Mad Men

Nawet ci, którzy Mad Men nie oglądają, zafascynowani są czołówką serialu Matthew Weinera. To zdecydowanie jedno z najpiękniejszych i najbardziej tajemniczych otwarć, jakie pojawiły się w ciągu ostatnich kilku lat, i wciąż nie widać końca spekulacjom, co tak naprawdę w nim widzimy. Dla niektórych to jawne nawiązanie do 11 września, dla innych – metafora ostatniej wielkiej dekady, jaką były lata 60. Przede wszystkim jest to jednak zobrazowana psychika głównego bohatera, Dona Drapera, który sprzedając innym amerykański sen, zarazem się w nim zatraca. [Jędrzej Skrzypczyk]

Vikings

Czołówka Wikingów być może nie jest tak charakterystyczna jak inne intra do seriali, ale idealnie odzwierciedla atmosferę serialu. Jest ciężka, przejmująca, z poważną i dość smutną muzyką, a do tego złożona została z kilku ciekawych motywów związanych z wikingami. Całość wypada bardzo dobrze i jest warta wyróżnienia.

Game of Thrones

Absolutny klasyk ostatnich lat. Czołówka serialu Gra o tron jest nie tylko pomysłowa, ale posiada też charakterystyczny i na swój sposób wyjątkowy motyw muzyczny Ramina Djawadiego, który na dobre wrył się w pamięć każdego, kto obejrzał choć jeden odcinek hitu HBO. Co warte podkreślenia, czołówka jest tak naprawdę kreacją świata Westeros i Essos, w którym rozgrywa się serial. Kamera najeżdża na konkretne lokacje (takie jak Mur czy Królewska Przystań), pokazując, jaka dzieli je odległość, a także przedstawia ich wygląd. Dzięki temu twórcy mogą delikatnie modyfikować intro w momencie, gdy wprowadzają do serialu nowych bohaterów i nowe lokacje (np. Dorne w piątym sezonie). Tym samym czołówka ma pomóc w zrozumieniu serialu osobom, które nie znają książek i nie interesują się tak bardzo światem, w którym rozgrywa się akcja.

House of Cards

Czołówka House of Cards mimo swojej długości wydaje się dość minimalistyczna, kolejne ujęcia i przyśpieszone sekwencje z Waszyngtonu wypadają jednak fantastycznie wraz z piękną muzyką Jeffa Beala. To jedna z tych czołówek, których po prostu nie wypada przewijać, bo wizualni i muzycznie prezentuje bardzo wysoki poziom. Twórcom udało się uchwycić klimat stolicy USA, pokazać zarówno wielkie biurowce oraz najważniejsze budynki miasta, jak i tereny mniej zaludnione.

Homeland

Otwarcie Homeland jest niezwykłe z wielu powodów. Chaotycznym obrazom mieszającym fantazje głównej bohaterki z kwestią terroru, a zwłaszcza z 11 września, towarzyszy równie niespokojna, nieułożona kompozycja jazzowa. W czołówce pojawiają się czterej prezydenci USA (każdy z nich mierzył się z innym zagranicznym wrogiem), a kolejnego potwora, tym razem we własnym domu (labiryncie), szuka główna bohaterka. Szybko przeskakujące obrazy są dziwne, fascynujące i mówią o serialu więcej niż jakikolwiek opis fabuły. Szkoda, że w późniejszych sezonach ten związek między dziełem a jego czołówką trochę się rozluźnił. [Jędrzej Skrzypczyk]