Hiszpania to ognisty kraj, który dostarcza wielu filmowych emocji. Jednym z gatunków za nie odpowiedzialnych jest dramat. Wśród poruszanych tematów znajdziemy zarówno te o chorobie czy macierzyństwie, jak i inne problemy oraz lęki, które dzięki mistrzowskiemu przedstawieniu chwytają za serce.

4. piętro (2003)

Film Antonio Mercero ukazuje życie młodych pacjentów w szpitalu. Bohaterowie w obliczu zbliżającej się śmierci postanowili cieszyć się każdą chwilą i - mimo że wydaje się to niemożliwe - żyć normalnie. Choć filmów o raku było już wiele i trudno jest znaleźć taki, który pokazywałby coś innego, ten szczególnie zapada w pamięci. Może dlatego, że mimo bólu bohaterowie wydają się wieść normalne życie – mają problemy z rodzicami, zakochują się, naciągają regulamin szpitala. Pieszczotliwe określenie „łysolki”, którym są nazywani, dodatkowo podkreśla stosunek chłopców do świata i wywołuje ciepło na sercu z powodu ich postawy, ale też ból w związku z niesprawiedliwością losu.

Camino (2008)

Film Javiera Fessera został nakręcony na podstawie prawdziwej historii Aleksji González-Barros. Dziewczynka została wychowana zgodnie z rygorystycznym kodeksem organizacji Opus Dei. Kiedy jednak okazuje się, że jest śmiertelnie chora, matka i księża zaczynają widzieć w niej świętą, a po śmierci rozpoczynają starania o beatyfikację. Filmowi Fessera można zarzucić, że jest nieco stronniczy, pokazuje bowiem osobistą wizję reżysera odnośnie tej historii. Choć tytułowa Camino szczerze wierzy w Boga, to przeżywa też typowe dla swego wieku, dziecięce dylematy, jak chęć gry w szkolnym teatrze czy pierwsza miłość. Da się wyczytać otwartą krytykę reżysera na Opus Dei i mimo że film nie do końca może być zgodny z faktami, a nagonka na Kościół jest w stanie niektórych razić, to pewne jest to, że pokazuje też inny punkt widzenia i zmusza do przemyśleń.

Pokonać lęk (2011)

Film ten silnie oparty jest na emocjach i przeżyciach głównej bohaterki oraz radzeniu sobie z traumą z dzieciństwa. Silvia z dnia na dzień przestała być radosnym, szczęśliwym dzieckiem. Po tym, jak zaczęła być wykorzystywana seksualnie przez swojego ojca, zamknęła się w sobie, a nie doczekawszy się od nikogo pomocy, żyła ze swym cierpieniem kilkanaście lat. Obraz Montxo Armendáriza genialnie pokazuje, jak tak okrutne przeżycia wpływają na psychikę, każdą drobną sceną podkreśla obraz problemu i złożoność sytuacji. Nie sposób tutaj nie odczuwać bólu bohaterki, której emocje udzielają się widzowi. Reżyser daje jednak pozytywny wydźwięk, że mimo najgorszych problemów i trudnej drogi radzenia sobie z sytuacją i tak można wyjść na prostą.

Volver (2006)

Film Pedro Almodóvara, który zachwyca różnorodnością tematyczną i barwną stylistyką. Raimunda – główna bohaterka – wiedzie zwykłe życie, wszystko jednak w pewnym momencie wywraca się do góry nogami: zabójstwo męża, śmierć ciotki i duch matki, który rzekomo nawiedza jej siostrę. Produkcja ta świetnie pokazuje relacje matki i córki oraz silną pozycję kobiety. Reżyser sprawnie wplata do produkcji motyw kryminalny i prowincjonalne historie o duchach, a barwny klimat telenoweli czyni z filmu pozycję unikatową. Nie ma tu jednak kiczu! Ten bezkonkurencyjny dramat i genialna rola Penelope Cruz na długo zostają w pamięci.

La Vida secreta de las palabras (2005)

Ten film jak żaden inny pokazuje potęgę słów, ale też milczenia. Poznajemy tu historię Hanny – kobiety niezwykle skrytej w sobie i zmagającej się z bólem przeszłości. Zatrudnia się ona na platformie wiertniczej do opieki nad ciężko poparzonym mężczyzną. Ich przyjaźń będzie pełna tajemnic i bólu, który przyniesie prawda. Kolejny film, który świetnie oddaje emocje bohaterów i swym wydźwiękiem wpływa na widza. Każdy element fabuły ma tu swój cel, a zachowawczość bohaterki przekłada się też na stylistykę całości. Isabel Coixet zaprezentowała niezwykłe dojrzałą produkcję.