Powrót na Planetę Małp to ostatni rozdział oryginalnej serii o supremacji małp nad ludźmi. Reanimowana niedawno przez Ruperta Wyatta (Geneza) i Matta Reevesa (Ewolucja) franczyza była jednym z najważniejszych tytułów science fiction w latach 60. i 70. Łącznie powstało pięć filmów kinowych (w dwóch pierwszych w głównej roli grał Charlton Heston), serial aktorski, szereg powieści, komiksów i słuchowisk oraz wspomniany serial animowany. To właśnie on wieńczy pierwsze przygody małp na ekranie – do czasu ekranizacji Tima Burtona (Planeta małp) można było poczytać o nich w rysunkowych historiach Malibu Comics.

Serial emitowany w roku 1975 na antenie NBC był oczywistą próbą wyciśnięcia kolejnych pieniędzy z powszechnie znanej już wtedy marki. W odróżnieniu od poprzedniego telewizyjnego projektu (Planeta małp) tym razem postawiono na animację, a za grupę docelową uznano najmłodszych widzów. Zainteresowanie produkcją okazało się jednak być niewielkie. W sobotnie poranki dzieciaki wybierały inne zajęcia, przez co serial zakończył się na 13 odcinkach z nierozwiązaną do dziś historią. Tym większa to szkoda, bo jego fabuła była prawdopodobnie najciekawszą ze wszystkich, jakie zaproponowały nam produkcje z "Planetą małp" w tytule.

Czytaj także: Aktorzy w maskach - TOP 7

Historia wyglądała na standardową tylko pozornie. Na małym ekranie oglądaliśmy bowiem jak zwykle grupę astronautów, która przeniosła się w przyszłość i znalazła się w rzeczywistości opanowanej przez małpy. W tym przypadku jednak te ostatnie wcale nie poprzestały na budowaniu prymitywnej cywilizacji, mieszkaniu w szałasach czy namiotach i posługiwaniu się wyłącznie bronią białą. Powrót na Planetę Małp przedstawiał świat bardzo podobny do tego, jaki wykreował przed laty w swojej powieści Pierre Boulle (a jakiego nie zdecydowano się pokazać przez ograniczenia budżetowe w pierwszym filmie z Charltonem Hestonem). Małpy żyły zatem w wielkich metropoliach, jeździły samochodami, a w wolnych chwilach oglądały telewizję i chodziły do kina na filmy. Od ludzi ściągnęły nie tylko swoje zaawansowanie techniczne, ale też dobrze znane imiona czy nazwy. W animacji można było usłyszeć o słynnym Williamie Małpirze czy równie popularnym filmie "Małpa chrzestna".

Na zgodność z pierwowzorem Pierre’a Boulle’a Powrót na Planetę Małp mógł sobie pozwolić oczywiście dzięki realizacji serialu w formie animacji. Niestety, choć pod pewnymi względami ta pozwalała na wiele więcej niż filmy, wciąż było widać braki budżetowe. Pomimo przepięknej kreski wyraźnie kulała sama animacja, a raz narysowane lokacje ze względów ekonomicznych powracały nader często. Oczywiście trudno porównywać tę produkcję z dzisiejszymi, ale już w okresie swojej premiery serial wydawał się zwyczajnie zbyt statyczny.

Fani rozpoczętej w 1968 roku sagi mogli w produkcji NBC dostrzec kilka znajomych twarzy. Pojawili się znani z filmów Cornelius, Zira i Brent oraz serialowy generał Urko. W postaciach Kradora i dowodzonej przez niego grupy można było dopatrzeć się podobieństw do mutantów z obrazu W podziemiach Planety Małp. Nie wykorzystano natomiast oryginalnych głosów bohaterów – każdego z nich grał nowy aktor. Jedynym punktem wspólnym pod tym względem jest Austin Stoker, który w animacji nadaje tożsamość Jeffowi Allenowi, a wcześniej w Bitwie o Planetę Małp wcielił się w postać MacDonalda.

Czytaj także: Recenzja filmu "Ewolucja planety małp"

Choć dziś trudno jest oglądać mozolnie posuwającą się do przodu fabułę i raczej dość banalne historie, Powrót na Planetę Małp wydaje się aż nazbyt zapomniany. Udało mu się przemycić motywy samotności i alienacji, a tym samym powiodła się nie lada sztuka – oddanie ducha filmowych hitów i książkowego pierwowzoru.