Poniżej możecie się zapoznać z tymi ze skandynawskich filmów, które są dla tego rejonu świata emblematyczne. Pod każdym względem - przekazu, estetyki, tempa akcji czy budowania nastroju. Słowem: oto kino Północy w pigułce.

Persona

Jedno z większych dzieł Ingmara Bergmana. Film opowiada o aktorce, która zaniemówiła podczas jednego ze swoich wystąpień i została wysłana na rekonwalescencję. Tam okazuje się, że problem siedzi w jej głowie, a ona sama popada w obłęd, który pogłębiany jest przez coraz głębszą i niepokojącą relację z opiekującą się nią pielęgniarką. Persona to obraz ludzkiej psychiki i jej problemów, wspaniale rozpisany przez mistrza Bergmana.

Det Sjunde inseglet

Metaforyczna opowieść o powracającym z wyprawy krzyżowej rycerzu, który spotyka śmierć, lecz by przedłużyć podróż, wyzywa ją na szachowy pojedynek o swoje życie. Oś filmu opiera się na drodze powrotnej i kolejnych starciach bohaterów. To opowieść o rozważaniach, w których osądzane jest życie i śmierć, ich sens i znaczenie Boga, którego poszukuje główny bohater. Surowy klimat filmu dopełniony jest niezwykle wyrazistymi rolami zarówno Maxa von Sydowa, jak i Bengta Ekerota.

Zło

Oparta na faktach historia Eryka, problematycznego nastolatka, który trafia do elitarnego internatu. Tam, po raz kolejny spotykając się z agresją i niesprawiedliwym zachowaniem, postanawia sprzeciwić się systemowi. W ten sposób nakręca spiralę nienawiści, pokazując ogrom tytułowego zła, które drzemie w ludziach. Nominowany do Oscara obraz Mikaela Hafstroma jest prosty i dosadny, dzięki czemu nie pozostawi obojętnym żadnego widza.

Pieśni z drugiego piętra

Powrót do długiego metrażu jednego z najbardziej niezwykłych reżyserów na świecie, który po ponad dwudziestu latach kręcenia reklam i filmów krótkometrażowych tworzy poetyckie dzieło nagrodzone w Cannes. Film składa się z pojedynczych statycznych ujęć, a każde z nich wnosi coś do historii, która skłania do refleksji na temat wiary w Boga i kondycji ludzkości. Całości dopełnia niepodrabialny, flegmatyczny styl reżysera, którego do stworzenia filmu zainspirował wiersz mało znanego peruwiańskiego poety, Césara Vallejo.

Kongen av Bastøy

Oparta na faktach historia, która jest doskonałym przykładem błędów państwowego systemu wychowawczego z początku XX wieku. Nastoletni Erling trafia do ośrodka poprawczego znajdującego się na odizolowanej od świata wyspie. Stosowane tam metody powodują, że bliżej jej do obozu pracy niż miejsca przyjaznego resocjalizacji. Główny bohater postanawia uciec z wyspy i wraz z innymi więźniami wszczyna bunt, któremu za wszelką cenę przeciwstawia się dyrektor ośrodka, którego fantastycznie zagrał Stellan Skarsgård. Wyspa skazańców to wciągający i świetnie nakręcony obraz buntu i walki o własną godność.

Festen

Film opowiada o rodzinie, która zbiera się na przyjęciu z okazji 60. urodzin Helge. Podczas przemówienia jednego z synów solenizanta na jaw wychodzą dramatyczne wydarzenia z dzieciństwa, które kładą cień na całą rodzinę. To obraz zrealizowany zgodnie z manifestem Dogmy 95, która miała być zwrotem w stronę hiperrealizmu i odejścia od efektów specjalnych oraz wszystkiego, co odwraca uwagę widza od samej opowieści. Taki jest też Festen - całość nakręcono ujęciami z ręki, które mają na celu stworzyć u widza wrażenie, że on także jest uczestnikiem dramatycznych zdarzeń.