Aśka wrzasnęła wniebogłosy i dopiero to go otrzeźwiło. Cof­nął się o krok i zleciał z pnia świerku. Grzmotnął plecami o asfalt pokryty gałęziami, ale nie poczuł bólu. Natychmiast pozbierał się na równe nogi. Złapał siostrę za rękę i wybiegli z gęstwiny wprost na Pawła.

– Co wy, do cho… – zaczął chłopak.

– W nogi! – krzyknął Michał i popędził dalej.

Na wpół biegli, na wpół szli, przedzierając się przez gęste ga­łęzie; przeskakiwali przez przewrócone pnie byle dalej od tego, co ujrzeli.

– Stójcie! – wysapał wreszcie Paweł, zatrzymując się.

Był umięśniony i silny, ale szybkością nigdy nie dorównywał swojej dziewczynie ani jej bratu.

– Powaliło was? – zapytał, dysząc ciężko. – Dlaczego uciekamy? Co to było?

Aśka nabrała powietrza w płuca, ale nie potrafiła ubrać w słowa tego okropieństwa.

– Zombie – rzucił pewnym głosem Michał.

– Że co?!

– Pożerał tę sarnę i wyglądał jak martwy człowiek. Na pewno zombie. Był cały pokrwawiony…

– Czy ty go słyszysz?! – wybuchnął Paweł. – Co on wygaduje?!

– Ciszej – syknął osiemnastolatek. – Hałasy je przyciągają.

– To nie jest jakiś głupi film! Aśka!

– Ja… on… – zająknęła się dziewczyna. – Młody ma rację. To nie wyglądało jak człowiek.

– Paranoja – sapnął jej chłopak.

– Na szczęście zombiaki są powolne, najgorzej, jak trafimy na hordę. – Michał schylił się po ułamaną grubą gałąź. – Jakby co, celujcie w głowę.

– Dobrze, że gry komputerowe zrobiły z ciebie takiego specja­listę – rzucił ironicznie Paweł.

Tuż za nimi rozległ się szelest.

Michał uniósł bojowo gałąź, Aśka zacisnęła palce na jego ramie­niu, a Paweł skoczył, by skryć się za nią. Perspektywa bycia zjedzo­nym przez zombie najpewniej go przerosła.

Na pniu sosny stanęła ciemna postać i spojrzała na nich z góry.

– Nie dajcie się ugryźć – szepnął Michał. Lodowaty pot lał mu się po plecach.

– Wrzeszczycie tak, że słychać was z kilometra – odezwał się zombie damskim głosem.

W taką upiorną noc usłyszenie kolejnej ludzkiej istoty zdawało się czymś na tyle niezwykłym, że cała trójka nawet nie drgnęła.

– Opuść tę gałąź – zwróciła się do Michała. – A ty, bohaterze – spojrzała na Pawła – możesz już wyjść zza pleców dziewczyny.

Osiłek natychmiast odzyskał dawny rezon. Stanął przed Aśką, wyjął z kieszeni telefon i włączył latarkę, po czym skierował świa­tło na przybysza. Była to młoda, wysoka dziewczyna. Jej ubrania znaczyły plamy krwi. Jasne, długie włosy były rozczochrane. Na jej czole widniał guz, a gładka skóra była brudna, poorana licznymi zadraśnięciami.

– Nie świeć po oczach – warknęła, zeskakując zgrabnie z pnia. W jej dłoni błysnęło ostrze noża.

– Nie zbliżaj się! – Michał odzyskał głos.

Spojrzała na niego zaskoczona.

– Ugryzł cię? – zapytał.

Zamrugała powiekami.

– Musimy to wiedzieć! – Osiemnastolatek wyklinał siebie w duchu, że jego głos zadrżał.

– Co ty wygadujesz?

– Jeżeli zombie cię ugryzł, to jesteś zakażona!

Potrząsnęła głową.

– Jaki zombie?

Michał wskazał gałęzią za siebie.

– Tam był. Zabił sarnę i ją zjadał.

– Jak wyglądał?

– Jak martwy człowiek, cały we krwi…

– Jak daleko stąd?

– Nie wiem. Kilkadziesiąt metrów. – Machnął ręką za siebie.

Dziewczyna zastanowiła się przez chwilę, po czym wsunęła nóż za pasek, zdjęła z ramienia torbę i upuściła ją na ziemię. Przykucnęła obok i zaczęła przetrząsać jej zawartość, wciąż bacznie obserwo­wana. W końcu uśmiechnęła się do siebie i wyciągnęła składaną wojskową saperkę.

– Był przygotowany na prawie wszystko – powiedziała do sie­bie, rozkładając ją.

– Kto? – zapytał Michał.

– Pierwszy – odparła, nawet nie patrząc na chłopaka.

Wyprostowała się i zmierzyła wzrokiem trójkę ludzi, jakby chciała ich ocenić. Paweł napiął muskuły.

– Jeżeli podejdzie do was, sypnijcie mu tym w gębę. – Podała Michałowi mały, lekki woreczek. – A potem uciekajcie, bo zioła powstrzymają go tylko na chwilę.

– To ma zadziałać na zombie? – oburzył się chłopak.

– Taaa… Przypilnuj mi tego. – Wcisnęła Aśce swoją torbę.

– A ty gdzie idziesz? – zapytał Paweł, gdy postąpiła kilka kro­ków we wskazanym kierunku.

– Zabić go – rzuciła i zniknęła w ciemnościach.