Żniwiarz to seria fantasy Pauliny Hendel utrzymana w słowiańskich klimatach. Już 2 października ukaże się czwarty tom tej serii zatytułowany Droga dusz.

Wydawnictwo We Need YA udostępniło początek powieści Żniwiarz. Droga dusz. Miłej lektury!

Rozdział 1

Michał był wściekły. O to, że zgodził się tej nocy być kierowcą swo­jej starszej siostry i jej chłopaka, że nie sprawdził żadnych ostrzeżeń pogodowych i nikt go tak naprawdę nie słuchał.

– No chodź! – zawołała Aśka.

Jej ukochany, Paweł, wzorcowy przykład nadętego buca, cią­gnął ją za rękę w stronę przewróconego drzewa. Michał dałby gło­wę, że gdyby postanowił jednak zaczekać w samochodzie mamy, zaparkowanym na poboczu, zostawiliby go tu samego bez mru­gnięcia okiem. W końcu w południe mieli we dwoje jechać na ża­gle i oczywiście nie było mowy o tym, żeby się spóźnili. No i Paweł jak prawdziwy macho stwierdził, że woli iść niż czekać na ratunek w aucie.

Michał pociągnął za klamkę, upewniając się, że samochód jest zamknięty, i powoli ruszył za siostrą oraz jej tępym facetem. Wspięli się na gruby pień leżący w poprzek drogi. Paweł zeskoczył po dru­giej stronie i udając dżentelmena, pomógł Aśce zejść. Żadne z nich nie obejrzało się, aby sprawdzić, jak radzi sobie Michał.

Zza pędzących po nocnym niebie chmur na chwilę wyjrzał księ­życ. Osiemnastolatek stanął jak wryty, nie mogąc nawet wykrztusić z siebie ani słowa. To, co zobaczył, przerosło jego wyobrażenia. My­śleli, że tylko ten jeden wielki świerk zagrodził im drogę i gdy po

nim przejdą, spokojnie będą mogli dotrzeć pieszo do domu, choć czekał ich spory kawał drogi. Nie mogli bardziej się mylić.

Nawet Paweł i Aśka się zatrzymali; droga przed nimi była za­ścielona poprzewracanymi sosnami i brzozami. Po obu ich stro­nach zaś to, co jeszcze wieczorem było lasem, teraz wyglądało na setki kikutów drzew ukręconych jak zapałki kilka metrów nad ziemią.

Źródło: We need YA

– Widzisz? Miną całe godziny, zanim ktoś to uprzątnie – prze­rwał ciszę Paweł.

– Całe godziny miną, zanim dojdziemy do domu – burknął Michał. – Nie wiem, czy to jest bezpieczne, żeby iść po tych drze­wach. A jak coś się na nas przewróci?

– Nie pierdol, tylko chodź.

Młodszy chłopak wzruszył ramionami i zeskoczył z pnia.

Zachciało im się imprez na odludziu – utyskiwał w myślach. Sam już nie wiedział, dlaczego zgodził się pojechać na tego grilla. Nie lubił ludzi, z którymi mieli się tam spotkać, to nie byli jego znajomi. Ba, to nawet nie byli znajomi Aśki.

Podniósł wzrok na plecy siostry. Kiedy się tak zmieniła? Jako dzieci byli nierozłączni. Razem wspinali się na drzewa, razem grali w gry komputerowe, razem się kłócili i bili o głupoty. Nagle ona wydoroślała i stała się lepem na takich tępaków jak Paweł.

Michał właśnie solennie sobie poprzysiągł, że już nigdy nie bę­dzie jej kierowcą, kiedy Aśka nagle się zatrzymała i o mało na nią nie wpadł.

– Słyszycie to? – szepnęła.

– Wydaje ci się – stwierdził Paweł.

– Ciii – syknęła.

– Nie bój się, przy mnie nic ci nie grozi – zapewnił ją bohater­sko, a Michał nie potrafił powstrzymać ironicznego parsknięcia.

– Tam coś jest! – Wskazała trzęsącą się ręką gęste gałęzie prze­wróconego drzewa.

– Pewnie królik. – Paweł wskoczył na pień i wyciągnął rękę do Aśki.

– Od kiedy to króliki żyją w lesie? – burczał Michał.

– Znowu to słyszałam! – pisnęła Aśka.

– Siostrzyczka tchórzy?

Przeszyła go morderczym spojrzeniem.

– Nie będę przypominać, kto przez ponad dziesięć lat nie scho­dził do piwnicy, bo bał się mieszkającego tam potwora – powiedziała mściwie.

– Nie moja wina, że opowiadałaś o nim z takim reali­zmem – mruknął.