwe.

Beck pociera wnętrza dłoni o siebie, chucha na odrętwiałe, zesztywniałe palce i siarczyście przeklina w świat. W tym momencie to szybsze niż zagłębianie się w pokłady nienawiści, jaką czuje do Maestro.

Podchodzi do przedmiotu będącego jego zgubą, jego życiem, wykładnią jego wartości.

Z hukiem unosi pokrywę fortepianu. Steinway to jedyna świetność tego pokoju. Zresztą i tak jest w nim niewiele rzeczy: łóżko, na którym spanie przypomina wtulanie się w skałę, połamane żaluzje w oknie, szafa z ubraniami z drugiej ręki, buty posklejane taśmą i wart dwadzieścia tysięcy dolarów fortepian. Ich nadzieja.

Jak mawia Maestro: Cała nadzieja w dobrym fortepianie, że mein Sohn poprawi schreckliche granie.

Beck mieszkał w Niemczech jedynie przez pierwsze lata życia, lecz z konieczności pozostał dwujęzyczny, no bo w końcu musi wiedzieć, gdy jego matka rzuca w niego obelgami. Jej uniesione kąciki ust i piorunujące spojrzenie też są całkiem wymowne.

Schreckliche znaczy ohydny. Okropny.

To słowo podsumowuje Becka.